Nocturne

Zoals wel vaker zaten we op zaterdagavond bij Lucciola – middenop Corfu -  live muziek te bekijken toen ik opeens tegen Mirjam zei: Als we straks thuis zijn dan gaan we Morning Dew (Long John Baldry) nog eens draaien. Ik weet niet meer welk liedje er door de drie-mans band (waarvan een vrouw) gespeeld werd. Volgens mij was het tijdens Wild Horses van The Stones, maar het kan ook door een nummertje van JJ Cale gekomen zijn. Feit is dat dergelijke muziek altijd op mijn muzikale hongergevoel werkt.

Een half uurtje later nemen wij een eerste slok van onze alcoholische versnapering bij het prachtige piano-intro en beluisteren wij de zware stem (Baldry staat er voor in het Guinness Book of Records!) en de gierende gitaarsolo van dit monumentale nummer.
Terwijl Baldry met zeer lage stem ‘Walk me out in the morning dew’ bromt en daarmee het einde van het nummer inzet, heb ik de volgende al klaar staan: Hurt van Johnny Cash. Tranentrekkend, zo mooi, maar nu nog even niet.
Terwijl Cash, ook met donkerbruine stem, door de kamer klinkt, geef ik het stokje aan Mirjam door. Zij kiest voor Stay (Far Away, So Close) van U2.

We besluiten er een spelletje van te maken. De een kiest, de ander moet er een muzikale link op vinden. Dat is leuk! En zo kan het gebeuren dat de een voor Stairway to Heaven kiest en er geantwoord wordt met Soldier of Fortune van Deep Purple. En op Don’t Wanna Miss a Thing volgt vanzelfsprekend Perfect Day van Lou Reed. Die weer gevolgd wordt door Ik Drink, het lijflied van Ramses.

Mirjam kiest voor Smells Like Teen Spirit van Nirvana. Nou, daar is maar een antwoord op: Die Walkure van Wagner natuurlijk! Ik zie gelijk Robert Duvall als Colonel Kilgore  in Apocalypse Now voor me die met zijn helikoptersquadron dood en verderf zaait onder de Viet Cong. I love the smell of napalm in the morning!

Mijn tegenstander slaat de aanval af met een andere filmsong: You Never Can Tell, het vrolijke nummer uit Pulp Fiction. Je ziet Travolta en Thurman dansen.

En we drinken en luisteren, luisteren en drinken. En dan kom je vanzelf op Tom Waits met Starving in the Belly of a Whale. Mirjam’s antwoord zal enkelen verbazen: Clocks, van Coldplay. Briljante vondst. Mirjam houdt niet zo van Waits, ik heb een hekel aan het gejammer van Chris Martin. Ja lui, er wordt gestreden op het scherpst van de snede.

Maar mijn escape mag ook genoemd worden. Op een gegeven moment klinkt Get Lucky van Mark Knopfler. Ja, ga dat maar aanstaan, wat moet je daar op zeggen? Mijn antwoord? Crazy Train van Ozzy Osbourne.
Hoezo, antwoord?, hoor ik de lezer denken. Hey luister, Knopfler is een zeer beschaafd en oppasend artiest, toch? Nou, je kan van Ozzy een hoop zeggen, maar niet dat hij beschaafd en oppassend is. Touche!
En zo sparren we een tijd door, tot zelfs de harde muziek ons bijna niet meer wakker houdt. Het is ook bijna vier uur in de ochtend, dus voor een stel 50-plussers eigenlijk te laat. Maar er zijn toch een paar artiesten niet gedraaid, dus we begraven de strijdbijl en kiezen gezamelijk nog een paar nummertjes die niet moge ontbreken op een avond als deze. In chronologische volgorde: La Fortunata omdat het een prachtig bombastisch en dramatisch stukje klassiek is. Earth Song van Michael Jackson, omdat hij toch wel een aardig mens was. You Can’t Always Get What You Want, want een avond zonder de Stones kan natuurlijk niet. Innuendo van Queen draaien we om dezelfde reden en dan is er natuurlijk nog een die groter dan groot was en daarmee besluiten we in de opperste staat van geluk deze muzikale nocturne: Elvis Presly met een fantastische live uitvoering van het hem op het lijf geschreven My Way!

Als je nu een prachtige collectie wilt samenstellen voor op de bank of in de auto, hier de hele lijst:
Morning Dew – Long John Baldry
Hurt – Johnny Cash
Stay (Far Away, So Close) – U2
Whisky, Mystics & Men – The Doors
There Goes My Everything – Elvis
Biko - Peter Gabriel
Stairway to Heaven – Led Zeppelin
Soldier of Fortune – Deep Purple
November Rain – Guns ’n Roses
Don’t Wanna Miss a Thing – Aerosmith
Perfect Day – Lou Reed
Ik Drink – Ramses Shaffy
Wait a While – Jon Lord (met Sam Brown)
Batallions of Strangers – Fisher Z
Smells Like Teen Spirit – Nirvana
Die Walkure – Wagner
You Never Can Tell – Chuck Berry
Starving in the Belly of a Whale – Tom Waits
Clocks – Coldplay
La Petite Fille de la Mere – Vangelis
High Hopes – Pink Floyd
The Funeral Party – The Cure
Nocturne – Secret Garden
Am Fenster – City
Spanish Caravan – The Doors
Adam Raised a Cain – Bruce Springsteen
No Ceiling – Eddie Vedder
The Battle of Evermore – Led Zeppelin
Get Lucky – Mark Knopfler
Crazy Train – Ozzy Osbourne
One – U2
Pilgrim – Uriah Heep
O Fortuna – Orff
Earth Song – Michael Jackson
You Can’t Always Get What You Want – Rolling Stones
Innuendo – Queen
My Way – Elvis

Veel luisterplezier!

Lente!

Het is weer mei op Corfu en dus? Vlindertijd! Wat een genot is het toch om die vrolijke, maar tegelijkertijd nijvere beestjes rond te zien fladderen. In hoog tempo worden alle bloemetjes dartelend aangedaan. Vertoont zich een soortgenoot in hetzelfde stukje luchtruim dan is het helemaal feest. Soms zie je dan dat ze even om elkaar heen cirkelen en dan hoor je ze gewoon zeggen: your place or mine? Vlinderen noem ik dat.
Nu hebben wij hier op Corfu in het binnenland een zogenaamd verlaten dorp, dat in een prachtig rustig landschap ligt. Schitterend hoor, maar laten die vlinders zich daar nou vreselijk in hun element voelen! De mooiste soorten kom je daar tegen terwijl ze zich tegoed doen aan de miljoenen bloemen en elkaar.

Wij daar dus heen op een mooie zaterdag in mei. Na een mooie rit over de Troumbeta (een pas midden op Corfu) storten wij ons in de binnenlanden van Corfu, langs plaatsjes als Skripero, Chorepiskopei, Stakera en andere schilderachtige namen. Dan komen we bij de noordkust van Corfu uit, Roda en daarna Acharavi, waar wij verliefd werden op het eiland. Prachtige rit op een zonovergoten dag.

We ronden de Noord en vervolgen onze route even later langs de oostelijke kustweg tot we bij de afslag Perithia komen. Eerst door Kato (laag) Perithia, dan door Loutses, met zijn prachtige grotten. Even later stuiteren we over een vreselijk slecht stukje weg, dat na twee kilometer gelukkig overgaat in asfalt. En we stijgen en we stijgen en genieten weer van de schitterend beklede berghellingen en al het overige moois dat Corfu te bieden heeft. Hoe vaak zijn we al niet in Perithia geweest? En toch gaan we elke keer weer met plezier naar dit bijzondere stukje Historisch Corfu.
Dan is daar eindelijk de blikvanger van de omgeving, de roze klokketoren van de kerk van Perithia. Daar schiet ik mijn eerste foto, niet van een gevleugelde vlinder, maar van mijn eigen vlindertje Mirjam.
Even later ziet zij de eerste vlinder, een pracht zwartwit exemplaar met sierlijke tekening, vrolijk door het zwerk fladderen. Dat belooft veel goeds en zo blij als een hond met zeven staarten storten wij ons op het pad.

Maar we komen bedrogen uit. Er zijn veel vlinders, maar bijna allemaal van een en dezelfde soort. Mooi hoor en ik klik er lustig op los, maar de variatie is niet om over naar huis te schrijven. Blijkbaar is het nog te vroeg in het jaar, de rest van de vlinders moet nog wakker worden.

Toch hebben we een schitterende wandeling door het woeste natuurgebied van Perithia en omgeving. Prachtige vergezichten, berghellingen onder tapijten van duizend tinten groen, geel en paars, zeeën van bloemen en glooiende groene weiden afgewisseld met woeste rotsformaties. En overal dat betoverende azuren dak erboven. 

Heerlijke tijdsbesteding om daar rond te dwalen. Maar dan!

We hebben onszelf een lekkere lunch beloofd bij Foros, een van de zes (6!) restaurants in het verlaten dorp. Foros is al sinds de jaren negentig gevestigd in Perithia en heeft een uitstekende naam. De volgers (lees: imitators) proberen allemaal een graantje mee te pikken, maar dat wekt toch wat wrevel bij mensen. De eerste drie restaurants lopen we dus, terwijl we vriendelijk begroet worden, straal voorbij en komen door een nauw straatje met verlaten huizen op een pleintje uit waar de andere drie restaurants hun klanten proberen te veroveren.

Wij hebben onze keuze al gemaakt en ploffen dus neer onder de druivenranken van Foros. Het is goed rusten na gedane zaken en we laten ons het koele water lekker smaken. Ook Plati slobbert gulzig uit een plastic bak en speelt wat met de plaatselijke honden.

De maaltijd van tonijnsalade, saganaki, uientaart en kolikythia gaat er in als koek en wordt weggespoeld met een biertje en rode wijn.

Na de maaltijd maken we een praatje met de eigenaar, die luistert naar de naam Thomas Siriotis. Op onze vragen vertelt hij honderduit over het verleden van Perithia en weet van veel huizen de achtergrond te verhalen. Terwijl hij vertelt, zit hij voortdurend op een wit kaartje te krabbelen, maar dit weerhoudt hem er niet van de geschiedenis van Perithia vanaf de veertiende tot de twintigste eeuw in een notendop te stoppen.

Dan ineens heft hij het hoofd en overhandigt ons het witte kaartje waarop hij zo nijver zat te krabbelen. Het is zijn visitekaartje, dat hij tijdens onze geschiedenisles even getekend heeft.

Het meest luxe visitekaartje, gedrukt op het duurste papier, door een topdesigner ontworpen volgens de richtlijnen van de moderne presentatie, kan geen betere indruk achterlaten dan dit exemplaar.

Business Card Foros Restaurant Perithia Corfu

Een mooie dag

Merkwaardige gewoonte: op de Dag Van De Arbeid massaal thuis blijven. Zoals in wel meer Europese landen is 1 mei voor de Grieken een vrije dag. Beetje tegengesteld, maar daar maalt geen Griek om en geef ze eens ongelijk. Een vrije dag is een vrije dag.
Ik word op deze zonovergoten dag gebeld door een Nederlandse vriend – ook wonend op Corfu – die even een biertje wil gaan drinken. Ondanks dat ik druk ben, voor mij is dit een gewone werkdag, besluit ik toch van de gelegenheid gebruik te maken. Even later zitten we in de auto op weg naar ons buurdorp Afra waar een tentje is waar je bij een biertje altijd een bordje mezès krijgt, zoiets als tapas maar dan op zijn Grieks.

Als we bij ons dranktentje arriveren ziet het er gesloten uit. We zijn beiden verbaasd. Een vrije dag is voor veel Grieken aanleiding om erop uit te gaan, dus tapperijen, restaurants en andere horeca zijn juist dan lucratieve business. Maar we horen aan de zijkant druk gepraat, dus we besluiten even poolshoogte te nemen.

Ah, tot onze geruststelling zit er een aardig gezelschap onder een luifel aan de zijkant, druk pratend en gebarend. We parkeren de auto en gaan in de tuin aan een tafel onder een grote parasol zitten. Het gezelschap bestaat namelijk uit Grieken die allemaal proberen elkaar te overschreeuwen en wij willen gewoon een praatje maken onder het genot van een lekker biertje.

Een wat oudere man heeft het hoogste woord. Hij heeft net zo’n stem als Joe Pesci in Goodfellas. What do you mean with funny? Funny like a clown or something? Wellicht is het familie van hem, want als iemand probeert ook een argument in de groep te gooien dan wordt hij gelijk overstemd door de Joe lookalike.

We worden in eerste instantie wat argwanend bekeken door het gezelschap terwijl wij ons nederzetten. Dan maakt een jonge Griek zich los uit het gezelschap en komt naar ons toe. Wij bestellen een lekkere Alfa, naar mijn smaak het lekkerste Griekse bier. De vriendelijke knaap komt even later terug met onze bestelling, maar tot onze verbazing ontbreken de mezès. Nou ja, het is maar bijvangst.

Een paar minuten later komt hij nogmaals onze kant op, nu met een bord met stukken kaas, uitjes, olijven en radijsjes. Ah, alsnog mezès dus, zij het in een sobere uitvoering. Dan legt hij uit dat hij gesloten is vanwege de Dag Van De Arbeid en dat het eigenlijk een besloten party is. Maar we zijn welkom, we mogen blijven, legt hij lachend uit.

Kijk, dat zijn nu ook de Grieken. Je breekt in op een feestje en in plaats van je weg te sturen, gaan ze je gewoon bedienen.

Hij vraagt waar we vandaan komen en we zeggen dat we In Agios Ioannis wonen. Hij trekt zijn wenkbrauwen omhoog en zegt dat het hele gezelschap onder de luifel daar ook vandaan komt. Dan brult hij wat naar hun in het Grieks waarvan we alleen onze plaatsnaam snappen. Iedereen begroet ons luidkeels alsof we popsterren zijn. Holland, Holland, we love Holland, horen we luid scanderen. Joe Pesci komt ook nu overal bovenuit en even verdenk ik hem er van dat hij iedereen persoonlijk komt voorstellen. Zover komt het gelukkig niet, al snel hervatten ze hun geschreeuw naar elkaar weer en wij voeren ons gesprek op een wat lager volume.

Na een tweede biertje zetten we er een punt achter en gaan afrekenen bij de jonge knaap die ons zo gastvrij ontving op zijn private party. Alsnog moeten we het hele rondje langs om handen te schudden, uit te leggen hoe lang we waar wonen, wat we de mooiste tijd van het jaar vinden en wat onze schoenmaat is.

Heerlijk eiland, heerlijke mensen. Kon het maar altijd Dag Van De Arbeid zijn.