En daar sta je dan, midden in de nacht moederziel alleen op vliegveld Eindhoven. Gelukkig hoefde ik niet mee te maken dat ik de achterlichten van de laatste bus nog net uit het zicht zag verdwijnen. Nog voor het landingsgestel Nederlandse bodem raakte, was bus 400 met bestemming Station Eindhoven reeds vertrokken van de luchthaven.
Wat wil je ook, als je vliegtuig een kleine tweeënhalf uur vertraging heeft? Vanwege de aankomst van de lijkkisten met de slachtoffers van de vliegtuigramp in Oekraine, is het hele luchtvaartschema voor de derde dag op rij danig uit de hand gelopen. Met mij als een van de voornaamste slachtoffers, bedenk ik als ik andere passagiers naar hun auto's zie lopen. Anderen worden geknuffeld door de familie of vrienden die ze op stonden te wachten om ze naar hun eindbestemming te brengen. Weliswaar met een vertraging van een paar uur, maar dan zijn ze toch maar waar ze zijn willen. Ik ga mijn eindbestemming Alphen vandaag niet halen.
Ik draai me om en zie een reusachtig conservenblik boven de luchthavenhal uitsteken. Tulip Inn staat er met grote letters op. Nou ja, ik hoef in ieder geval niet op zoek naar een hotel.
Na een prima overnachting en een copieus ontbijt wandel ik op mijn gemak langs de hoofdingang van Luchthaven Eindhoven. Daar ligt een enorme bloemenzee, hier en daar onderbroken door een teddybeer of speelgoedpoppetje. Het lijkt of er een bloemenwinkel is ontploft, maar het is omdat Nederland massaal rouwt. Het gebeurt natuurlijk niet elke dag dat er 194 Nederlanders wegvallen, letterlijk en figuurlijk.
Even later zit ik in de trein die mij van Eindhoven naar mijn eerste overstapplaats Utrecht zal brengen. Eenmaal comfortabel gezeten, merk ik niet veel meer van de nationale rouw die Nederland al anderhalve week verlamt. Overal om mij heen zie ik opgewekte gezichten van mensen die heel andere dingen aan hun hoofd hebben dan rouw.
Een jong stel, zwaar bepakt en bezakt met rugtassen en riemen om het hele zooitje bij elkaar te houden, staan een beetje te ruziën of ze de onderste of bovenste zitlaag van de dubbeldekker zullen nemen. Want boven heb je het mooiste uitzicht, betoogt de zwaar behaarde jongen, zich intussen met weidse gebaren uit zijn tuigje wurmend. Maar onder heb je meer bagageruimte, legt het meisje met twee schattige gevlochten staartjes uit. Dat argument won het blijkbaar, want enkele minuten later dalen beiden af naar de onderste laag van de coupé. Waar ze al snel verder bakkeleien welke kant de trein op zal gaan. Dat is belangrijk, want zij kan niet tegen achteruit reizen.
Twee stroblonde deerntjes met zwaar Brabants accent bespreken op voor iedereen in de coupé verstaanbaar volume de zegeningen en kwellingen van het werken in de zorg. Want mijnheer Jansen wil alleen maar koffie drinken en daarna onder de douche, liefst met haar, verzucht de een. Nou, wat de ander onlangs nog meemaakte terwijl zij de de bloemetjes water gaf bij mevrouw Scheepers-van Zijp. Deze struise dame, die onlangs nog haar 90ste verjaardag vierde, gaf in een moment van ontboezeming toe dat ze wel eens een slippertje had gemaakt met een collega. Haar man heeft het gelukkig nooit geweten, en dat wilde ze ook graag zo houden, merkt de blonde verzorgster lachend op.
Een stel voor mij klaagt ondertussen steen en been over de aanhoudend hoge temperaturen waardoor Nederland al dagenlang geteisterd wordt. De luchtvochtigheid is moordend en je hebt de hele dag geen zin om van je reet te komen, aldus de man. Blijkbaar heeft hij zich daar toch toe kunnen zetten, getuige het feit dat hij, toegegeven, op zijn reet in een trein zit. En donder dat raam effe dicht, die klotewind slaat op mijn spieren, snauwt hij zijn gade na enig zwijgen toe.
Nee, hier in de trein van Eindhoven naar Utrecht is niets te merken van het drama met de MH017. De enige persoon in mijn directe omgeving die nog van enige feeling met de vliegtuigramp blijkt geeft, is een licht getinte dame die Doemvlucht leest.
Toch gaat heel Nederland gebukt onder de ramp, als je de landelijke media mag geloven. De NOS en alle andere TV-zenders tonen elke kilometer die de stoet met lijkwagens aflegt tussen Eindhoven en Hilversum. Waar je kijkt staan mensen langs de snelwegen hun medeleven te betuigen. De personen die niet rouwend langs de voorbijtrekkende stoet staan te somberen, zitten massaal voor de televisie om toch maar niets te hoeven missen van de aankomst van de kisten met stoffelijke resten op Luchthaven Eindhoven. De kijkcijfers van dergelijke uitzendingen zijn om je vingers bij af te likken en naar verluid heeft de directeur van Dela heel even overwogen de reclamestilte te doorbreken en er tegen beter weten in een commercial tegenaan te smijten. Draagt Elkanders Lasten.
Bekend Nederland laat zich uiteraard ook niet onbetuigd en draagt, de ogen nat, zelfgeschreven gedichten of liedjes voor, gadegeslagen door een rouwende natie. Anderen geven in ferme bewoordingen hun mening weer en het is dat ze zo'n druk schema in het schnabbelcircuit hebben, anders zouden ze zelf naar Oekraïne afreizen om daar persoonlijk orde op zaken te stellen.
Ook op de zogenaamde social media is het een drukte van belang met mensen die over elkaar heen buitelen om hun diepe gevoelens van verdriet en medeleven te uiten door bij elk berichtje over de ramp op de Like-knop te klikken.
De papieren media biedt dagelijks nieuwe feiten en weetjes aan in een steeds uitdijend dossier en kruipt zelfs weer een beetje uit het dal waarin het zich sinds de digitalisering bevindt. Nederland rouwt massaal.
Toch is het volgens mij niet anders dan een mengeling van krokodillentranen en ramptoerisme. Slechts een bijzonder klein percentage van de Nederlandse bevolking kent iemand van de direct betrokkenen, slachtoffers of nabestaanden. Een bijzonder klein gedeelte van de rouwende massa zal er misschien op kunnen bogen in dezelfde straat te wonen als de verre achteroom van een familie waarvan de dochter en haar gezin tot de slachtoffers behoren. Een enkeling kan gloedvol - en uit eerste hand! - vertellen over een voormalige buurman, de dienstdoende douanier die een van de verongelukte passagiers nog doorgelaten heeft ondanks een in de handbagage opgeborgen nagelschaartje. Maar dichterbij de slachtoffers komt slechts een miniem gedeelte van de 17 miljoen Nederlanders. Dat zijn de echt rouwenden, kapot, wanhopig, verslagen door het leven.
Door de massale nieuwsgaring in deze zaak en de natiebrede verspreiding daarvan is de kans dat onze uitingen van 'medeleven' in beeld komen plotseling levensgroot aanwezig. En dus spoeden wij ons in groten getale naar de bloemenwinkel en leggen ons boeketje op een daarvoor door de overheid aangewezen plek neer, of plunderen de speelgoedbox van de kinderen, in de hoop daar een opvallend beertje te vinden. 'Kijk, mijn bosje anjers is in beeld!', of, 'Mijn roze beertje was nog op het 7 uur journaal!'.
Wil je er je huis niet voor uit dan kan je altijd Facebook en Twitter nog verstoppen met berichten over je buitengewone gevoel van medeleven. Hiermee hopen wij het beeld te scheppen van de oprecht betrokken en intens verdrietige Nederlander, begaan met het lot van wildvreemden. Want w willen er natuurlijk wel bij horen. Merkwaardig verschijnsel.
Op de rij naast mij zitten twee knapen die al ter hoogte van 's-Hertogenbosch verwikkeld geraakt zijn in een lange conversatie over welke jongerencamping de beste is voor een onbezorgde en voordelige zuipvakantie. Terschelling lijkt het meest kans te maken.
Mijn voornaamste zorg op dit moment is of het station dat we binnenrijden Utrecht Centraal is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten