tag:blogger.com,1999:blog-14080113899263198672024-03-15T15:37:41.449+02:00Green Island Corfu - GriekenlandHoe het gaat met (Neder)landverlatersMister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.comBlogger99125tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-27623683112962913202023-12-12T17:30:00.000+02:002023-12-12T17:30:56.988+02:00<p style="text-indent: 2em;">'Dat is een mooi affiche', dacht ik, toen ik in de krant las dat de FA Cup finale zou gaan tussen Manchester United en Manchester City. Ik vind het nog altijd leuk om naar het Engelse voetbal te kijken, zeker als het een clash tussen twee topteams betreft, en ook nog eens een derby.<br />
Het tijdstip past prima in mijn schema, zaterdagmiddag om vijf uur. Vroeg genoeg om nog wat aan je avond te hebben, en laat genoeg om te beginnen met een borrel of een biertje. Dat gaat dus in mijn agenda!</p>
<p style="text-indent: 2em;"> Zaterdag 3 juni 2023 is dé dag voor veel Engelse voetballiefhebbers, speciaal voor diegenen in Manchester en omgeving. Daar komt bij dat het de 100-jarige FA-cup finale is, wat het voetbalfeest extra cachet geeft.<br />
Een heel duidelijke voorkeur wie er moet winnen heb ik niet, al is het voetbal van City op dat moment oogstrelender dan dat van United. Maar ik win hoe dan ook, wie er ook verliest.<br />
En dus ben ik een half uur voor de aftrap onderweg naar Adonis Internetcafé, waar ik interessante voetbalwedstrijden op een scherm van twee bij drie meter kan volgen.<br />
De ruime tijdspanne is allereerst omdat ik te voet ben. Uit voorzorg heb ik de auto maar laten staan. Bij zulke gelegenheden krijg je zo hier en daar nogal eens een drankje aangeboden, en voorkomen is beter dan genezen.<br />
Ten tweede wil ik ruim van tevoren aanwezig zijn, want waarschijnlijk wordt het uitverkocht huis. Om dus een goed zicht te hebben is een flinke marge in tijd nodig.</p>
<p style="text-indent: 2em;"> Wanneer ik de hoek omsla de straat in waar Adonis Café is, zie ik nog heel weinig activiteit die erop duidt dat er wat aan de hand is. Geen overvolle parkeerplaats, noch rijen dubbel geparkeerde auto's, ik ben dus mooi op tijd. Op mijn gemak leg ik de laatste honderd meter af en beklim de zes treden naar het terras. Waar niemand zit. Nog geen hond.<br />
Twijfel overvalt mij. Heb ik mij in de dag vergist, in het tijdstip van de aftrap? Nee, absoluut niet, die finale is nu, en zal beginnen over minder dan vijftien minuten. Ik loop naar de deur en bemerk dat die dicht zit. Ik tuur naar binnen, alles donker. Wat is hier aan de hand? Een sterfgeval in de familie? Een naderende kernaanval van een vijandige mogendheid? Of is de Engelse bekerfinale van geen enkel belang voor de Griek?<br />
Ik rammel nogmaals aan de deur, maar die geeft niets mee. Ik zal mij moeten beperken tot de uitslag in de krant om te weten wie de FA-cup in 2023 heeft gewonnen.<br />
Maar dan komt Spyros Kourkoulos, de vriendelijke Burger Bakkende Buurman van de naastgelegen Hamburgerzaak het terras oplopen en vraagt wat ik wil. Dus ik leg uit dat ik de finale van de FA Cup had willen zien, maar dat de zaak gesloten is.<br />
<i>Yes, Adonis is sleeping at this moment</i>, antwoordt hij.<br />
<i>Ah</i>, zeg ik gelaten, <i>thank you for letting me know</i>.<br />
<i>So you want to watch the game?</i>, vraagt hij glimlachend, terwijl hij de sleutel omdraait die, zie ik nu, gewoon in het slot zit.<br />
<i>Uh, yes, actually I do</i>, mompel ik.<br />
<i>Come in</i>, nodigt hij uit, terwijl hij mij voorgaat naar binnen.<br />
Ik onderneem nog een halfslachtige poging om zijn dadendrang te beteugelen, maar het is 'kanena problima!' voor hem, noch voor Adonis, verzekert hij.<br />
Nou, keuze genoeg waar ik ga zitten, realiseer ik mij. Spyros is ondertussen aan het zoeken op welke zender de match wordt uitgezonden, en ik besluit om mijzelf precies in het midden te installeren.<br />
En ja hoor, daar verschijnen de elftallen al in beeld. Tweeëntwintig ernstig kijkende mannen passeren de revue. Die gaan elkaar geen duimbreed toegeven, dat kan je van die vastberaden blikken aflezen.<br />
<i>You want beer, tsipouro, wine?</i>, vraagt Spyros.<br />
<i>Eh, beer please, if no problem?</i><br />
<i>Not at all. Peanuts or chips?</i> Afrekenen kan later met Adonis persoonlijk wanneer die over een klein uurtje zelf ook zal arriveren.<br />
Ik bedank hem hartelijk voor alle moeite, zeg dat hij de redder in nood was. Met een grote glimlach gaat hij weer terug naar zijn eigen zaak om de voorbereidingen voor een drukke avond te hervatten.</p>
<p style="text-indent: 2em;"> Ik besluit er eens goed voor te gaan zitten, neem een eerste slok, en zie twaalf seconden na de aftrap İlkay Gündoğan de score voor City openen met de snelste goal aller tijden in de geschiedenis van de FA cup. Wat een leven, wat een eiland.</p>Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-57048662180757315342023-08-25T11:41:00.000+03:002023-08-25T11:41:19.532+03:00<h3>Griekse gebruiken en tradities op Nieuwjaarsdag</h3>
<p>In Nederland, maar ook in in veel andere landen, is het op de eerste dag in het nieuwe jaar gebruik om familie, vrienden en kennissen een goed, gezond en gelukkig nieuw jaar te wensen. Corfu is hier geen uitzondering op. Men wenst elkaar kali chrónia (καλή χρόνια), en gezamenlijk zet men het daarna op een eten en drinken. Tot zover de overeenkomsten met Nederland.</p>
<h4>Podariko</h4>
<p>Denk echter niet dat met deze gesproken gelukswens er een einde is gekomen aan de nieuwjaarlijkse plichtplegingen! Stel, je bent in de winter op vakantie op Corfu, je maakt daar de jaarwisseling mee en je wordt op Nieuwjaarsdag uitgenodigd bij een Griekse familie. Dan is het een zaak van gewicht om bij het betreden van de gezinswoning de <i>Rechtervoet</i> als eerste over de drempel te tillen. Zet men namelijk de linker voet als eerste binnen, dan brengt dat ongeluk voor de ontvangende familie. En jij bent daar dan de oorzaak van!<br>
Dit gebruik wordt <i>Podariko</i> (πόδαρικό) genoemd, afgeleid van het Griekse woord Podi (πόδι), wat voet betekent. Omdat veel Grieken niet alleen aan tradities hechten, maar ook enigzins bijgelovig zijn, is het zaak om je eerste stap naar binnen overdreven duidelijk met de rechter voet te doen. Je hoeft je rechterbeen niet helemaal achter je oor langs te halen, maar wel duidelijk zichtbaar voor alle aanwezigen dat rechts voor gaat. Je wilt tenslotte niet de schuld krijgen van elk probleem of onheil dat zich in een jaar kan voordoen in een familie.<br>
Ik noem maar een voorbeeld: de Griekse belastingdienst besluit de boekhouding van de familie van de afgelopen 10 jaargangen nog eens aan een grondig onderzoek te onderwerpen. Dat beschouwt men terecht als ongeluk. En omdat jij dat jaar zo suf was als eerste je linker voet de drempel over te zetten, is dat misfortuin aan jou te danken!<br>
Of Pa Spyros rijdt na een gezellig samenzijn midden in de nacht naar huis, maar krijgt op een onbegaanbaar slecht pad een lekke band met zijn pick-up truck bouwjaar 1958. Geen krik voorradig, hij heeft zijn zondagse pak aan, en het begint net te stortregenen. Ja, dan weet je wel wie daar de schuld van krijgt.<br>
Men moet dan ook niet vreemd opkijken dat de ooit zo vriendschappelijke betrekkingen met de Corfiotische familie allengs op een lager pitje komen te staan als je in gebreke bent gebleven hun tradities te volgen.</p>
<h4>Het aansnijden van de Vasilopita</h4>
<p>Allereerst zij opgemerkt dat op het uitspreken van het woord <i>Vasilopita</i> (Βασιλόπιτα) enigzins geoefend moet worden. Ga daar dan ook niet aan beginnen na een paar alcoholische versnaperingen, want voor je het weet ben je de risée van het circus. Doe dit op een rustig moment, wanneer er niemand aanwezig is.<br>
Hoe dan ook, het aansnijden van dit '<i>Brood van Vasilis</i>' vindt plaats op 1 januari, en wel door het hoofd van de familie. De eerste delen worden opgedragen aan God, Maria, Sint Vasilis en het Huis. De overige plakken worden verdeeld onder de aanwezigen, op volgorde van leeftijd.<br>
Dit is op zich niet zo heel bijzonder, ware het niet dat er een heel jaar van geluk in het spel is! In de Vasilopita is namelijk één munt verstopt, en degene die zijn tanden daarop stuk bijt, is verzekerd van een heel jaar van zegeningen en voorspoed. Denk hierbij aan het winnen van de toto, het vinden van de juiste huwelijkspartner, het ontslag of overlijden van die nare manager waarmee je altijd ruzie hebt, en je voetbalclub wordt landskampioen (de Champions League valt buiten het bestek van de vasilopita).<br>
Nu zijn er gevallen bekend dat de betrouwbaarheid van de traditie soms aan slijtage onderhevig is. Ik ken een 'gelukkige' die ooit de plak met de munt kreeg geserveerd. Vervelende bijkomstigheid was dat hij daar pas achter kwam toen hij de munt al half ingeslikt had. Hij dreigde te stikken en de enige mogelijkheid om te overleven, was het toepassen van tracheotomie (τραχειοτομή), of het voorwerp helemaal in te slikken. Hij koos voor het laatste. Maar dat viel helemaal niet mee, in aanmerking genomen dat de munt qua grootte te vergelijken is met de oude Nederlandse rijksdaalder. Om nog maar te zwijgen over de problemen die zich voordeden om de geluksmunt op de natuurlijke weg weer het lichaam te doen verlaten.<br>
Of hij de rest van het jaar nog geluk heeft ervaren weet ik niet. Wel dat hij de eerste paar maanden op een luchtkussen heeft doorgebracht.</p>
<h4>De naamgever</h4>
<p>De Vasilopita heeft zijn naam volgens de overlevering te danken aan <i>Vasilis de Grote</i>, een 4e eeuwse bisschop, die bekend stond om zijn begaandheid met de armen en minder bedeelden onder de bevolking. Hij besteedde zijn tijd voornamelijk met het helpen van de behoeftige medemens en genoot daarom een grote populariteit. Er zijn verschillende versies over het ontstaan van dit gebruik waaraan zijn naam is verbonden.<br>
Één verklaring die de ronde doet, is dat de Goede Sint Vasilis graag zijn welstand wilde delen met de arme bevolking, maar zich hierop niet wilde beroemen. Derhalve liet hij in de anonimiteit broodjes bakken met daarin een gouden munt verstopt en liet die uitdelen onder de behoeftige burgers, zodat men in ieder geval tijdens de feestdagen geen armoede hoefde te lijden.<br>
Een andere versie luidt dat er op een kwade dag een leger voor de poorten van de stad stond dat geen goede bedoelingen had met de bevolking. Onze Vasilis haalde de bange burgerij over hun schatten aan hem over te dragen zodat hij de legeroverste kon overhalen zijn snode plannen te laten varen. Het tekent de argumentatie van Vasisli dat de legerleider en zijn bende zich terug trokken zonder iemand een haar te krenken, noch enige vergoeding voor gemaakte reis- en verblijfkosten berekende!<br>
Omdat het ondoenlijk leek iedere burger zijn bijdrage weer te doen bekomen, besloot Vasilis dan maar broden te bakken met daarin alle kostbaarheden van de burgers en deze uit te delen onder zijn stadgenoten. Het is tekenend voor de goede betrekkingen van deze heilige met bovennatuurlijke wezens dat alle donaties op deze manier bij de rechthebbende personen terecht kwamen. Daar kan PostNL een voorbeeld aan nemen!<br>
Vanwege zijn betrokkenheid bij de lagere regionen van de bevolking werd Vasilis na zijn dood heilig verklaard en wordt zijn sterven nog steeds op de eerste dag van het nieuwe jaar herdacht.</p>
<h4>De granaatappel</h4>
<p>Mochten bovenstaande tactieken niet werken, dan is daar nog altijd de granaatappel. Deze prachtige vrucht staat niet alleen symbool voor gezondheid, maar ook voor voorspoed. Gek genoeg moet de vrucht dan voor de deur van de gezinswoning stuk gegooid worden. Wel is het zaak om tijdens deze vandalistische handeling een aantal wensen uit te spreken. Hoe zwaarder de vrucht, des te groter de nieuwe portefeuille aangeschaft moet worden om de naderende geldstromen te kunnen herbergen. Is daarbij de vrucht ook nog eens rijkelijk voorzien van pitjes dan kan je nieuwe jaar helemaal niet meer stuk.</p>
<p>Schrijver dezes baseert bovenstaande beweringen op informatie verstrekt door derden. Aan deze informatie kunnen geen rechten ontleend worden!</p>
Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-33740034028009694392023-05-03T14:39:00.001+03:002023-05-03T14:39:56.055+03:00Afspraak is afspraak? <p> Elk land heeft zo zijn zeden en gewoonten, en dat vind ik mooi om te zien. Wat voor de een heel bijzonder is, is voor de ander de gewoonste zaak van de wereld. Als voorbeeld om dit te illustreren, wordt vaak het verschil tussen Nederlanders en Chinezen aangehaald.</br>
In China is het een teken van beleefdheid en waardering om te boeren na een maaltijd. Dit gebruik wordt in Nederland echter als zeer ongepast ervaren. Laat in een fancy restaurant tijdens een gezellig etentje met familie of collega's maar eens een flink rollende roffel gaan, zo een diep vanuit je binnenste, dan weet je wat ik bedoel.</br>
Moeten wij de Chinezen er op aanspreken om deze, in onze ogen, onbeschofte gewoonte voortaan achterwege te laten? Natuurlijk niet, 's lands wijs, 's lands eer. Toch?</br>
Dat in aanmerking genomen, zijn wij er na enkele jaren Corfu achter gekomen dat ook de Griek andere gewoontes heeft dan de gemiddelde Nederlander. Een daarvan is dat een Griek jou bij het maken van een afspraak zal zeggen wat jij wil horen, niet gehinderd door enig schuldgevoel of schaamte als hij die afspraak niet kan of gaat nakomen. Daarover kan onze goede vriend Pieter mee praten.</p>
<p> Wie ooit eens op Corfu geweest is, zal het waarschijnlijk opgevallen zijn dat wegenbouw op dit mooie Griekse eilandje niet de hoogste prioriteit heeft. Gaten ter grootte van volwassen maankraters zijn meer regel dan uitzondering op het uitgebreide wegennet van Corfu.</br>
Wordt er op doorgaande wegen over het algemeen nog wel een laagje asfalt gestort, waarop later soms zelfs enkele witte lijnen gekalkt worden, op achteraf weggetjes en in de achtergebleven gebieden in het binnenland is dit gebruik onbekend.</br>
Zo ook bij onze Pieter. Om zijn prettige huis in de buitenwijken vanons dorp te bereiken, is bij voorkeur een auto gewenst die de Dakar ralley minimaal één keer heeft voltooid, om alle rotsige obstakels, gaten en modderige ondergronden met succes te slechten.</br>
En dus kwam Pieter op den duur op het briljante idee om een wegenbouwer in te schakelen, om in het vervolg op een comfortabele manier de afstand naar zijn huis af te leggen. Omdat hij toch eerst de kosten wilde berekenen, maakte hij een afspraak met een, door een bevriende makelaar aanbevolen, wegenbouwer genaamd Spyros. Afgesproken wordt dat hij de zaak in ogenschouw zal komen nemen en naar aanleiding daarvan een offerte zal opmaken.</br>
Na een datum en tijd met de vakman afgesproken te hebben, legde Pieter met een tevreden zucht de telefoon neer, gerustgesteld dat zijn hobbelpad binnen afzienbare tijd tot het verleden zou horen.</p>
<p>
 Op de grote dag zit Pieter in gespannen verwachting klaar met koffie en koekjes, om de asfalteerder Spyros gunstig te stemmen. Volgens afspraak zal hij om elf uur zijn opwachting maken, om zijn kundig oog de kost te geven en aldus een redelijke prijs te bepalen.</br>
Onze vriend Pieter is niet gealarmeerd wanneer de klok in digitale cijfers 11:15 aangeeft en zijn bezoek zich nog niet heeft aangediend. Hij is tenslotte op de hoogte dat een Griekse minuut wel eens tien minuten kan bestrijken.</br>
Nog raakt hij niet in paniek wanneer er weer een kwartier verstrijkt zonder de verschijning van zijn gast. Ha, dit is Corfu, daar gelden andere regels dan in het gestresste Nederland!</br>
Om kwart voor twaalf is er nog steeds niets dat er op wijst dat er een asfalteerder in aantocht is. En dan krijgt hij jeuk. Hoor ik daar de sirene van de ambulance? Er zal toch niets gebeurd zijn? Heb ik me misschien in de datum vergist? De twijfel slaat toe, en hij neemt zich voor dat hij zal bellen als er om twaalf uur precies nog niemand geweest is.</p>
<p> In het volgende kwartier is een landschildpad het enige levende wezen dat Pieter voorbij ziet kruipen, en hij besluit te gaan bellen. Met bevende hand toetst hij het nummer van Spyros in.</br>
Na drie keer overgaan wordt de telefoon opgenomen.</br>
'Nai' (Grieks voor Ja)?, klinkt het. Pieter slaakt een zucht van verlichting, zijn wegenbouwer is blijkbaar nog in goede gezondheid.</br>
Het volgende gesprek ontwikkelt zich ongeveer zo:</p>
<pre>P – Hi Spyros, this is Pieter!
S – Hey, how are you doing?
P – I'm fine, how are you?
S – Not too bad, thanks for asking.
P – Didn't we have an appointment for today?
S – Absolutely!
H - Wasn't you supposed to be here at eleven?
S – Yes, sure!
P – But now it is already twelve o' clock.
S – Yes, twelve O five, to be precise
P – Aha! But you are not at my house?
S – No, I'm in Lefkimmi (uiterst Zuid Corfu)
P – Ah, that is at least one hour drive to our village, right?
S – At least, yes.
P – So you will not be here today, for an estimate to fix our road?
S – No, that is impossible unfortunately. I will be in Lefkimmi all day.
P – OK, so we have to make another appointment?
S – Yes, we have to make another appointment.
P – Shall I call you then?
S – Yes, please call me!
P – Alright, will do. Bye Spyros...
S – Yiasou (Grieks voor Dag)! Klik</pre>
<p>Pieter heeft nog zeker een kwartier verdwaasd naar zijn telefoon zitten kijken. Een Nederlands kwartiertje, dat dan weer wel.</p>
<p><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPULt6klE1ewMdFD2J4kcKOcKJeFIOZpQcnzrT7xDBFI3CW2_4glpOXBtmJu_JmJN27E7QwozWxELepWiPo60wWZTKsEbSO-bPWhD7u7vHjCh49Z3u58pRDrECPFwah88EufYyHIfLIpJ6zSswOxGBCKNm-6pVEbVuyU_BUor6-NnYrWhnE40Csv3U/s700/cellphone_draw.jpg" style="display: block; padding: 1em 0; text-align: center; "><img alt="" border="0" width="320" data-original-height="553" data-original-width="700" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPULt6klE1ewMdFD2J4kcKOcKJeFIOZpQcnzrT7xDBFI3CW2_4glpOXBtmJu_JmJN27E7QwozWxELepWiPo60wWZTKsEbSO-bPWhD7u7vHjCh49Z3u58pRDrECPFwah88EufYyHIfLIpJ6zSswOxGBCKNm-6pVEbVuyU_BUor6-NnYrWhnE40Csv3U/s320/cellphone_draw.jpg"/></a></div></p>
Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-84538100693536100982019-02-25T13:32:00.000+02:002019-02-25T13:39:09.394+02:00Die gastvrije Grieken #2<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<style>
h2 {color: blue;}
h3 {color: blue; font-style: italic;}
p {text-indent:25px;}
</style>
</head>
<body><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEUaJarFg2QsxIuirhXTeIJmIki4yBid4Osn4b-ZpahfCGuSEllAulfg0CanGmkrW080r_DtPMPYAPizt2jLpzPAw0b2wFbue8wCusUPEzJvk7F9s3ZnQJ76TB6gOb9gEzuERwYAlp-HA/s1600/___DSC_8547.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 0.5em; margin-right: 0.5em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEUaJarFg2QsxIuirhXTeIJmIki4yBid4Osn4b-ZpahfCGuSEllAulfg0CanGmkrW080r_DtPMPYAPizt2jLpzPAw0b2wFbue8wCusUPEzJvk7F9s3ZnQJ76TB6gOb9gEzuERwYAlp-HA/s400/___DSC_8547.jpg" width="100%" title="Artwork PS Mavro - a Corfu artist" data-original-width="1000" data-original-height="664" /></a></div>
<p>Wat is het toch altijd heerlijk verpozen in de smalle straatjes van een dorpje als Komianata. De eenvoud en kneuterigheid die je hier overal tegenkomt staan zo in schril contrast met de manier van leven zoals wij die kennen in bijvoorbeeld Nederland. Ik kom altijd graag in plaatsjes als deze, voel mij er bijzonder op mijn gemak. Domweg gelukkig ook, want ik heb weer een serie mooie kiekjes gemaakt. Maar aan al het goede komt een eind, ik moet hoognodig mijn vriend Panos gaan bezoeken want het begint al te donkeren.<br />
Niet dat Panos op de hoogte is van mijn komst. De doorsnee Griek houdt niet van afspraken maken. Hij is meer van het spontane. Een agenda is een handig boekje waarin je de maten van een nieuw te timmeren raamkozijn kan noteren, of zelfs het telefoonnummer van een goede vriend. Maar om daar afspraken in op te schrijven, compleet met datum, tijd en locatie, dat dan weer niet.<br />
En dus bekruipt mij de gedachte dat hij wel eens niet thuis zou kunnen zijn, als ik zijn voordeur gesloten vindt. Ook niet erg, het is vrijdag laat in de middag, niet ver verwijderd van het tijdstip dat Mirjam en ik normaal het weekend inluiden met een drankje en wat te knabbelen erbij. Voor de zekerheid klop ik nogmaals op zijn deur, maar ik houd rekening met een stille aftocht.<br />
Dan hoor ik een stem achter mij die wat in het Grieks roept en ik draai me om. Een wat oudere Griekse man, op zijn ronde door het dorp. Op mijn vraag of hij Engels spreekt (<i>Milaste Anglika?</i>) knikt hij en hij vraagt wie ik zoek. Ik vertel hem dat ik voor Panos kom, maar dat hij waarschijnlijk niet thuis is. De man lacht en zegt dat ik voor het huis van Panos’ dochter sta. Hijzelf woont hier, wijst hij op het naastgelegen huis.<br />
‘He is sleeping now, but I will wake him up!’, zegt hij vrolijk, en begint met zijn vuist op de houten deur te beuken. Ik probeer zijn enthousiasme te temperen door te zeggen dat ik een andere keer wel terug kom. Dat is voor de goede man aanleiding nogmaals een roffel op de deur te geven, harder nu, ondertussen luidkeels <i>'Panos, Panos, xypna!'</i> (Panos, wakker worden) roepend.<br />
Ik ben enigszins verlegen met de situatie. Inmiddels moet het hele dorp wakker zijn van de pogingen om Panos uit bed te krijgen. De beukende buurman wordt door dergelijke kleinzielige gedachten blijkbaar niet gehinderd. Hij wil net een nieuwe aanval op de deur inzetten als er gekreun vanachter de solide deur klinkt. <i>‘Nai, poios eínai ekeí’</i> (Ja, wie is daar)? De man ratelt wat in rap Grieks en vraagt dan mijn naam. Na het verstrekken van die informatie gaat de deur langzaam open en verschijnt het slaperige hoofd van Panos om de hoek, de haartjes flink in de war. Zijn ogen gaan van slaperig naar wijd open wanneer hij mij herkent en verschijnt in volle gedaante vanachter de deur. ‘Dick, come in!’, roept hij verrast. Hij is slechts gehuld in een t-shirt en een pyamabroek.
De man die hem gewekt heeft, kijkt mij triomfantelijk aan en vervolgt tevreden zijn weg, terwijl ik mij vervoeg bij Panos.</p>
<p>Terwijl Panos de smalle trap in zijn woonkamer beklimt om snel een broek aan te schieten, kijk ik om mij heen in de leefruimte van een kunstenaar. Zoals te verwachten helemaal behangen met schilderijen, er is bijna geen plaats onbedekt. Dat maakt toch geen verschil, want ook de muren zijn decoratief beschilderd. Op een grote professioneel uitziende ezel staat een doek nog in de maak. Her en der liggen enkele schildersattributen al of niet te drogen.<br />
Dan komt de maestro naar beneden en het eerste dat hij doet is mij omhelzen en mij een dikke zoen op beide wangen geven. Toen wij hier nog niet zo lang woonden, had ik daar enige moeite mee, maar inmiddels ben ik eraan gewend en zie ik er een teken van grote genegenheid in.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiB3vh8KHi6uNYawG0CaaA4RHQ1cdgu8veuufqU470ukfOYNSepuFKT1fbT0WOpHhMIN_IRnJRiHD10EpeUq2pMjWqzLN2vn1pX-JSWELwy76bSTH3XqRIGFoSpDt1sl3zQ8yWg0vySn0g/s1600/1715111.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0.3em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiB3vh8KHi6uNYawG0CaaA4RHQ1cdgu8veuufqU470ukfOYNSepuFKT1fbT0WOpHhMIN_IRnJRiHD10EpeUq2pMjWqzLN2vn1pX-JSWELwy76bSTH3XqRIGFoSpDt1sl3zQ8yWg0vySn0g/s320/1715111.jpg" title="PS Mavro, the artist" width="240" height="320" data-original-width="751" data-original-height="1000" /></a></div>Als bij toverslag staan er ineens twee glaasjes tussen ons in op tafel en een fles tsipouro binnen handbereik. Daar gaan we weer.<br />
Panos toont mij zijn laatste werken, waarvan ik er een paar voorbij heb zien komen op Facebook. Hij heeft enkele fraaie portretten geschilderd van <i>Lafcadio Hearn</i> (1850-1904), een Griek die opgegroeide in Japan en ook luisterde naar de naam <i>Yakumo Koizumi</i>. Ook de moeder van Lafcadio is in verf vereeuwigd, een streng ogende dame, dat kan je zo zien. Maar toch heeft ze ook een gevoelige kant, getuige een traan die uit haar rechteroog biggelt.<br />
Panos vertelt honderduit over Hearn/Koizumi en zijn andere ontwerpen. Het verveelt geen moment, hij brengt zijn verhalen met veel enthousiasme. Het lijkt wel of hij een persoonlijke band heeft met de personen die hij in verf weergeeft.<br />
Praten over kunst maakt dorstig, dat is algemeen bekend, dus schenkt hij ons nogmaals in. Maar van die lading alcohol geraak je spoedig overvol, dus antwoord ik gretig bevestigend als hij vraagt of ik er wat bij te eten wil. Ik verwacht een paar blokjes feta, enkele moten tomaat, een paar olijven en wat salami, wat het fantastisch doet bij de borrel. Dat komt inderdaad op tafel, maar ook zet hij een pan met water op en begint pasta te koken. Ik probeer hem van zijn voornemen af te brengen door te zeggen dat ik maar een onaangekondigde gast ben die geen aanspraak op een maaltijd kan maken.<br />
Dat is geheel volgens de verwachting tegen dovemansoren gezegd. Panos maakt dat op de Griekse manier duidelijk, door de handen met de handpalmen naar voren tot schouderhoogte te heffen, het hoofd in de nek te gooien en de ogen te sluiten, waarna met beide wijsvingers een ruitenwisserbeweging gemaakt wordt. Je bent mijn gast en daar zorgen we voor, of je het wilt of niet. This is Corfu!</p>
<p>Later zit ik aan een bord pasta met kaasstrooisel en snippers ham, terwijl mijn gastheer nog eens inschenkt. In de wetenschap dat het geen zin heeft om te weigeren, laat ik mij de onverwachte maaltijd goed smaken om zo een ondergrondje te maken en aldus te voorkomen dat ik straks zo lam als een aap de auto instap. Ondertussen verzin ik een list. Ik moet gewoon heel rustig aan doen met die borrel, want zodra de bodem van mijn glas alleen maar in zicht is, vliegt Panos’ hand alweer naar de fles.<br />
Dat werkt goed, het tempo gaat omlaag. Met een beetje goede wil houd ik de schade beperkt tot drie borrels. Als geoefend tsipouro drinker moet ik de weg naar huis zonder problemen kunnen vinden.<br />
Bij de laatste hap zeg ik tegen Panos dat het tijd is om te gaan. 'Already?!”, roept hij. 'You don’t want more pasta?'<br />
Ik imiteer het Griekse Nee-gebaar. Met succes, hij lacht, maar dringt niet langer aan. Maar dan toch nog wel even een klein glaasje? Ik kan er niets aan doen, moet lachen, en schud blijkbaar niet streng genoeg nee. 'One for the road', zegt hij terwijl hij de glazen nog eens bijvult. Ik zucht onhoorbaar en rol voor de vorm met mijn ogen.</p>
<p>Als we later aan de deur afscheid nemen en ik mij op het smalle steil aflopende paadje naar mijn auto begeef, zwaait hij mij uit tot ik veilig beneden aan de doorgaande weg ben. 'Drive carefully', geeft hij mij nog mee alvorens hij de deur sluit. Heerlijke mensen.</p>
<div><a href="https://youtu.be/VPD3PeYXp-U"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6rKUoZDuDPtPAVjI_t_JhRDvcejF_2P1lf4vERfZOIXyaJrjWvbHxzyvyo9BTM9FYDbd9cLOwdmgqBsq5SD2Tb5oJyDHK5fPmDy2GwpXQkkuuNmDzOflAbwWiCm-s-64H7oYG_b4r0PM/s400/__141620_processed.jpg" title="Click here for some artwork of PS Mavro" width="400" height="266" data-original-width="1000" data-original-height="664" /></a></div>
</body>
</html>Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-83349692026816779172019-02-23T16:29:00.001+02:002019-02-23T16:36:28.813+02:00Die gastvrije Grieken #1<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<style>
h2 {color: blue;}
h3 {color: blue; font-style: italic;}
p {text-indent:25px;}
</style>
</head>
<body>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjK-u4c8PtQ1qyIc_nbChLgdswCwpdg7N73vA-HsRvfRZ-OyzQaKVGZWsr8Jz3vP3eepJwIhkoDSpb9cu6Udddx-VfJzdJqajQpuIFgDTvPlkgVh7tc2PYX2RtNKx7tDOkL9lxkjsGtAaw/s1600/50X33-komianata.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 0.1em; margin-right: 0.1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjK-u4c8PtQ1qyIc_nbChLgdswCwpdg7N73vA-HsRvfRZ-OyzQaKVGZWsr8Jz3vP3eepJwIhkoDSpb9cu6Udddx-VfJzdJqajQpuIFgDTvPlkgVh7tc2PYX2RtNKx7tDOkL9lxkjsGtAaw/s400/50X33-komianata.jpg" title="Art Impression Komianata" width="100%" data-original-width="1000" data-original-height="660" /></a></div>
<p>In de zomer van 2018 kreeg ik van een Griekse Facebookvriend een personal message, geheel in het Grieks opgesteld. Ik kende de man, ik nam tenminste aan dat het een man was, in het geheel niet. Hij/zij noemde zichzelf <i>PS Mavro</i> en daar moest de virtuele wereld het maar mee doen. Omdat hij/zij veel van mijn foto’s ‘like’te, besloot ik het bericht door Google Translate te halen en ontdekte dat het een uitnodiging was. <br />
Op mijn vraag wat de uitnodiging precies inhield, kwam een vaag antwoord. ‘Kom maar gewoon en neem wat zoets mee’, was alles dat ik te horen kreeg.
Normaal gesproken zou ik dan direct afhaken, wantrouwig als je tegenwoordig moet zijn vanwege dergelijke ‘vriendelijkheden’ op internet. Maar iets in deze uitnodiging zei me dat hier geen sprake was van een dubbele bodem.<br />
Omdat Mirjam ook getriggerd was, toen ik haar vertelde van de ongewone boodschap, besloten we de gok te nemen en gewoon te gaan. Lang verhaal kort, we hebben een fantastische avond gehad. Het gezelschap bestond uit een kleine twintig man, waarvan we nog nooit iemand ontmoet hadden.<br />
Zoals te doen gebruikelijk op Griekse feesten, werd de feestvreugde vergroot met het nuttigen van veel eten en drinken, slechts zo nu en dan onderbroken door lange gesprekken. Veelal met als onderwerp de kunst. Of het nu ging om kook- of schilderkunst, fotografie, dichtwerk, of muziek, de stilte van de zwoele zomeravond was aan ons niet besteed. Niet vreemd, met een aantal kunstschilders, een bekende kok en een gesjeesde fotograaf. Pas in de kleine uurtjes werden handen geschud en beloftes gedaan om elkaar snel weer te zien.</p>
<p>Belofte maakt schuld. Zeker als die belofte niet gemakkelijk vergeten kan worden. Van Panagiotis (Panos voor vrienden) Mavrópoulos, want zo heette mijn Facebookvriend en gastheer, kregen wij namelijk als afscheidscadeau twee prachtige schilderijtjes. Die staan fier op de schoorsteenmantel te pronken, en telkens weer kijk ik er met genoegen naar. En dan denk ik ook aan de geweldige avond die we hadden en de afspraak nog eens langs te komen.<br />
Dus stuurde ik Panos vroeg in het nieuwe jaar een berichtje dat ik binnenkort even aan zou komen wippen om een tsipourootje te drinken. ‘Wanneer je maar wilt, <i>filè mou</i> (mijn vriend). Ons huis staat altijd voor je open!’, was het antwoord.</p>
<p>Ik zit in de auto op weg naar <i>Komianata</i>, een klein bergdorpje een half uurtje bij ons vandaan. Ik graai achter mijn stoel om mij er van te overtuigen dat ik mijn camera bij me heb. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik ga fotograferen en er on the spot achter kom dat mijn cameratas met alles erin nog thuis staat. Deze keer niet, stel ik tevreden vast. Komianata is, zoals zoveel van die oude bergdorpjes op Corfu, zo pittoresk, dat moet op de gevoelige plaat vastgelegd worden.</p>
<p>Het is net half drie geweest als ik de auto parkeer. Dat geeft mij nog mooi ruim een uur de tijd om wat kiekjes te maken van dit pareltje alvorens ik mij bij Panos zal vervoegen.<br />
Iets verderop zie ik een man een kruiwagen met houtblokken voor zich uitduwen. Stookhout waarschijnlijk, voor veel Corfioten is dat de enige betaalbare manier om hun huis te verwarmen in de winter. Ik volg hem richting een nauw straatje waarvan ik weet dat het naar het ieniemienie dorpspleintje loopt. Ik hoor stemmen vanaf een lager gelegen erf en dan zie ik drie mannen, bezig de kruiwagen met hout te ontladen en op te stapelen. Ik begroet ze met een volleerd kalispera (goeiemiddag) en tegelijk draaien drie hoofden mijn richting op. Gedrieën begroeten ze mij alsof we elkaar al jaren kennen. En of ik toch wel even een foto wil maken?, vraagt de man wiens bovenlip schuil gaat achter een grote borstelsnor. Normaal moet ik er om vragen, dus ik grijp deze buitenkans met beide handen aan en klik.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDRSOl47dWRAHdiobDSFWRhegX_5AJLFmHzBFOh7wjZTn3vCieyyZ0pBIvrWnMgWZYGyZp_Cw0N_kMpiO6AVUyMSdYOgLLdu5SghJBgWMo21fgVES2lINGhHOX5zg7VjHb3Yf641NPAh8/s1600/___DSC_8493.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 0.5em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDRSOl47dWRAHdiobDSFWRhegX_5AJLFmHzBFOh7wjZTn3vCieyyZ0pBIvrWnMgWZYGyZp_Cw0N_kMpiO6AVUyMSdYOgLLdu5SghJBgWMo21fgVES2lINGhHOX5zg7VjHb3Yf641NPAh8/s320/___DSC_8493.jpg" title="Giannis, Spyros en Dimitris; " width="320" height="215" data-original-width="1000" data-original-height="673" /></a></div>Na een aantal foto’s bedank ik de mannen en wil verder lopen, maar dat gaat zomaar niet. Want waarom niet even een wijntje met ons gedronken, vraagt de snor, in wie ik de bewoner van het huisje vermoed. Hij is gehuld in een houtbakkersoverhemd en een camouflagebroek, maar ondanks zijn stoere kledij heeft hij een vriendelijke oogopslag.<br />
- Eh, nou, als je toevallig ook tsipouro hebt?<br />
- Natuurlijk heeft hij dat! Is de paus katholiek?<br />
En hij verdwijnt in het huisje terwijl de andere mannen zich voorstellen. De in het zwart geklede man heet <i>Dimitris</i>, de wat kleinere luistert naar de naam <i>Yiannis</i> en lijkt een beetje op Daan Schuurmans. De heer des huizes heet <i>Spyros</i>. Die komt na de voorstelronde net naar buiten met een longdrinkglas in zijn knoestige knuist, voor de helft gevuld met mijn favodrankje. Oeps, dat zijn zeker drie stevige borrels!<br />
Maar de Grieken denken in dit opzicht nu eenmaal in het groot en dus accepteer ik zijn gulle geste beleefd, zij het dat ik mijn bedenkingen uitspreek door <i>Oh Po Poh</i> (Tjonge jonge) te roepen. De mannen lachen, wat meestal gebeurt als ik deze typisch Griekse kreet gebruik.<br />
En we klinken en we drinken, bespreken de toestand in de wereld, en delen informatie uit waar de beste tsipouro te halen. Vanzelfsprekend komt ter tafel waarom ik op Corfu wil wonen, als ik toch ook in het mooie Holland kan verblijven. Het kost altijd wat tijd om dat uit te leggen en voor ik er erg in heb, zijn we een half uur verder. Dan vraagt Spyros of ik zijn moeder wil ontmoeten? Maar natuurlijk wil ik dat! Ik volg mijn gastheer naar binnen, benieuwd wat ik aan zal treffen.</p>
<p>Binnen in het piepkleine huisje zit een stokoude dame aan een kleine tafel koolbladeren los te trekken van een krop. Ik herken haar meteen! Enkele jaren geleden, toen Mirjam en ik het dorpje van de andere kant benaderden, stond zij ons bij de ingang op te wachten. Ze liet ons door maar niet eerder dan na een grondige inspectie van onze antecedenten en bedoelingen.<br />
Ze spreekt geen woord Engels, dus vertel ik haar zoon van onze ontmoeting enkele jaren geleden. Ik weet niet zeker of hij begrijpt wat ik bedoel, en ook de oude dame kijkt vragend naar haar zoon op, vermoedend dat mijn betoog over haar gaat. Spyros schudt echter enthousiast van ja en verklaart een en ander aan zijn moeder. Ondertussen maakt hij van de gelegenheid gebruik om mijn glas bij te vullen. Mijn zwakke verweer dat ik nog foto’s moet maken, wordt afgedaan met een gemompeld <i>Nai nai</i> (Ja ja).<br />
Ik kijk om me heen in de piepkleine woonkamer annex keuken en ontegenzeggelijk hoor ik Wim Sonneveld zingen: ‘Wat leefden ze eenvoudig toen, in simpele huizen tussen groen’. Het ameublement bestaat uit een kleine formica eettafel met twee houten stoelen, een tot op de draad versleten fauteuil en een oude radio op een grenen wandmeubeltje. Enkele planken aan de muur vormen kastruimte, er is een granieten aanrecht met een enkele kraan en een tweepits gasstel. Een elektrisch spiraalkacheltje houdt de temperatuur in de kleine ruimte draaglijk.<br />
Aan de muur hangen zwaar vergeelde foto’s van hen die er niet meer zijn en een wat recentere van een soldaat. Ik herken de nog jonge Spyros, fier vanonder een soldatenpet de lens in kijkend. Ik vraag of ik er een foto van mag maken, maar dat mag niet van de oude dame. Zelf wil ze al helemaal niet op de foto, hoe haar zoon ook aandringt om een kiekje te maken van beiden. Mama is duidelijk nog steeds de baas in huis, ondanks Spyros’ indrukwekkende gestalte, zware lipbedekking en stoere kleding.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6zpvhlBL5kNYHPAhcs5RnaEi79rE2XS6AcGdiwOMkHqoeJiDTB2GFXze9iNueKExPiYAjfCamM7N_4LskZ8TlU5puuGDwEs6rcxQm1TY6TVeENNJz48XDbEXQ670-16dtlY37OsMVZTo/s1600/___DSC_8526_venice.jpg" title="Komianata Corfu" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 0.5em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6zpvhlBL5kNYHPAhcs5RnaEi79rE2XS6AcGdiwOMkHqoeJiDTB2GFXze9iNueKExPiYAjfCamM7N_4LskZ8TlU5puuGDwEs6rcxQm1TY6TVeENNJz48XDbEXQ670-16dtlY37OsMVZTo/s320/___DSC_8526_venice.jpg" width="320" height="212" data-original-width="1000" data-original-height="664" /></a></div>Even bukken en we staan weer buiten. Het hout is inmiddels netjes opgestapeld, de kruiwagen staat weer bij de buurman op het erf. Yiannis vraagt of hij mijn glas nog even bij moet vullen, maar dat genereuze aanbod sla ik resoluut af door mijn hand op mijn glas te leggen. I’m a man on a mission!<br />
Ik maak mijn nieuwe vrienden duidelijk dat ik nog even aan de slag moet alvorens ik mij bij hun bovenbuurman <i>Mavropoulos</i> moet melden. Ah, Panigiotis, ook wel Panos genoemd! Wist ik al dat hij een beroemde kunstschilder is?<br />
We spreken af dat we elkaar bij een andere gelegenheid weer zullen zien. Dat kan morgen al, wanneer Spyros in de stad zal zijn om daar bij zijn favoriete bar een neut te drinken en zijn voorraad tsipouro weer op op peil te brengen. Ik beloof niets, maar je weet maar nooit en zo, en <i>gia sou</i> (het ga je goed) en <i>kalo vradi</i> (fijne avond) en een handvol andere afscheidsgroeten.</p>
<p>En dan bevind ik mij, bijna een uur later dan begroot, weer in de stille straatjes van Komianata. Toch nog maar even een paar foto’s maken voordat ik naar Panos loop...</p>
<h3>Wordt vervolgd</h3>
</body>
</html>Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-88868003543231946582019-01-09T18:13:00.000+02:002019-01-09T18:15:32.616+02:00Rijkdom<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>NL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<h1 align="center" style="text-align: center;">
Rijkdom</h1>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 35.4pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 35.4pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Tijd is geld</i>, ja toch? Het is een gevleugelde uitspraak in onze
drukke maatschappij. We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen,
opstaan en weer doorgaan, zong Herman van Veen al. Hij spreekt natuurlijk uit
ervaring, als populaire artiest met een ongetwijfeld zeer strak schema. En dat
alles doen wij voor de machtige euro, de Mammon moet onvoorwaardelijk gediend
worden.<br />
De offers die we plegen zijn natuurlijk alleszins de moeite waard. De beloning
is tenslotte groot. Je carrière gaat als een komeet, elke drie jaar kom jij,
afgunstig gadegeslagen door je buren, de straat inrijden met een nieuwe
middenklasser. Je parkeert het nieuwe paradepaard voor de garagedeur van je twee-onder-een-kapwoning,
gelegen in een luxe wijk met strak aangelegde plantsoenen, kunstmatige vijvers
met rotspartijen en een binnenhaven met hardhouten aanlegsteigers om de Langweerder
Sloep of ander kostbaar vaartuig aan te meren. <br />
Gelukkig staat je salaris toe dat je regelmatig een meditatiecoach bezoekt, die
voorkomt dat Alpha-, Beta- en Gammagolven jou overspoelen en je een burn-out
krijgt. En natuurlijk niet te vergeten een abonnement op de sportschool en
jaarlijks op wintersport. We moeten tenslotte regelmatig ontspannen om de
batterij opgeladen te houden. Of zoals je manager placht te zeggen, om op tijd
te kunnen focussen, punten op je horizon te zetten, in je kracht te staan, en
ander bullshitjargon om je maar van de straat te houden. Want tijd is geld
maat, dus werken met je donder. Dat is dan wel niet heel manager-achtig
uitgedrukt, maar de boodschap komt wel over.<br />
Als je, zoals wij, in een land verblijft waar het allemaal een onsje minder
gaat, merk je soms dat een dergelijk levensritme flink ingesleten is bij ons.
Ongemerkt blijf je hangen in een razend tempo of vaste gewoonte, waar eigenlijk
geen enkele aanleiding voor is. Je denkt nu eenmaal dat het zo hoort, punt uit.
Daar werd ik op een dag op gewezen door een geleerde Griek op een bouwvallige bromfiets.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 35.4pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 35.4pt;">
Omdat het water uit de kraan op
Corfu doorgaans beter niet gedronken kan worden, of je moet eens spectaculair
willen afvallen, ga ik om de zoveel dagen bij het plaatselijke watertapstation
onze watervoorraad aanvullen. Omdat wij veel water drinken, het water van het
tapstation komt van een hoger gelegen bron en is heerlijk, neem ik altijd
zestien lege vijflitervaatjes mee om die te vullen met het hemelse vocht. Met
tachtig liter kunnen wij weer een week of twee vooruit. <br />
Je bent er even mee bezig, maar dan ben je voorlopig weer even van dat
vervelende karweitje af. En je kan weer ongelimiteerd aan het water. Is de bodem
van de watervoorraad na een tijdje weer in zicht, dan laad ik de vaten in en
begeef mij naar de watertap. <br />
Nu zijn er maar twee werkende tappunten, de derde kraan is al een hele tijd
buiten gebruik. Dus is het zaak om eerste of maximaal tweede te zijn om niet in
een wachtrij aan te sluiten. Ik ga dan ook op tijden dat de kinderen op school
zitten en hun ouders aan het werk zijn. Toch kan het wel eens voor komen dat er
meerdere mensen net iets eerder op hetzelfde idee gekomen zijn. Daar sta je dan,
met je zestien vaatjes. <br />
Soms maakt iemand net aanstalten om te vertrekken. Prima als je dan eerste bent
in de cue, dan wacht je natuurlijk even. Maar als mijn voorgangers net gestart zijn
met vullen van hun imposante hoeveelheid flessen, vaten en tonnen, dan is dat
voor mij het teken om mijn vaten te laten waar ze zijn en gas te geven. Linea
recta weer naar huis, kom op. Zeker als er ook nog eens een of twee personen in
de wacht staan. Dan maar even een paar flessen gekocht bij de plaatselijke
minimarkt, we gaan onze kostbare tijd natuurlijk niet verdoen met wachten.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 35.4pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 35.4pt;">
Op een goede dag kwam ik aan bij
het tapstation en vond tot mijn grote vreugde niemand voor me. Ik laadde dus
mijn zestien vaatjes uit en begon te tappen. Ik had al gezien dat ook de tweede
kraan dienst weigerde, dus als er nog iemand zou komen, dan had die pech. Die
kwam tachtig liter later weer eens aan de beurt.<br />
Ik heb net het tweede vat vol en spoel het derde om, als er een wat oudere, zongebruinde
Griek op een brommertje uit het jaar nul komt aanknetteren. Rokend en puffend komt
zijn vehikel aan de stoeprand tot stilstand. Ik zie een enkel plastic vaatje op
de treeplank, ik schat een twee- à drielitervat. Hij wenst mij een kalimera (goede
dag) en ik groet terug. <br />
Ik ben nog maar net begonnen en schat dat ik nog zeker een minuut of acht a
tien bezig ben om alles te vullen. Omdat we maar te gast zijn in zijn land,
gebaar ik dat hij zijn werk kan doen en ik wel even wacht tot hij zijn ene
vaatje gevuld heeft. <br />
Tot mijn verbazing weigert hij mijn genereuze aanbod door zijn hoofd in de nek
te gooien, de onderlip naar voren te schuiven, zijn handen te heffen en met beide
wijsvingers ruitenwisserbewegingen te maken. Tijdens deze handeling schudt hij nee
met zijn hoofd, dit alles met de ogen gesloten. Duidelijker kan hij het niet
maken, ga maar rustig verder met waar je mee bezig bent.<br />
Ik maak nog een gebaar van, weet je het wel zeker, en wijs op de hoeveelheid om
mij heen staande lege vaten. Alsof het hem geen enkele moeite kost, herhaalt hij
zijn gebaar en gaat, als bevestiging dat hij het meent, schrijlings op de
lastdrager van zijn vooroorlogse bromfietsje zitten. Hij diept uit zijn
binnenzak een pakje shag tevoorschijn en begint op zijn gemak een sjekkie te
rollen. Dat dit een secuur klusje is, blijkt als de brand er pas in gaat nadat
ik mijn vijfde vat heb gevuld.<br />
Terwijl ik sta te tappen overdenk ik de situatie. En ik kom tot geen andere
conclusie dan dat het briljant is wat deze man doet. Vanuit mijn ooghoeken zie
ik hem, genietend van het zonnetje en de fluitende vogels, zitten op de
lastdrager van zijn vervallen vervoermiddel. Als een vorst op zijn troon zit
hij daar. Zo nu en dan hartelijk zwaaiend naar een dorpsgenoot, dan weer een
praatje aanvattend met een andere voorbijganger. <br />
Hij heeft geen social media nodig om erachter te komen hoe het met zijn
vrienden en kennissen gaat. Hij gaat gewoon even water tappen! Behoefte aan een
praatje? Hij pakt zijn vaatje, trapt zijn bromfiets aan en vertrekt. Wat een
wijsheid, wat een briljante geest!<br />
Hij is niet rijk, lees ik af aan zijn kleding en vervoermiddel. Als hij al rijk
zou zijn dan weet hij dat heel goed te verbergen. Maar in tijd gemeten is hij
schathemelrijk.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 35.4pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 35.4pt;">
Ik heb mijn voorraad watervaten
inmiddels teruggebracht van zestien naar acht. Rome en Keulen zijn ook niet op
een dag gebouwd.</div>
Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-60927782709377467202016-04-22T13:59:00.000+03:002016-04-22T16:28:01.472+03:00Groene blaadjesNa een fotoklus in Pelekas, wat is dat toch een prachtig bewaard gebleven afdruk uit een ver verleden, begint mijn maag flink te rammelen. Ik heb een paar uur door het dorp gezworven op zoek naar mooie plaatjes en daarin ben ik niet teleurgesteld. De beloning is dan dat ik mezelf mag tracteren op een heerlijke saganaki. <br />
Ik wandel op mijn gemak naar beneden. Pelekas is namelijk ‘gelaagd’, wat wil zeggen dat er tussen het hoogste en laagste punt van het dorp een meter of 70 a 80 verschil zit.<br />
Ik stap het terras op van een van de tentjes die gebroederlijk aan het dorpsplein gevestigd zijn en word gelijk vrolijk begroet door Kostas, een man die ik een paar uur daarvoor gefotografeerd heb. Kostas is een goedlachse man, met een weerbarstige haardos en inmiddels bezig aan zijn derde gebit. Hij stelt me voor aan Nikos, een old timer met een schipperspetje, zo mogelijk nog ouder dan hemzelf. Nikos zit aan een naburig tafeltje in een rolstoel. Ik schud hem de hand en desgevraagd stel ik me voor als Dickos. Op mijn vraag <i>Ola kala</i> (Alles goed?), schudt hij nee en wijst op zijn benen. Ik voel met hem mee. Het lijkt mij ook helemaal niks, om, gezien de hoogteverschillen in Pelekas, afhankelijk te zijn van een rolstoel. Voor je het weet ben je een attractie als je weer eens door je remmen gaat. Ik wissel de paar zinnetjes Grieks die ik machtig ben met hem uit en bestel daarna mijn <i>saganaki</i> (kaasgerecht dat vernoemd is naar het pannetje waarin de kaas gebakken wordt) en een flesje water. <br />
In afwachting van mijn lunch kijk ik om me heen en geniet van het leven. Op enkele kilometers afstand ligt Varipatades, nog zo’n schilderachtig plaatsje, te stralen bovenop een berg. Daarvoor een enorm groen dal, hier en daar afgewisseld met kleine concentraties huisjes. Dichterbij, namelijk twee tafeltjes verderop, zitten twee knappe jongedames achter zonnebrillen selfies te nemen. Ik hoor ze Nederlands spreken. Omdat ik nog op mijn bestelling wacht, besluit ik ze aan te spreken.<br />
<br />
Mijn kaaslekkernij ligt koud en onaangeroerd op mijn bord, zo druk in gesprek als ik ben met de dames, die Tanya en Rianne blijken te heten. Twee vriendinnen die een weekje op Corfu zijn en het helemaal fantastisch vinden. Ze hebben al veel van het eiland gezien en ik geef ze wat tips over het eiland. En of ze het bekendste drankje van het eiland al geproefd hebben, namelijk <i>Kum Quat</i> (likeur gemaakt van de gelijknamige vrucht). Dat hebben ze nog niet en even later nemen ze hun eerste slok terwijl ik van mijn tsipouro proef.<br />
De dames, beiden afkomstig uit Amsterdam, hebben het met Nederland aardig gehad en zijn bezig hun blik te verruimen. De tredmolen waarin ze zich bevinden, hangt ze aardig de keel uit. Ze hebben meer verwachtingen van het leven dan carrière, een hypotheek en elke drie jaar een nieuwe auto. Beiden zijn zeer onder de indruk van Corfu en dan vooral van het totaalplaatje. Hoe groen het eiland is, vriendelijke mensen, prachtige natuur en het rustige tempo waarin het leven op Corfu zich voltrekt. Met name het verblijf in een omgeving als die waar wij ons op dat moment bevinden, is voor de meiden een geluksfactor die hoog op hun verlanglijstje staat.<br />
De glazen worden nog eens gevuld door de grijsharige eigenaresse van de taverne en we praten honderduit over de zin en onzin van het leven. Hun plannen op dit moment zijn om later in het jaar voor een maand of drie – en zo mogelijk langer – met een camper of oude bestelbus door Australië te toeren. Ik kan niet anders dan bewondering hebben voor de ondernemerslust van deze jonge vrouwen.<br />
<br />
De middag is inmiddels bijna ten einde het is tijd om te gaan. Na afgerekend te hebben, staan we gedrieën op, als Nikos, die de hele tijd niet van zijn plek af is geweest, mij wenkt.<br />
Ik loop naar hem toe, schud hem de hand en wens hem een fijne avond. Hij wenkt mij met een kromme vinger dichterbij. Ik neig mijn oor naar hem en hij fluistert iets wat ik niet helemaal begrijp. Wel versta ik ‘<i>Koritsia</i>’ (meisjes). Ouwe snoeperd! Ik zeg tegen Tanya en Rianne dat Nikos graag nog even afscheid wil nemen van hun. Een voor een komen ze aan zijn tafel en geven hem een hand. Hij gooit zijn hoofd schuin in zijn nek en vraagt om een kusje. Lachend voldoen de meiden aan dit verzoek door beide ongeschoren wangen te zoenen. Nikos straalt, hij heeft de dag van zijn leven volgens mij.<br />
Even later staan we gedrieën op straat en ik neem afscheid van de dames. Zonder zoenen. Some guys have all the luck.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/gj338prjhso/0.jpg" frameborder="0" height="465" src="https://www.youtube.com/embed/gj338prjhso?feature=player_embedded" width="700"></iframe></div>
Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-24910976788820041282015-12-07T12:07:00.000+02:002015-12-18T12:10:12.578+02:00Een schone zaakHet is net tien uur in de ochtend als ik de deur open duw van het kantoor van DEH, de elektriciteitsmaatschappij van Corfu. Een security guard, die er imposant uitziet in zijn kogelvrije vest, komt direct op mij toegesneld. Blijkbaar wordt hij ook ingezet als servicemedewerker, want hij vraagt wat het doel van mijn komst is. Ik vertel hem dat wij gaan verhuizen en dat ik deze informatie graag wil doorgeven aan de elektriciteitsleverancier. Hij trekt een nummertje voor mij uit de automaat en gebaart naar de wachtruimte. Ik mag verder.<br />
De stalen banken zijn grotendeels bezet, maar ik vind nog redelijk gemakkelijk een plekje. Dat is al een hele meevaller, in het oude kantoor waren alleen staanplaatsen. Een rood matrixbordje schuin boven mij geeft aan dat nummer 34 momenteel aan de beurt is, en ik check automatisch mijn nummer, 074. Hm, dat kan wel eens een lange zit worden, in aanmerking genomen dat er twee medewerksters zijn. Ik diep mijn Sudokuboekje op uit mijn colbert. Het is nog bijna nieuw, nog meer dan 80 te gaan. Mij hebben ze niet.<br />
<br />
Een uur en twee Sudoku’s (6 en 7 stippen) later geeft het matrixbord 39 aan. En dat alleen omdat de nummers 35, 37 en 38 verstek lieten gaan. Ondertussen ben ik allang de laatste niet meer, er is nog een stevige aanwas van mensen. Ik vraag me af of ik vandaag nog zaken kan doen. Er zijn verhalen bekend van mensen die uren en uren hebben zitten wachten en tegen de tijd dat ze aan de beurt waren, te horen kregen dat het kantoor gaat sluiten en de volgende dag maar terug moeten komen. Van dat schrikbeeld word ik niet vrolijk. <br />
Nochtans lijdt de sfeer er niet onder. Het is een vrolijk komen en gaan van mensen. Velen zijn geanimeerd met elkaar in gesprek op een volume dat bij een trash metal concert niet zou misstaan. Nieuwkomers kijken eens om zich heen en vinden altijd wel een bekende, die zij direct beginnen te knuffelen en op de schouder slaan. Anderen die geen gesprekspartner hebben, blaffen in hun mobieltje of worden gebeld. Ik heb tot op deze dag nog nooit zoveel verschillende beltonen gehoord, gevolgd door NAI (Ja)? Het is alsof je in de kroeg zit, zo gezellig.<br />
Er is ook niemand die klaagt. Ik bewonder de Grieken hoe goed ze kunnen wachten. Urenlang kunnen ze niets doen, navelstaren, met de komboloi (kralenketting) spelen, afwachten. De enkeling die niets omhanden heeft, zit stilletjes te wachten op dingen die komen gaan, onbewogen en schijnbaar niet vatbaar voor invloeden van buitenaf. Ik zou na een paar minuten nietsdoen vreselijk jeuk krijgen, daarom gaat er bij zulke klussen altijd Sudoku mee. De Griek heeft dat niet nodig.<br />
Wie er ook heel relaxt blijven onder de drukte, zijn de twee dames die de bureaus bemannen. Ze wandelen zo nu en dan wat heen en weer, al of niet met een beker koffie in de hand, en lijken zich niet gestrest te voelen onder de aanwassende stroom werk. Ze horen hun klanten aan, roepen zo nu en dan iets terug, maar dat alles zonder stemverheffing, grootse gebaren of andere kenmerken van gejaagdheid.<br />
Een ander personeelslid, gehuld in een knalblauwe stretchbroek die haar paardenkont tot in detail laat uitkomen, heeft blijkbaar geen bureaufunctie. Regelmatig doorkruist ze het pand met een mobieltje in haar hand, terwijl ze in de andere soms een bekertje koffie houdt. Ze lijkt niet in het minst onder de indruk van de reuring in haar kantoorruimte.<br />
Inmiddels staat de teller op 44, wat aardig opschiet. Nog maar dertig te gaan voor ik aan de beurt ben. Met een strak schema van pakbeet zes per uur, de uitvallers meegeteld, betekent dit dat ik nog wel even tijd heb om boodschappen te gaan doen. Ik besluit te gaan lopen om de stramme spieren enigszins in beweging te brengen.<br />
<br />
Nadat ik drie kwartier later, de supermarkt was helaas dichtbij, de boodschappen in de auto gestouwd heb, zie ik in rode cijfers dat nummer 50 inmiddels aan de beurt is. Dit gaat wel heel erg snel! Misschien zijn er een paar wachtenden overleden aan uitdroging, verveling of het bereiken van een hoge leeftijd. Een andere verklaring kan ik niet bedenken voor dit tempo. Nou ja, het scheelt weer in wachttijd.<br />
Ik neem het risico mijn beurt voorbij te laten gaan, en ga op zoek naar een gelegenheid waar ik een lekkere bak troost kan scoren. Niet geheel toevallig is die op een steenworp afstand. Waarschijnlijk is het gebouw daar neergezet met de bedoeling dagelijks massa’s klanten van DEH te voorzien van afleiding in de vorm van koffie, broodjes, drank en maaltijden.<br />
Na zeer uitgebreid te hebben genoten van een cappuccino, een ham-kaasbroodje en een nieuwe Sudoku, bestel ik een laatste cappo en wandel op het gemak terug. Ik wil niet het risico lopen om bij terugkomst nummer 075 of hoger op het rode schermpje te zien opgloeien. Een dergelijke teleurstelling is te vergelijken met het missen van je vliegtuig en dat wil je niet.<br />
Maar nee hoor, we zijn pas bij nummer 62, dus no stress. De kleine wijzer houdt het midden tussen de 1 en de 2.<br />
Bij wijze van tijdverdrijf vraag ik aan de security man wat al die mensen hier komen doen. Komen ze allemaal een adreswijziging doorgeven? Nee, verklaart hij, u bent de enige. De rest komt praten over een betaalregeling, om niet bedolven te worden onder hun hoog opgelopen achterstallige rekeningen. <br />
‘Oww... kay’, antwoord ik. Ik ben een bevoorrecht mens, bedenk ik mij. Toch zou je het aan de sfeer in het kantoor niet zeggen dat al deze mensen financiële problemen hebben. Het is nog steeds een gezellig samenzijn. Er wordt uitbundig gelachen, gepraat en gebeld. Ook buiten staat een groepje Grieken, ontspannen een sigaretje rokend, kopje koffie in de hand, in afwachting van hun beurt. <br />
Ik stort mij maar weer op een nieuwe Sudoku. <br />
<br />
Dan is het moment eindelijk toch daar: 073 is aan de beurt! Ik ga alvast in de starthouding staan en houd ondertussen met argusogen het nummerschermpje vast. Ik wil niet door een gretige Griek afgetroefd te worden.<br />
Nummer 073, een wat gezet heerschap in een versleten trainingspak, neemt er uitgebreid de tijd voor. Ontspannen keuvelend, het ene been over het andere geslagen, duurt het gesprek maar voort. Het zou me niet verbazen als hij op den duur foto’s van zijn kleinkinderen gaat laten zien. Na wat gelach over en weer staat hij eindelijk op en, jawel, daar verschijnt 074 op het scherm. Met grote passen been ik naar het bureau waar mijn voorganger nog wat staat te dralen. Als hij maar niet besluit weer te gaan zitten, denk ik, en plof gauw op de stoel. Die is nog warm.<br />
Ik knik naar de dame tegenover mij en wil van wal steken, als mijn voorganger zich bedenkt en boven mijn hoofd een nieuw gesprek begint. De medewerkster verplaatst haar blik van mij naar omhoog en hoort de man welwillend aan. Zo nu en dan schudt ze haar hoofd. Ik onderga de vertraging lijdzaam.<br />
Ik begin al aardig Grieks te worden.Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-12366764238389289682015-11-24T10:45:00.000+02:002019-08-05T21:22:35.553+03:00Het heerlijk avondjeWanneer ik Adonis' Internetcafé nader, komen mij van buiten al de rookwolken tegemoet. Net als het rumoer van druk pratende mannen. Het is weer Champions League avond.<br />
Ik baan mij een weg door de verstikkende sigarettendampen vermengd met de geur van gegrilde souvlaki. Ik ben dan wel twintig minuten voor aanvang van de wedstrijd binnen, maar de gelagkamer zit al bommetje vol. Maar ik heb mazzel, op de eerste rij is de middelste stoel nog vrij. Ik trek mijn jas uit en hang hem over de stoelleuning heen, bij wijze van bezetting. Daarna worstel ik mij door driftig gesticulerende Grieken richting de bar en bestel een tsipouro en een glas water. Ik spoed mij terug naar mijn plaats en zie tot mijn opluchting dat de jas gewerkt heeft. Ik zit vanavond eerste rang.<br />
In stilte bedank ik Andreas, die mij een paar dagen geleden op de hoogte bracht van '<i>De Match</i>'. Dé Match? Jawel meneer, vanavond neemt Olympiakos, de trots van Griekenland, het op tegen de kampioen van Duitsland, Bayern München. Dan is het zaak om er op tijd bij te zijn, want steevast uitverkocht huis.<br />
Jenny, de enige vrouwelijke aanwezige, sjouwt zich een ongeluk aan bier, wijn en ouzo, afgewisseld met borden verschrikkelijk lekker ruikende souvlaki's. Uit ervaring weet ik dat de souvlaki bij Adonis eersteklas is en het water loopt me in de mond. Met een beetje mazzel kan ik er straks nog een of twee bestellen, maar ook daarmee is haast geboden.<br />
Voor het spektakel gaat beginnen, krijgen we nog een stortbui aan reclames over ons heen. Hoe ze het voor elkaar krijgen weet ik niet, maar ze weten elk product met voetbal te relateren. Of het gaat om scheermesjes, auto's, creditcards, je schoonmoeder of frisdrank, in elke commercial verschijnt wel een bal die beroerd wordt door een al of niet beroemde voetballer. Griekenland is absoluut voetbalmaf.<br />
<br />
Twintig minuten na het startsein staat het 3-0 voor de Duitsers. Het dreigt een zware avond te worden voor de voetballende Grieken. Dat is voor de aanwezigen nochtans geen reden om een toontje lager te zingen. Integendeel, het lijkt wel of het laatste oordeel is aangebroken. Het is een geschreeuw van jewelste, waarbij de voetballers van Olympiakos bij elk mislukt balcontact betiteld worden als 'pusti' (homo) of 'malakka' (klootzak). Prachtige sfeer, ondanks dat het overgrote deel van het publiek enorm de pest in heeft.<br />
Ik kijk terloops eens naar mijn vriend George, die een paar stoelen verderop ontspannen een sigaretje rookt en een fles Fix bier voor zich heeft. Een vage glimlach siert zijn gezicht. Hij is voor Panathinaikos, weet ik, maar hij kijkt wel uit op dit moment uiting te geven aan zijn gevoelens. Dat kan hem een gebroken neusbeentje of erger opleveren.<br />
Naast mij zit een keurig heerschap, althans, zo ziet hij er uit. Keurige glanzend zwarte leren instappers. Geen spijkerbroek met versleten plekken voor hem, maar een broek met vouw. Daarboven een colbertje met opzetstukken op de ellebogen en een heus overhemd met keurig gesteven boord. Daarboven een gedistingeerd en netjes gekapt hoofd, waar hij zo nu en dan een glas tegenaan houdt om wat wijn naar binnen te gieten.<br />
Zijn deftig voorkomen is voor hem toch geen beletsel zijn bittere teleurstelling luidkeels onder woorden te brengen. Hij vloekt er vrolijk op los wanneer zijn helden de bal weer eens op een knullige manier verspelen. Doelman Roberto van Olympiakos, schuldig aan de eerste tegengoal, wordt bij elk balcontact hartgrondig uitgescholden door mijn buurman. Dit wordt niet zijn avond, vermoed ik.<br />
<br />
Het is pauze. Ik nip van mijn nieuwe borrel, van George gekregen. Tijdens het nieuwe bombardement aan reclame heb ik mooi de tijd om de omgeving eens goed op te nemen. Overal om mij heen druk pratende Grieken, die alleen even zwijgen als ze een haal van hun sigaret of een slok nemen. Anderen zetten hun tanden in een souvlaki. Jenny komt handen te kort.<br />
Schuin voor mij klappen de saloondeurtjes naast het mega grote scherm regelmatig open en dicht als er weer een bezoeker doorheen gaat. Toen ik hier voor het eerst kwam, veronderstelde ik dat daar de toiletruimte was. Tot ik dacht dat sommige mannen wel erg de kouwe pis hadden, zo vaak als ze daarheen liepen. Desgevraagd vertelde George, die behalve taxichauffeur ook een beetje de burgemeester van Agios Ioannis is, dat daar een gokruimte is. Er worden weddenschappen afgesloten op alles wat los en vast zit. Dat kan variëren van of het bij rust nog 0-0 is, tot welke ploeg de eerste corner zal nemen. Maar ook aan welke kant de eerste penalty of goal valt. Natuurlijk kan je op winst of verlies gokken, maar dat levert je hooguit een souvlaki (€1,50) op. De uitslag juist voorspellen is echter goed voor een hele zak met knaken. Hoeveel wissels er aan deze of gene kant zullen zijn. In welke minuut er door welke partij, of zelfs door wie gescoord gaat worden. Nou, dan kan je een rondje geven hoor.<br />
Het is een druk komen en gaan door de klapdeurtjes als de tweede helft begint en dat zal zo blijven tot het laatste fluitsignaal.<br />
<br />
Ook tijdens het tweede bedrijf hebben de Grieken niet veel in te brengen tegen de dodelijk doeltreffende daadkracht van de Duitsers. Met twee vingers in de neus en een in een andere lichaamsholte verdedigen de Münchenaren het eigen doel, waarna weer een nieuwe aanval op het Griekse doel ingezet wordt. Ik ben geen fan van het Duitse voetbal, maar het moet gezegd, Bayern schakelt razendsnel om van verdediging naar aanval en combineert naar hartelust. Het is alleen aan de keeper van Olympiakos, die de tweede helft zijn werk beter doet dan in de eerste, te danken dat het nog tot de 70ste minuut duurt alvorens het varkentje geknipt en geschoren is en er 4-0 op het scorebord prijkt. De heer naast mij maakt van zijn hart geen moordkuil en scheldt er lustig op los, zijn argumenten kracht bij zettend met grootse wegwerpgebaren. Life ain't easy for a boy named Spyros, bedenk ik mij en besluit hem een hart onder de riem te steken.<br />
'It's definitely not Olympiakos' day hah?', vraag ik hem. Hij kijkt mij verdorrend aan en maakt enkele voorwaartse knikbewegingen met zijn kin. Een uiting van ‘Wat bedoel je?’ Ik herhaal mijn opmerking, maar hij haalt slechts zijn schouders op. Hij spreekt blijkbaar geen woord over de grens. Om zijn argument kracht bij te zetten, gooit hij het hoofd in de nek, trekt zijn mondhoeken naar beneden, heft de vlakke handen met de binnenkant naar mij toe, tot kinhoogte. Het Griekse gebaar voor ‘Ik weet niet waar je het over hebt’. Dan vestigt hij zijn blik weer op het grote groene scherm en ziet juist de Griekse spit machteloos de bal schampen in plaats van een peer op doel te geven. ‘Pusti!’, schreeuwt hij. Ik hoop maar dat hij de arme Griekse spits bedoelt en niet mij. Ik doe er verder maar het zwijgen toe, mijn Grieks is niet toereikend om zijn avond nog goed te maken.<br />
Als Olympiakos-fan duren zulke wedstrijden lang, heel lang. Voor de trotse Griek naast mij is het zelfs een lijdensweg zonder weerga. Met veel kunst en vliegwerk blijven de verdedigende stellingen van de Griekse nummer 1 het verdere verloop van de wedstrijd overeind, al is het meer te danken aan de gemakzucht van de tevreden Duitsers dat de afstraffing bij 4-0 blijft. Mijn buurman heeft zijn idee van een leuke voetbalavond flink bij moeten stellen. Als het laatste fluitsignaal snerpend klinkt, maakt hij nog een laatste wegwerpgebaar richting het scherm alvorens hartgrondig te roepen: ‘Motherfuckers!’<br />
Hij spreekt dus toch een beetje Engels.Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-77996175587968772002015-09-08T15:31:00.001+03:002015-10-19T13:29:33.166+03:00Gelukzoeker (3)<p>Ik hoef alleen maar op het geluid af te gaan. Druk pratende mannen, die hun redenatie kracht bij zetten door het volume van hun stem te verhogen. Vanuit het felle licht begeef ik mij in de donkere ruimte van het plaatselijke praathuis, ook wel kafèneion genoemd. Even later zit ik aan de bar van de kleine eetgelegenheid annex koffiehuis. Een heerlijk beslagen glas ijskoud water staat voor mij, daarnaast een tsipouro. Het water giet ik gulzig naar binnen, met het vuurwater doe ik iets rustiger aan.<br />
Wanneer mijn waterhuishouding weer een beetje op orde is, heb ik gelegenheid de overige aanwezigen in mij op te nemen. Behalve de barman zitten er vier mannen rond een tafeltje te kaarten (Beriba). Een man met een gebit als een fietsenrek slaakt een luide kreet wanneer hij triomfantelijk een paar kaarten op tafel smijt. Zijn maat tegenover hem ziet het goedkeurend aan. Zijn tegenstanders links en rechts van hem kijken zorgelijk op hun eigen kaarten. Naarmate ik het spel volg, doet het mij denken aan Jokeren.<br />
Het strijdtafereel wordt bekeken door een forse vijftiger in een camouflageshirt en met een dikke grijze haardos en een vriendelijke gezicht. Aan een tafeltje in de andere hoek zit een dikke man voortdurend naar zijn mobieltje te staren en zo nu en dan te bellen. Op zijn tafeltje een fles Amstel, een mobieltje, een pakje sigaretten en een aansteker. De standaard uitrusting van een Griek die naar het café gaat.</p>
<p>Ik vraag de heren of het goed is dat ik een een kiekje van ze maak. Dat vinden ze goed. Als ik ze maar niet stoor, maken ze met gebaren duidelijk. Nee hoor, laat mij kieken en je hebt geen kind aan me.
Terwijl ik plaatjes maak, vraagt een van de kaarters waar ik vandaan kom. ‘Ollandía’, vertel ik hem. Ben ik even blij dat ik niet in Duitsland geboren ben. Anders had ik mijn afkomst moeten verloochenen.<br />
‘Dijsselbloem, Dijsselbloem!’, roept het hele gezelschap in koor, om mij bij de les te houden. Ik hef mijn handen op in een verontschuldigend gebaar. ‘I do apologise for some of my fellow countrymen’, lach ik. Dat valt in goede aarde, merk ik.<br />
‘He is only doing his job’, vergoelijkt de man in het camouflageshirt, terwijl de anderen weer driftig verder gaan met hun kaarten stuk smijten.<br />
‘He does what aunty Angela tells him to do’, zeg ik. Zo denk ik er nu eenmaal over.<br />
Het hele gezelschap barst in lachen uit. ‘Give this man another tsipouro on me!’, draagt het camouflageshirt de barkeeper op. <br />
‘Why?’, vraag ik. <br />
‘Because I respect you’, antwoordt hij. ‘You are a decent person’. Die moet ik onthouden!<br />
Als ik me omdraai naar de bar, is mijn glas weer vol. Effe opletten nu, ik moet nog wel naar huis zien te komen. Dat is voor mij al moeilijk genoeg als ik mijn TomTom genaamd Mirjam niet naast me heb zitten.<br />
Rambo verlaat zijn plek naast de kaarters en komt bij me aan de bar zitten. We schudden handen, stellen ons voor. Hij blijkt Arseni te heten, de barman heet Makis. De kaarters hebben geen tijd voor dergelijke plichtplegingen, kaarten stug door.<br />
Arseni vertelt over zijn leven als broeder in een gekkenhuis, netjes Mental Institution geheten. Ondanks zijn drukke bestaan heeft hij zijn vlees toch vermeerderd, te weten twee studerende zoons en een dochter van zes. Ik vraag hem of hij de film One flew over the cuckoos nest kent. ‘Ah, Jack Nicholson!’, roept hij. Hij knikt goedkeurend.<br />
Makis de barman is direct getriggerd. Voordat hij naar Corfu kwam, was hij filmdraaier bij een van de grootste bioscopen van Athene. Tot die in 2012 in vlammen op ging tijdens de gewelddadige opstand tegen de toenmalige regering. Toen vond Makis de tijd rijp om met vrouw en kinderen naar veiliger oorden te verkassen. Het werd Corfu, de geboorteplaats van zijn vrouw.<br />
Ik voel me zo one of the boys dat ik aan Makis vraag of het gepast is om een rondje voor de zaak aan te bieden. Moet je in Nederland direct aan een tweede hypotheek, hier kan je dat rustig doen als je een tientje in je zak hebt. Oh, maar de heren kaarters hoeven niets, legt Makis uit. Zij kaarten hier de hele middag, drinken een enkel kopje koffie, veroorloven zich heel soms een biertje en gaan dan weer naar huis. Maar zover is het nog niet. <br />
Ook Makis zelf bedankt vriendelijk, hij drinkt niet onder diensttijd. En Arseni? Heel aardig aangeboden, maar nee, toch maar niet. De dag is nog jong.<br />
We praten over de Euro, de huidige situatie in Griekenland, Tsipras en zijn illustere voorgangers. En natuurlijk hebben we het over de rijkeluishobby genaamd de EU. Makis moet het allemaal nog zien of Griekenland uit de problemen komt. Arseni ziet de toekomst somber in. De corruptie en de hebzucht van de Griekse top doet ons allemaal de das om, waarschuwt hij.<br />
Ik probeer hem te troosten met de gedachte dat er in alle landen van de wereld corruptie is en bied hem alsnog een borrel aan. Hij geeft zich gewonnen, accepteert mijn aanbod. Tja, het is onbeleefd om dan zelf niets te nemen. Even later kletsen onze glazen tegen elkaar aan en kunnen we ons gesprek weer hervatten.</p>
<p>Na een hartelijk afscheid, Arseni en ik slaan elkaar tijdens het huggen even op de rug, en mijn plechtige belofte binnenkort weer terug te komen, begeef ik mij weer in de hitte. Maar goed dat ik naast mijn tsipourootjes een liter water gedronken heb. Anders had ik waarschijnlijk uren moeten zoeken naar mijn auto.<br />
Tien minuten later stuur ik kriskras door het binnenland van centraal Corfu. Road to nowhere (The Talking Heads) schalt op volle sterkte uit de wijd geopende ramen. Ik schreeuw ongegeneerd met David Byrne mee: We're on a road to nowhere, come on inside.<br />
Ik doorkruis nooit vermoede plaatsen als Estavromenos, Kalafationas, Varipatades, Kothoniki en andere mij onbekende delen van Corfu, nu en dan gadegeslagen door wantrouwende boeren en hun gades. Zelfs rijd ik op den duur langs een aantal paardenstallen waarvan de bewoners mij met hun lieve ogen verbaasd aanstaren. Ik knik vriendelijk terug en denk: Wat heb ik toch een prachtleven.<br />
Een half uur later heb ik nog steeds geen flauw idee of ik op weg ben naar de supermarkt of dat ik mij er verder van verwijder. Maar hé, de muziek is goed, de wind waait door de open raampjes en ik ontdek nieuwe werelden. Soms is het helemaal niet erg om een onderontwikkeld richtinggevoel te hebben.<br />
Klik <a href="https://youtu.be/7feUEsSfHTc" target="_blank">hier</a> voor de foto's</p>
Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-74792613416533459832015-09-08T15:26:00.001+03:002015-09-08T17:27:31.195+03:00Gelukzoeker (2)<p>Mijn SD-stick staat weer vol met mooie plaatjes van Corfu en dus zak ik weer af naar de lagere regio’s. Ik moet nog melk halen!, schiet mij opeens te binnen. Omdat Pelekas van zichzelf ook een prachtig plaatje is, besluit ik om het nuttige met het aangename te verenigen. In plaats van rechtdoor, sla ik rechtsaf, richting het enkele kilometers verderop liggende Sinarades. Nog zo’n pareltje in het binnenland van centraal Corfu.<br />
Nu nog even een goed standpunt zien te vinden vanwaar ik dit prachtig gelaagde bergdorpje kan vastleggen voor het nageslacht. Vandaar vind ik vast wel een binnendoor weggetje om langs de supermarkt te rijden.<br />
Ter hoogte van Sinarades vind ik een prima plekje met vrij uitzicht. Even later heb ik ook Pelekas tot mijn tevredenheid vastgelegd. Diellas, here I come!<br />
Mijn gebrekkig ontwikkelde richtinggevoel zegt mij dat ik links moet afslaan en ik steek iets wat voor een brug moet doorgaan over. Geel-zwart geblokte relingen moeten voorkomen dat het verkeer massaal in de rivier belandt. Na wat slingerwegen door het prachtige binnenland van centraal Corfu, rijd ik plotseling Kouramades binnen. Laat ik daar nou nog nooit geweest zijn! Het is schilderachtig.
Bij het naderen van een driesprong met in het midden een fel gekleurde kerk, remt mijn auto vanzelf, daar hoef ik niets voor te doen. Hij parkeert op een schaduwrijk plekje, schakelt zichzelf uit en fluistert: ‘Ga maar, nu kan het nog. Misschien is het morgen te laat’.<br />
Tja, dan moet het maar. En ik stort mij in de stille straatjes en bochtige krochten van Kouramades.</p>
<p>Wat is dat toch altijd genieten, gewapend met een camera wandelend door zo’n vergeelde afdruk in tijd. De rust die over je komt als je een paar van de dorpsoudsten gemoedelijk ziet zitten op een houten krukje, een afgezaagde boomtronk en een gammel plastic kuipstoeltje. Ze zwoegen niet, ze vergaren niet, ze bouwen niet, ze breken niet af. Eeltige handen houden een flesje water of Fanta vast, verder niets. Alleen hun lippen bewegen, en soms hun handen, om hun argumenten kracht bij te zetten.<br />
Het op dit moment verlaten dorpsplein, waarvan je weet dat het er vaak een drukte van belang is. Waar tijdens de panigiri (dorpsfeest) en andere feesten wordt gedronken, gegeten, gezongen en gelachen. En gedanst natuurlijk; de Syrtaki en andere Griekse dansen, in klederdracht of het gewone kloffie. Maar nu even niet, niet om vier uur in de middag.<br />
Snoeioude huisjes met zwaar verschoten luiken en afgebladderde verflagen leunen zwaar vermoeid tegen elkaar aan. Hoeveel generaties huisvaders hebben in het piepkleine keukentje van moeder de vrouw te horen gekregen dat de buitenboel nodig weer eens geschilderd moet worden. En hop, daar kwam er weer een laag bij.<br />
Kijk, daar zit een setje voor zo’n huisje in de schaduw. Samen zijn ze goed voor ruim anderhalve eeuw, schat ik. Wat ze doen? Gewoon zitten genieten, meer niet. Van de rust, de geur van de zomer, de fluitende vogels en soms een kind wat voorbij fietst.<br />
Daar hebben we de onvermijdelijke plaatselijke supermarkt ter groote van een schoenendoos. Zoals gebruikelijk staat daar de hele santenkraam buiten in de brandende zon te blakeren. ’s Ochtends is een groot deel van het assortiment naar buiten gesleept, uitgestald en opgestapeld. En als de avond eenmaal gevallen is en de nacht zijn intrede doet, wordt het weer allemaal opgepakt en naar binnen gesjouwd. Heerlijk, ik kan er uren doorbrengen.</p>
<p>Van al dat gewandel op het warme gedeelte van de dag, krijg ik best wel dorst. Mijn tong is zo ruw als een lap soldatenleer en ik krijg visioenen van een fles heerlijk koel water. Dat kan op dit uur van de dag een probleem worden. Zoals in de meeste niet-toeristische plaatsjes op Corfu, is ook hier iedereen van de straat, al dan niet in diepe rust. Het is tussen drie en vijf uur in de middag zelden of nooit lonend om je bar of winkel open te houden.<br />
Wandelend door de smalle hoofdstraat die dwars door het dorp heen loopt, speur ik om me heen, zoekend naar verkoeling en beschutting tegen de zon. Ik ben moederziel alleen, ben al een kwartier lang geen sterveling tegen gekomen. Ja toch, een luie hond die mij loom aan keek met een blik alsof hij wilde zeggen: Wat doe je hier op dit tijdstip?<br />
Waar ik ook kijk, de luiken zijn gesloten. Dan komt een auto mij tegemoet, met achter het stuur een Griekse jongedame met een weelderige bos haar. Niet iedereen slaapt hier dus op dit uur van de dag. Dat zou eigenlijk wel moeten. In de smalle straatjes hangt de hitte als een deken om mij heen. Een normaal mens ligt op dat uur in een koele kamer met de luiken gesloten, energie op te doen voor de rest van de dag.<br />
Het ziet er naar uit dat ik in Kouramades mijn dorst niet zal lessen, daar heb ik me bij neergelegd. Ik sla een hoek om en hoor in de verte geroezemoes, zo nu en dan afgewisseld met een schreeuw. Dat moet wel een kafeneion zijn! Ondanks de zinderende hitte versnel ik zowaar mijn pas.<br />
<a href="http://green-island-corfu.blogspot.gr/2015/09/ik-hoef-alleen-maar-op-het-geluid-af-te.html">Lees hier het vervolg</a><br />
Klik <a href="https://youtu.be/GlCDGgsykGo" target="_blank">hier</a> voor de foto's</p>
Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-86693670659895819282015-09-08T15:17:00.000+03:002015-09-08T17:02:37.393+03:00Gelukzoeker (1)<p>Terwijl wij rond het middaguur op de achterveranda onze koffie dronken, viel er plotseling– zeer opmerkelijk – een pittige bui. Al snel maakte de regen, dankzij een zwoel briesje, weer plaats voor een heerlijk zonnetje. Hierdoor hadden wij te maken met bijzonder helder weer. Oorzaak en gevolg naar verluidt, maar wel opmerkelijk.<br />
Wanneer het heel helder weer is,begint het bij mij al snel te jeuken. Ik werp eens een blik op de Pantokrator, die ondanks een afstand van hemelsbreed 30 kilometer toch heel duidelijk te onderscheiden is, met een veelheid aan felle kleuren daaromheen. Ik giet koffie in mijn kop, kijk nog eens en onderscheid nog meer detail. Ik bedoel, 30 kilometer en ik kan de vliegen op de antennes op de Pantokrator zien zitten.<br />
‘Ik ga foto’s maken’, zeg ik tegen Mirjam.<br />
‘Oh?’, zegt ze, niet echt verbaasd.<br />
‘Ja, het is zo kraakhelder, ik krijg eeuwig spijt als ik de gelegenheid niet te baat neem’, roep ik terwijl ik mijn cameratas controleer op een extra accu, lenzen en filters.<br />
‘Dan kan je op de terugweg gelijk even biologische melk halen bij Diellas’, roept ze.<br />
Ik twijfel ondertussen welke lens ik extra mee zal nemen; de tele- of de groothoeklens. Ik prop de telelens in het zijvak en stap het zonlicht in.<br />
‘Niet vergeten melk te halen!’, hoor ik nog net als ik naar de auto loop.</p>
<p>Ik ga naar Pelekas, een van de omliggende, hoger gelegen dorpjes van centraal Corfu. Om preciezer te zijn, ik ga naar het hoogste punt van Pelekas: Kaisers Throne. Op die hoogverheven plek liet de Duitse keizer Wilhelm II een uitkijkpost bouwen. Regelmatig liet hij daar zijn tranen de vrije loop, zo mooi vond hij het uitzicht vanuit de hoogte.<br />
Ik stel me zo voor dat Wilhelm, na weer een drukke dag van regeren, daar op de top van de berg zit bij te komen. Je krijgt als keizer een berg gekonkel en gekronkel over je heen natuurlijk. Dus aan het eind van de werkdag beklimt hij de treden van zijn Kaisers Throne en zet zich zuchtend neer, laat de dag aan zich voorbij gaan. Wijntje erbij, borrelnootjes, in afwachting van zijn gade.<br />
Tranen vullen al snel de groeven op zijn gezicht, zo mooi vindt hij het. Dan komt Hermine, zijn beminnelijke echtgenote om te kijken of het wel goed gaat met haar Wilhelm. Hij werkt zo hard de laatste tijd. Wanneer ze zijn betraande ogen ziet, vraagt ze verbaasd: ‘Huil je?’<br />
Ja, knikt hij alleen maar.<br />
‘Ben je ziek, heb je verdriet?’, vraagt ze bezorgd. Hij schudt zijn hoofd.<br />
‘Ik ben zo gelukkig’, fluistert hij zachtjes.<br />
‘Maar waarom huil je dan?’, wil ze graag weten.<br />
‘Omdat dit is het mooiste uitzichtpunt van de wereld is!’, zegt hij met een van tranen doortrokken stem. Hij haalt een mouw langs zijn ogen en slikt een paar tranen in. Zij kijkt hem aan met een mengeling van ongeloof en verbazing. Normaal is hij niet zo sentimenteel.<br />
‘Nou ja, blijf niet te lang zitten hè? Straks vat je nog kou’, roept ze, terwijl ze zich omdraait en wegloopt.<br />
Hij kijkt haar teder na. Goeie vrouw, al heeft ze van romantiek geen kaas gegeten. Het liefst had hij gezien dat ze naast hem plaats nam, zodat ze tegen elkaar aan geleund samen hadden kunnen genieten van het uitzicht. Je weet maar nooit wat er van komt. Nou ja, je kan niet alles hebben.<br />
Dan richt hij zijn blik weer op het prachtig groen glooiende tafereel beneden, met daar omheen de grijsgroene bergketen en de strakblauwe Ionische Zee. En begint weer zachtjes te huilen.<br />
Niet vreemd hoor, je kijkt inderdaad een allemachtig eind weg vanaf de Kaisers Throne en het is allemaal schitterend in harmonie met elkaar. Als je dan denkt aan het geploeter en de haat en nijd tussen de mensen in het algemeen en politici in het bijzonder dan stel ik me zo voor dat het je wel eens te moede kan worden.</p>
<p>Van links naar rechts: De hele Ropa Vallei wordt voor je ontrold. Daarachter de rijk begroeide bergen die centraal Corfu scheiden van het noordelijk gedeelte van het eiland, met middendoor de Troumpeta pas. Terwijl je blik langzaam naar rechts glijdt, tekent de oostelijke kustlijn van Corfu zich af met kustplaatsen Dassia, Ipsos, Barbati en zelfs Nissaki. Langzaam, niet te snel!, naar rechts, tot je Corfu Stad ziet liggen, met daarachter die bak met donkerblauw water, waarachter weer het vasteland van Griekenland en Albanië. En je blik gaat ongemerkt verder naar rechts, tot je uiteindelijk bij Varipatades uitkomt. Prachtig op een heuvelwand gedrapeerd, met als blikvanger de markante kerkspits. Nog iets verder zuidelijk, bovenop de op een na hoogste berg van Corfu, steekt de Grote Golfbal van Agii Deka scherp af tegen de blauwe hemel.<br />
Helemaal niet gek dus dat ik daar een paar plaatjes wil schieten. En dat doe ik dan ook. Met droge ogen, dat dan weer wel.<br />
<a href="http://green-island-corfu.blogspot.gr/2015/09/gelukzoeker-2.html">Lees hier het vervolg</a><br />
Klik <a href="https://youtu.be/M7pMTK2iMII" target="_blank">hier</a> voor de foto's</p>Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-73290670433437069142015-08-02T11:17:00.000+03:002015-08-04T11:29:41.642+03:00Moonswimming<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <w:TrackMoves/> <w:TrackFormatting/> <w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone> <w:PunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:DoNotPromoteQF/> <w:LidThemeOther>NL</w:LidThemeOther> <w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian> <w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <w:DontGrowAutofit/> <w:SplitPgBreakAndParaMark/> <w:DontVertAlignCellWithSp/> <w:DontBreakConstrainedForcedTables/> <w:DontVertAlignInTxbx/> <w:Word11KerningPairs/> <w:CachedColBalance/> </w:Compatibility> <m:mathPr> <m:mathFont m:val="Cambria Math"/> <m:brkBin m:val="before"/> <m:brkBinSub m:val="--"/> <m:smallFrac m:val="off"/> <m:dispDef/> <m:lMargin m:val="0"/> <m:rMargin m:val="0"/> <m:defJc m:val="centerGroup"/> <m:wrapIndent m:val="1440"/> <m:intLim m:val="subSup"/> <m:naryLim m:val="undOvr"/> </m:mathPr></w:WordDocument> </xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267"> <w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/> <w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style> <![endif]--> <br />
<div class="MsoNormal">
‘Zullen we vanavond nog eens naar het strand gaan voor een moonlightswim?’, vraagt Mirjam. <br />
Soms heeft ze zo maar out of the blue van die briljante ingevingen, die meid. <br />
‘Ja, dat is goed’, zeg ik, en drink in een teug mijn zoveelste glas ijskoud water leeg. Gosh, wat is het warm! Corfu zucht al een paar weken onder een heuse hittegolf en het einde is nog niet in zicht, als we de weerprofeten mogen geloven.<br />
De airco snort zachtjes, waardoor de temperatuur binnenshuis zonder meer comfortabel is. Maar zet je een stap naar buiten dan valt er gelijk een bloedhete deken over je heen. Open je de deuren van je auto dan weet je helemaal niet wat je overkomt. Of ja, toch. Zo voelt het ook als je de ovendeur opent om die gegrilde kip of versgebakken appeltaart eruit te halen. In stilte vraag ik me af of we niet beter thuis kunnen blijven, binnen de veilige koelte van onze vier muren.</div>
<div class="MsoNormal">
<br />
Het valt mee in de auto. Dat komt omdat ik pas enige uren na zonsondergang de sleutel in de deur stak. Het leek Mirjam namelijk romantisch om rond middernacht in het zilte water van de Ionische Zee af te dalen. Of de romantiek daardoor verhoogd wordt, weet ik niet. Feit is dat we, een uur voordat de nieuwe dag een aanvang zal nemen, over de donkere slingerwegen van Corfu richting de kust rijden. Het is nog altijd een graad of 28, dus de raampjes staan wagenwijd open. <br />
Nadat we de bergkam bedwongen hebben en aan de afdaling naar zeeniveau beginnen, zien we die grote bak met water waarin de maan in volle glorie – het is Blauwe Maan – haar stralen overvloedig strooit. We krijgen een onbedwingbare zin om te gaan zwemmen. Ook Foxy, die vanwege het late tijdstip mee mag, merkt dat het eind van de rit in zicht is.<br />
We hebben alle ruimte om te parkeren en spoeden ons achter Foxy aan langs het terras van een inmiddels gesloten strandtent naar de zee. Het zand, waar je een paar uur eerder nog niet met blote voeten op kon lopen, voelt lekker koel aan tussen onze tenen. Aan strandbedden geen gebrek.<br />
Terwijl wij ons van zoveel mogelijk textiel ontdoen, oppert Mirjam het idee om maar helemaal niets aan te houden. Ik kijk om me heen en zie verderop een strandtent waar nog licht brandt. Al moet ik toegeven dat het wel iets heeft, zonder pennendekker zwemmen. Ik twijfel. Als om mijn twijfel weg te nemen, gaat het licht bij de strandtent uit.<br />
‘Maar wat nou als de strandstoelenmeneer zijn<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>geld komt innen?’, hou ik de boot nog af. <br />
‘Ja hoor, om twaalf uur ’s nachts’, antwoordt Mirjam en lacht mij ondeugend toe. <br />
Ik steek mijn vingers achter het elastiek van mijn zwembroek. Net willen mijn armen een neerwaartse beweging maken als we iets verderop mensen horen praten. Toch maar niet dus.</div>
<div class="MsoNormal">
<br />
Het is inmiddels middernacht geweest. Die goudgele bol daar hoog aan de hemel is prachtig en doet vreselijk zijn best om de boel te verlichten. De zee is als een spiegel zo vlak en ik drijf comfortabel op mijn rug op het zoute nat van de Ionische Zee, oortjes onderwater. Ik luister naar het ruisen van mijn bloedsomloop, wat heel ontspannend is. Boven mij steekt een driehoek van flonkerende sterren fel af tegen de inktzwarte achtergrond, te midden van duizenden kleinere sterren. <br />
Dan voel ik een haal van een hondenpoot langs mijn been en zie de blije kop van Foxy naast de mijne verschijnen. Waterrat. Onuitputtelijk pendelt ze tussen Mirjam en mij heen en weer. Ik geef haar een aai over de bol, waarna ze weer koers zet naar mijn zwemmaatje. Dit is geluk mensen.</div>
<div class="MsoNormal">
<br />
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Op de terugweg naar huis zingen we gezamenlijk een iets aangepaste versie van Van Morrison’s prachtige liedje Moondance:<br />
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Well, it's a marvelous night for a moonswim<br />
With the stars up above in your eyes<br />
A fantabulous night to make romance<br />
'Neath the cover of August skies<br />
And all the night's magic seems to whisper and hush<br />
And all the soft moonlight seems to shine in your blush</i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Can I just have one more moonswim with you, my love<br />
Can I just make some more romance with you, my love</span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Well, I want to make love to you tonight<br />
I can't wait 'til the morning has come<br />
And I know that the time is just right<br />
And straight into my arms you will run</span></i></div>
<div class="MsoNormal"><br />
Eenmaal thuis aangekomen gaat wel alle kledij uit.</div>
Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com0Glifada, Griekenland39.59373670913957 19.80497000262448639.59067770913957 19.799927502624488 39.59679570913957 19.810012502624485tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-26786756703147052952015-06-29T18:08:00.000+03:002015-06-30T19:37:06.969+03:00D-Day voor de Grieken?<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>NL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
29 juni 2015: Zelden zal een klein landje de wereld zo in haar greep gehad
hebben als Griekenland op dit moment. Nadat de Grieken ‘Oxi’ (Nee) gezegd
hebben tegen het <i style="mso-bidi-font-style: normal;">hulpplan</i> van hun Europese
gesprekspartners, gaan wereldwijd de beurzen zwaar onderuit. Er is totale
paniek uitgebroken in Geldland en elke belegger, groot of klein, wordt geraakt
door de weigerachtige houding van het altijd dwarse Griekenland. En dus wordt er
koortsachtig overleg gevoerd tussen alle hotemetoten op militair, financieel en
politiek gebied.<br />
Ondertussen buitelen de bobo’s over elkaar heen om hun visie te geven op de
onverstandige en vooral onbegrijpelijke weigering van Tsipras om de uitgestoken
hand van de geldschieters met beide handen vast te pakken. Jean-Claude Juncker,
de goedlachse voorzitter van de Europese Commissie, snapt helemaal niets van de
houding van de Griekse premier en voelt zich verraden door hem. Zo moeilijk is
het toch niet om de ouderen en de onderlagen van de bevolking de rekening te
laten betalen voor het falen van de EU? Waarom wil zijn voormalige vriend
Tsipras daar nu niet in mee?<br />
Europa’s rijzende ster, de Dappere Dijsselbloem, herhaalt tot vervelens toe wat
tante Angela hem in zijn gretig oor gefluisterd heeft. De tijd tikt immers in
razend tempo door en als Griekenland besluit om het meer dan genereuze aanbod
van de EU van de hand te wijzen, dan zijn de gevolgen voor dit ondankbare landje
niet te overzien. Slechts met de grootste krachtsinspanning en tegen beter
weten in, houdt de nobele Eurogroepvoorzitter de deur nog op een kiertje, alhoewel
het eigenlijk niet besteed is aan de Grieken.<br />
De onvolprezen directeur van het IMF, Christine Lagarde, is aanzienlijk minder
flexibel dan haar vriendje Dijsselbloem. Zij houdt onverbiddelijk vast aan de
stringente regels waaraan Griekenland al jaren is onderworpen. Als het aan haar
ligt, wordt dit onhandelbare volk uit de landengemeenschap gestoten, zodat deze
schandalige natie niet langer een smet op het onbeschreven blazoen van de EU
zal blijven werpen.<br />
<br />
Niet alleen voor de zogeheten groten der aarde staat hun
wereldje te trillen op hun grondvesten. Ook het gepeupel kan niet langer om
Griekenland heen. De mondiale media laat geen middel onbenut om moord en brand
te schreeuwen over de toestand in Zuid Europa.</div>
<div class="MsoNormal">
De Roeptoeter van Nederland, ook wel Telegraaf genoemd, laat een regen van
waarschuwende berichten neerdalen op haar normaal zo oppervlakkige lezers. Tussen
interessante berichten over de nieuwe borsten van Patricia Paay en de laatste
affaire van Katie Price, lezen we over de dreiging van chaos, oproer, oorlog,
rellen, armoede, honger, pest en verderf in het zo geplaagde Griekenland. <br />
Vakantiegangers die zo dwaas zijn om, tegen alle redelijkheid in, alsnog naar
Griekenland af te reizen, wordt aangeraden hun levensverzekering te verhogen,
het uiterste uit hun reisverzekering te persen en de kleine lettertjes van de
ontbindende voorwaarden nog maar eens opnieuw te lezen. Verder worden lijstjes
met tips verstrekt waar en hoe cash geld in de bagage te verstoppen en hoe te
handelen en wandelen in een land van anarchie, geweld en verdrukking.<br />
Ten overvloede wordt de nadruk gelegd op de mogelijkheden een vakantie in
Griekenland zonder kleerscheuren te overleven. Want de stranden, straten en pleinen
van heel Griekenland worden momenteel bevolkt door grote groepen rovende en
moordende dievenbendes, aangetrokken door het idee dat elke toerist duizenden
euro’s cash in de zwembroek mee torst.<br />
Wat aardig toch van deze objectieve en serieuze krant.<br />
<br />
Hoe is het nu in werkelijkheid in de straten en op de stranden
van, in onze situatie, ons Griekse eilandje Corfu? Rustig mensen, heel rustig.
Natuurlijk heerst er momenteel een grotere bedrijvigheid op het eiland, maar
dat is normaal in het hoogseizoen. Ga het maar aanstaan, in een paar maanden
tijd moeten er wel ruim een miljoen toeristen bewassen, bekleed, geknipt en
geschoren worden. Dat valt allemachtig niet mee voor een eilandje waar rond de
100.000 mensen wonen.</div>
<div class="MsoNormal">
Van alle ellende en rampscenario’s waarvan de kranten op hoge toon gewag maken,
is echter weinig te ontdekken. Of het moet onderwerp van gesprek zijn in een
van de vele kaffeneions (Griekse koffiehuisjes) waar de Griekse mannen luidruchtig
de toestand in de wereld beschrijven. Dan hoor je nog wel eens de namen van
bovengenoemde hoofdrolspelers vallen. Maar verder geen lange wachtrijen met nerveuze
Grieken bij de pinautomaten. Geen tot de tanden bewapende politieagenten die
het gepeupel met gummiknuppels, waterkanonnen en karabijnen tot rede proberen
te brengen. Ook niet op iedere hoek van de straat is een soldaat te vinden om
elke neiging tot rellen met harde hand de kop in te drukken. Geen brandhaarden,
rellen, afgebrande huizen, geweld en onlusten. Het is gewoon rustig, vredig en
gezellig in de straten en op de pleinen.<br />
Gisteren was ik in Corfu Stad, waar ik in gezelschap was van Griekse, Duitse,
Engelse, Nederlandse en Italiaanse vrienden. Gezellig hebben wij enkele uren aan de drukke Esplanade
doorgebracht, onder het genot van koffie met gebak, alcoholische versnaperingen
en mèzes. Wij werden omringd door massa’s flanerende Grieken en hordes
toeristen uit alle windstreken van Europa. Niets wees er op dat er spannende
dingen staan te gebeuren.<br />
Obers liepen af en aan met tot de rand gevulde bladen lekkernijen, kinderen renden
achter elkaar aan en scheurden met hun fietsjes langs, door en over de wandelende
mensenzee. Duizenden camera’s en mobieltjes legden de mooie omgeving van het beroemde
centrale plein van Corfu Stad vast voor de thuisblijvers. Op het cricketveld
schopten jongens tegen een bal en jonge moeders duwden hun kinderwagens
gezamenlijk over de wandelpaden. Jonge geliefden hadden geen enkele aandacht
voor de de wereld om zich heen.<br />
Waar we ook keken, overal zagen we de terrassen gevuld met lachende, vrolijk pratende
mensen, zich lavend aan hun hapje en drankje. Een hond keek loom naar een duif
die druk in de weer was met een stukje brood. De zon scheen weer na een paar
spatjes regen en niemand leek zich druk te maken om de dag van morgen. Laat dat
maar aan de geleerden over.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzBQYaGJZPLqHdyZcHC1nF_TcGZH3GdhtZ82FUzfLAwCGLlOARnc43mI4fIrmI-rTescmFwfGTPv2MdNvjAzSbxbC8wIYXP5dsA8K-bEvfU6VaysOREmaJTeuSpQV-2H6GL_Ux63NaVbY/s1600/dday01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="275" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzBQYaGJZPLqHdyZcHC1nF_TcGZH3GdhtZ82FUzfLAwCGLlOARnc43mI4fIrmI-rTescmFwfGTPv2MdNvjAzSbxbC8wIYXP5dsA8K-bEvfU6VaysOREmaJTeuSpQV-2H6GL_Ux63NaVbY/s400/dday01.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-76466170422954084092014-12-07T16:29:00.000+02:002015-02-19T11:19:17.655+02:00De Verdwaalden (2)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoGpcjxn_5fxFqPSDf-6GFiBxE3kA_QcwDMJSH1hC3ZgTkIUhtk6-rEeJ-lY3EfmolqsQVCsU3cGnGdzg77ZKuSqP00jdMBMglqwkk9kynNLQOb5jacwZwdohZszyQhQKktth3jpQ0hF4/s1600/factory-corfu1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoGpcjxn_5fxFqPSDf-6GFiBxE3kA_QcwDMJSH1hC3ZgTkIUhtk6-rEeJ-lY3EfmolqsQVCsU3cGnGdzg77ZKuSqP00jdMBMglqwkk9kynNLQOb5jacwZwdohZszyQhQKktth3jpQ0hF4/s1600/factory-corfu1.jpg" height="236" width="640" /></a></div>
<br />
Vervolg op <a href="http://green-island-corfu.blogspot.gr/2014/12/de-verdwaalden-1.html">deel 1</a><br />
Ik sta in de ruimte boven de half vergane opslagtank. Het totaal verrotte dak houdt de regen niet meer buiten en een gestage stroom regendruppels valt op de metalen kop van een van de kleinere opslagtanks. Tik, tik, tik. You’re all alone, gelukkig.<br />
Ik ben blij dat ik er achter ben wat het geluid veroorzaakte. Het is niet denkbeeldig dat deze fabriek nog door mensen gebruikt wordt als bescherming tegen regen en kou. Corfu biedt onderdak aan veel illegalen zoals Pakistani, Afghanen, Nigerianen, Albanezen en nog een handjevol nationaliteiten en veel van deze mensen hebben geen geld voor onderdak.<br />
Direct valt mijn oog op een spijkerbroek die over een als wasrek dienende reling hangt. Zie je wel?<br />
Ik neem de omgeving in mij op en zie nog veel meer sporen van 'bewoning'. Bergen lege conservenblikjes, een beschimmeld matras, een zonnebed, een plastic kuipstoeltje met drie poten. En huisvuil, heel veel huisvuil. Lege flessen, plastic zakken met afval, verpakkingen, blikjes, het lijkt wel op het slagveld na een feestje bij een rockster. Met dat in gedachten hoop ik niet dat ik een lijk tussen de puinhopen vind.<br />
Hm, de vorige bewoners hadden toch ook enige luxe, want in de bende vind ik een magnetron waarvan de isolatie naar buiten gulpt, een koelkast en een beeldbuis. Zelfs een broodrooster ontbreekt niet. Dat zal toch behelpen geweest zijn, zo zonder elektriciteit.<br />
Hoe hebben die mensen hier geleefd? OK, aan ruimte geen gebrek, ieder kon zijn eigen slaapvertrek uitkiezen, allemaal met voldoende hoeken die je als toilet kan gebruiken. Maar stromend water heb je alleen in de winter, als het langs de muren loopt. Wekelijks even lekker in bad zit er dus niet in. Laat staan je kleren wassen. ’s Zomers valt dat nog wel mee aan de oostkust van Corfu, met de Ionische Zee op loopafstand en elke dag zon om je kleren te drogen. Maar in de winter? Brrr.<br />
En de nachten, hoe kom je die door? Met alle geluiden, de stank, de verrotting, het gevaar, het vuil, de uitzichtloosheid van de situatie. Loerende ratten die je met hun vurige oogjes aankijken, het gekoer van de duiven. Wakker geschreeuwd worden door een van je lotgenoten die gillend ontwaakt uit een boze droom, terwijl je aan je eigen nachtmerries al meer dan genoeg hebt.<br />
Nee, dit is geen vakantieoord zoals ik die ken op Corfu.<br />
De muren die nog overeind staan, zijn vol gekalkt met kunstig aangebrachte graffiti en oosterse tekens. Ik vind een Engelse zin: <i>Never give up</i>. Nou, dat is een goed advies, maar gemakkelijker gezegd dan gedaan in hun hopeloze situatie.<br />
Hele verhalen zijn er in kriebeltekens te lezen, al valt het voor een westerling niet mee er chocola van te maken. Waar zal het over gaan? Het zijn vast geen vrolijke verslagen over reisjes naar het strand, een bezoek aan Corfu Stad of het exuberante uitgaansleven van <i>Dassia</i> of <i>Ipsos</i>. Wellicht geeft de schrijver uiting aan zijn grote verdriet, bittere spijt of doffe wanhoop. Hoe hij zijn familie mist, of zijn kinderen. Misschien gaat het wel over het meisje dat hij achterliet met de belofte dat hij het zou gaan maken in het nieuwe land. Dat hij haar dan over zou laten komen om samen een nieuw bestaan op te bouwen. Maar dat liep anders.<br />
Onder een van de muurschriften is een naam te lezen: <i>Hossein Mahmood</i>. Misschien zijn we elkaar wel eens tegen gekomen in de stad, terwijl ik op een terrasje achter een ouzo en een bordje mèzes zat, terwijl hij op zoek was naar ander geluk. <br />
In het midden van de ruimte staat tussen de troep een oude stoel. In gedachten zie ik de muurschrijver zitten. Met een beetje mazzel vallen zonnestralen door het bouwvallige dak op zijn gezicht. Mijmerend over het land waar hij is geboren, de mensen die hij achterliet, de dromen die hij had van vrijheid, veiligheid, vriendschap, vrede. Waar ben je nu Mahmood? Heb je het niet opgegeven? Ik wens je het allerbeste.<br />
<br />
Eenmaal in de vrije buitenlucht slaak ik een zucht van verlichting. Enerzijds omdat ik op eigen kracht, zonder ongelukken dus, de ruïne achter me gelaten heb. Anderzijds omdat ik weg ben uit die naargeestige en deprimerende omgeving. Een mens leert zijn zegeningen wel tellen op deze manier. De regen is voorbij en de aangename warmte van het zonlicht op mijn gezicht werkt stimulerend op mijn gevoel van vrijheid en blijheid. Het leven is waard om geleefd te worden!<br />
Ik vier dat heuglijke feit bij Mèzepoleio <i>The Three Pigs</i> met een koel glas water, een dubbele ouzo en een heerlijk sappige saganaki.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/m4WktG0ZXyU?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-265561140813571462014-12-07T16:10:00.000+02:002014-12-10T16:34:08.308+02:00De Verdwaalden (1)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRLzcVRb32Ba64eSCMXC9RJR9Or6n0Vysy32ve77-vh6Cy80gt9S7qTgR5ANicmFThHMccML4c1pc4JtU6gqghF3b6jo8IsCcjiyMCyKfBSmz3Vwzxy5g6xGu2bt77afxb_KDeSLtGhtU/s1600/factory-corfu.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRLzcVRb32Ba64eSCMXC9RJR9Or6n0Vysy32ve77-vh6Cy80gt9S7qTgR5ANicmFThHMccML4c1pc4JtU6gqghF3b6jo8IsCcjiyMCyKfBSmz3Vwzxy5g6xGu2bt77afxb_KDeSLtGhtU/s1600/factory-corfu.jpg" height="336" width="640" /></a></div>
<br />
Mirjam heeft een workshop Tango in <i>Mantouki</i>, de oude wijk aan de haven van Corfu, en dus besluit ik haar daar af te zetten en zelf te gaan fotograferen. Het is een prachtige oude buurt, met leuke smalle straatjes en steegjes. De buurt is nog niet opgeofferd aan de grillen en nukken van de rijke toerist, dus vind je er nog heel oorspronkelijke restaurantjes, oude huizen en dito bewoners, kleine winkeltjes en ... De Verlaten Fabriek!<br />
Wat moet je daar nu mee, vraagt menigeen zich af. Nou, allereerst gaat in deze fabriek zich een scene afspelen uit mijn nog te voltooien misdaadroman. Dus ga ik er een aantal foto’s maken om op een later tijdstip indrukken te verwerken en de sfeer opnieuw te snuiven.<br />
Maar je kunt op zulke locaties ook schitterende juweeltjes fotograferen!<br />
<br />
Ik parkeer de auto op enige afstand van het doel van mijn tocht, om alvast een paar plaatjes van de sfeervolle omgeving te maken. Van verre zie ik al de fabrieksschoorsteen trots boven alles en iedereen uit prijken. Als een opgeheven wijsvinger lijkt de kolos duidelijk te willen maken dat het nog niet gedaan is met de fabriek. Maar dat is een kwestie van tijd, bedenk ik, terwijl ik het terrein van een afstandje fotografeer. Ook dit snoeioude gebouw, historisch of niet, zal eens moeten wijken. Is het niet door de tand des tijds dan wel door de sloophamer. Al kan dat een hele tijd duren op Corfu.<br />
Net als ik over een omgevallen deur naar binnen ben geklauterd, realiseer ik mij dat ik mijn mobiel ben vergeten. Omdat ik hier al eens eerder geweest ben, en dus weet wat voor valkuilen en obstakels op mijn pad kunnen komen, besluit ik het ding toch maar te gaan halen. Je koopt er niets voor als een trap of luik onder je gewicht bezwijkt en je met twee gebroken benen of een verschoven ruggenwervel op een berg vuil ligt en denkt: had ik maar....<br />
<br />
Met een vertraging van een kwartier betreed ik nogmaals het voormalige centrum van nijverheid. De grond is bezaaid met puin, omgevallen vaten, verrotte binten, stukken metaal en huisvuil. Vanuit roestige opslagreservoirs en verweerde kasten krioelen slangen en pijpen de lucht in. Onder het deels ingestorte plafond komen enkele verweerde pijpen samen, andere vervolgen hun weg alleen. De verroeste plafondbinten worden op enkele plaatsen aan het zicht onttrokken door neerhangende slierten van isolatiemateriaal in verregaande staat van ontbinding. Het is al met al een angstaanjagend tafereel. De puinhoop is overweldigend, de stilte oorverdovend. Zelfs de altijd bedrijvige haven lijkt geen geluid meer te produceren.<br />
Door een lage deuropening verlaat ik het voorportaal en vraag me af of ik hier weer terug zal keren. De bedompte ruimte die ik binnen ga, is desolaat, smerig, griezelig zelfs. Vijandig ook, met een monsterlijke, volledig verweerde opslagtank waaruit enkele pijpen als goorbruine knekels steken. Een stroom zwarte drab bedekt een gedeelte van de tankwand, als opgedroogd bloed uit een wond. Uit de onderkant van de tank steken wat draden, bouten en buizen, als ingewanden uit een gruwelijke buikwond.<br />
De hele ruimte wordt her en der doorkruist door zware steunbalken die lang geleden met donderend geraas naar beneden zijn gevallen, alles op hun weg naar de hel meedogenloos meesleurend in hun doodstrijd. De vloer is bedekt met een dikke laag bagger, duivenstront en vuil van allerlei aard. Zo dik is de bodembedekking dat er niet op te lopen is. Tussen alle afval ligt het aangevreten lijk van een grote vogel.<br />
Uiterst voorzichtig beklim ik een gammele zwaar verroeste trap zonder leuningen. Het bevalt mij niets, veel van de treden zijn ernstig doorgebogen en verrot. The song’s over als er een afbreekt en je enkele meters naar beneden flikkert, met je nieuwe camera in de hand.<br />
Maar ik bereik veilig de eerste etage en heb een mooi uitzicht over de grote fabriekshal. Van bovenaf is het of een reusachtige hand het hele zaakje ondersteboven gekeerd heeft. Het lijkt of er een bom is ontploft. En zijn verwoesting was groot, mijmer ik.<br />
Te midden van de rotzooi staat een soort van kantoortje met ramen aan drie zijden nog fier overeind. Ik stel me voor dat hier de chef werkplaats zat en zo mooi zijn personeel aan alle kanten in de gaten kon houden. Voldeed iemand in zijn optiek niet helemaal dan riep hij hem bij zich om hem vermanend toe te spreken. Ik hoor zijn stem door de hal galmen en zie een medewerker met gebogen hoofd richting het heilige der heilige lopen, onzeker over zijn lot. Maar dat is lang geleden, de verschillen tussen toenmalige baas en werknemer zijn decennia geleden al uitgewist door de dood.<br />
Een volgend trapje, deze keer met een wankele leuning, is mijn deel. Ik kom in een kleine maar prettig verlichte ruimte terecht. Dat wil zeggen, een groot gedeelte van een buitenmuur is verdwenen en het daglicht krijgt alle kans. Het biedt mooi uitzicht op het ingestorte dak van het naastgelegen lagere gebouw. Het dak doet denken aan een biezen mat met een reusachtig gat er in. Her en der steken dakspanten en platen fineer alle kanten uit. Wat een ravage.<br />
Ik heb weinig trek om via dezelfde trap weer naar beneden te gaan en hoop in de volgende ruimte een betere trap te vinden. Mijn wens wordt vervuld, alleen gaat de trap niet naar beneden, maar naar een nog hoger gelegen plateau en een deur. De sterk vervuilde ruitjes laten met enige tegenzin een straaltje daglicht door. Hm, dat zou best wel eens een mooi uitzicht kunnen betekenen. <br />
Een overhellende bint maakt dat ik halsbrekende toeren moet uithalen om het trappetje te beklimmen.<br />
Wanneer ik mijn voet op de volgende trede zet, hoor ik ineens een geluid. Iets viel om of ergens vanaf. Ben ik niet alleen? Doodstil blijf ik staan en geef mijn oren de kost, ondertussen de ruimte afspiedend. Niets. Misschien was het een rat of een dakhaas. Wacht, het zal een duif geweest zijn! Alle ruimtes die ik tot nu toe bezocht heb, zijn overvloedig voorzien van duivenkak. Om mijn laatste twijfel weg te nemen, vliegt onder de trap plotseling een duif op. Mijn hart mist een slag, maar gerustgesteld vervolg ik stapje voor stapje mijn weg naar boven.<br />
Eindelijk bereik ik het half vergane plateau. Daar wacht mij een flinke hoop stront. Dat kan nooit van een duif geweest zijn, realiseer ik mij. Dit moet uit een mens gekomen zijn! Vreemde plaats om eens lekker op je gemak te gaan zitten kakken, maar ieder zijn meug. De drol ziet er vrij vers uit, zo lijkt het. Er zit tenminste nog geen haar op. Blijkbaar is hier onlangs nog iemand anders dan mijn persoontje geweest, die schijten op niveau naar een nieuw level getild heeft.<br />
Ik kijk door een kapot ruitje naar buiten. Het uitzicht is toch niet zo spectaculair als ik gehoopt had. Komt bij dat het net begonnen is met regenen, dus niet interessant om te kieken. Net wil ik me omdraaien als ik een tik hoor. Een tik? Ik hoor tikken! Het lijkt net of een of andere zenuwlijder de maat tikt. Tik, tik, tik, tik, heel regelmatig. <br />
Eerst maar eens een niveau dalen, dat ik weer vaste grond onder mijn voeten heb. Het metalen plateau heeft zijn beste tijd gehad en samen met die hoop stront oefent mijn gewicht er een flinke druk op uit.<br />
Veilig bereik ik de voet van de trap. Het tikken gaat ondertussen onverminderd door, zij het dat er soms een tok tussendoor klinkt. Tik, tik, tik, tok, tik, tik, tik, tok. Zal het een zwerver met een houten poot en een wandelstok zijn? Ik wil er toch het mijne van weten en ga op het geluid af. Dan zie ik een ruimte die ik nog niet eerder ontdekt had. Het getik lijkt daar vandaan te komen, want neemt in volume toe. God zegene de greep en ik treed binnen. Mijn voeten zinken weg in de zompige ondergrond en maken een soppend geluid. Het duurt even voor mijn ogen gewend zijn aan het duister. Dan zie ik de veroorzaker van het geluid....<br />
Lees in <a href="http://green-island-corfu.blogspot.gr/2014/12/de-verdwaalden-2.html">deel 2</a> hoe het afliep Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-11383679866931833842014-09-05T18:20:00.001+03:002014-09-05T19:35:18.622+03:00Agiotfest '14<h2>
Een impressie van Agiotfest '14</h2>
Plaats van handeling: Agios Ioannis - Corfu Griekenland<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/ALAQI5L03Es?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe> </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-84159873307961181482014-08-24T20:47:00.000+03:002014-09-02T20:52:24.653+03:00Feesten, altijd maar feesten‘Als jullie zin hebben in een overheerlijke lunch, dan moet je eens naar Spiros en Voula in Strongili gaan’, mailde Babs, voor wie wij <a href="http://green-island-corfu.blogspot.gr/2014/06/zoekt-en-gij-zult-vinden.html" target="_blank">op de kippen passen</a>. Nou, dat hoef je tegen ons maar een keer te zeggen.<br />
De volgende dag besluiten wij het waarheidsgehalte van Babs’ bewering te testen en rijden via de lange slingerweg naar Strongili. Het plaatsje ligt ruim 200 meter lager dan de plek waar we verblijven, dus we leggen de afstand in recordsnelheid af.<br />
Wanneer we het dorpje binnen rijden, is het uitermate rustig in de zonnige hoofdstraat. In de zinderende hitte rijden een paar jongetjes rondjes op hun fietsen. Een snoeioud scootertje met daarop een nog oudere Griek tuft op zijn gemak voorbij en een luie hond zoekt een schaduwrijk plekje om eens lekker aan zijn ballen te krabben. Verder niets.<br />
Domme toeristen als wij zijn, houden wij er nog steeds geen rekening mee dat veel Grieken later op de middag altijd een uiltje knappen. Dan kan het dus zomaar gebeuren dat je bij een restaurant voor een gesloten deur staat. Zo niet bij <i>Spiros Taverna</i>. Een knaap van een jaar of 14 zit op het door druivenranken overgroeide terras en speelt wat op een gitaar. Een iets ouder meisje zingt erbij en twee jonge knulletjes zijn aandachtig toeschouwer van het rustieke tafereeltje. Bij onze entree kijkt het kwartet op van hun spel en de gitarist begroet ons. Ik vraag hem of de taverna gesloten is.<br />
Nee nee, haast hij zich te zeggen, ik neem even waar. Mijn ouders zijn even weg, maar die kunnen hier zo zijn.<br />
Wij vragen of we wat kunnen eten. Maar natuurlijk! Gaat u zitten, wat wilt u drinken? Dat laten wij ons geen twee keer zeggen op deze warme middag.<br />
Als hij onze drankjes serveert, vragen wij of het niet teveel moeite is om de vuren op te stoken. Nee hoor, helemaal niet. Hij heeft zijn vader inmiddels aan de telefoon gehad en die heeft moeders het bed uit geschopt en onverwijld onze kant op gestuurd. Ah, nou, dan moet het maar, al voelen wij ons een beetje schuldig.<br />
Wij genieten van onze gekoelde drankjes en de rust van een klein dorpje ergens midden op Corfu. De jongelui hebben hun muzikale bezigheden weer opgepakt en de kinderen fietsen onvermoeibaar hun rondjes. Een stokoud besje met kromme beentjes en beladen met een bos kreupelhout strompelt moeizaam op haar stok steunend voorbij. Na een minuut of tien komt vanuit het restaurant een vriendelijk uitziende blonde dame naar ons tafeltje en vraagt wat wij willen eten. Navraag leert dat dit Voula is.<br />
Wij laten ons voorlichten en bestellen beiden een hoofdgerecht. Voula beveelt ook enkele voorgerechten aan en wij laten ons verrassen.<br />
Terwijl de kokkin zich terugtrekt in haar domein, bespreken wij de verschillen qua alcoholbeleving in Nederland en Corfu. Daar mag je pas alcohol kopen als je 18 bent, hier wordt het geserveerd, en misschien wel gebrouwen, door een 14-jarige.<br />
Wij worden in onze mijmeringen onderbroken doordat een man met een doorleefd gezicht zich aan ons tafeltje voegt. Hij stelt zich voor als Spiros, eigenaar van de taverna en echtgenoot van de kokkin. Ah, we hebben over je gehoord, zeggen wij. Nou dat kwam goed uit, hij ook over ons. ‘You are from Holland, eh? Alles heerlijk, alles lekker.’ Karel en Babs hebben ons hier dus ook al geïntroduceerd.<br />
Als we ons even later tegoed doen aan de vele lekkernijen die geserveerd werden, Babs heeft niet gejokt, komt Spiros een praatje maken. We bespreken de muzikale kwaliteiten van zijn zoon Alex, de 14-jarige jongen die ons zo vriendelijk ontving. Spiros denkt dat hij het ver kan schoppen. Op gitaar komt hij al heel aardig uit de voeten, maar zijn zangtalenten zijn helemaal onovertroffen. Hij vertelt dat de jongen momenteel aan het oefenen is voor komende zondag.<br />
Ah?, vragen wij gezamenlijk. Ja, volgende week is weer het jaarlijkse zang- en dansfeest van Strongili, legt hij uit, en Alex moet dan een van de solopartijen zingen. Deze zondag is de generale repetitie. Als wij zin hebben om te komen dan zijn we bij deze van harte uitgenodigd.<br />
Wij beloven plechtig te komen.<br />
Als wij die zondagavond het gezellige dorpsplein van Strongili betreden, is het al bommetje vol. Kinderen hollen achter elkaar aan, de wat oudere jeugd klit bij elkaar, terwijl de volwassenen enorme rookwolken produceren met het grillen van souvlaki’s en bifteki’s. De drankstand voorziet gretige Grieken van bier, wijn en andere spiritualiën.<br />
Wij laten ons de souvlaki met brood goed smaken en genieten ondertussen van de drukte om ons heen. Wij blijven ons verbazen over de bereidwilligheid van de Grieken om feesten te bezoeken. Geen gelegenheid wordt onbenut gelaten om massaal het feestterrein te bezetten, al is het maar een <a href="http://green-island-corfu.blogspot.gr/2014/08/ik-feest-dus-ik-besta.html" target="_blank">generale repetitie</a>.<br />
Geheel tegen de gewoonte in begint het spektakel redelijk op tijd. Wij zien een vrij groot koor, waarvan alle leden netjes in hetzelfde tuniek gehesen zijn. De bevlogen dirigent vormt in zijn jeans en houthakkershemd een sterk contrast met zijn koorleden. Zijn frivole kledingkeuze heeft echter geen negatieve invloed op zijn presteren want hij weet jong en oud tot grote prestaties te leiden. Spiros’ zoon imponeert inderdaad met een volle en vaste stem. Die komt er wel.<br />
Na het zangfestijn begeven wij ons snel naar Spiros’ Taverna. Daar staat hij ons al glunderend op te wachten. Heb ik het niet gezegd?, spreken zijn ogen. Het eerste rondje drank is voor zijn rekening.<br />
Tegen de tijd dat onze tafel is volgezet met een keur aan saganaki, salade, tzatziki, brood en andere voorgerechten, is het restaurant afgeladen. Als mieren lopen de gasten langs, door en over de tafeltjes heen om de voorstelling of de laatste nieuwtjes te bespreken. Sommigen nemen niet eens de moeite om op te staan en voeren een geanimeerd gesprek met hun vrienden aan de andere kant van de gelagkamer. Het is een herrie als het laatste oordeel, zoals het hoort volgens de Grieken. Een stil restaurant is een leeg restaurant.<br />
Plotseling klinkt boven het rumoer uit het getokkel van een gitaar. Ik kijk om en zie de jonge Alex, gewapend met zijn instrument, aan een tafel zitten, samen met enkele collega koorleden. Ze beginnen te zingen, begeleid door Alex. Voordat het eerste couplet gespeeld is, is het hele restaurant uitgebarsten in zang. Alle aanwezigen kennen de teksten blijkbaar, want niemand laat zich onbetuigd in het meezingen.<br />
Als het eerste liedje is afgelopen, staat een paar tafels verder een man op die ik aan zijn overhemd herken als de dirigent. Met het glas in de hand bestelt hij een nieuw liedje bij Alex, die gelijk de eerste akkoorden aanslaat. Direct valt het hele restaurant hem bij, begeleid door de zwierige armbewegingen van de dirigent. Het gevoel van eenheid wordt prachtig gesymboliseerd door de massale samenzang. Fantastisch, wat een sfeer!<br />
Op zulke momenten wens ik heviger dan ooit dat ik Grieks kan spreken. Ik zou zo graag mee willen zingen, maar op een verloren ‘Agapi Mou’ en ‘Kerkyra, Kerkyra’ na is er voor ons geen eer te behalen. Een van de aanwezigen, die in de gaten heeft dat ik best wel wil, mimet de gezongen tekst met groteske bewegingen van zijn mond. Ik knik hem dankbaar toe en roep een paar keer ‘Hoppa!’, maar ondanks zijn hulp kan mijn bijdrage aan het liedje hooguit gekwalificeerd worden als een storend element. Bij het volgende liedje probeert de vriendelijke man het nog een keer, maar als hij mijn radeloze blik en werkeloze mond ziet, geeft hij het op en neemt weer uit volle borst deel aan het gezang.<br />
Hij kan natuurlijk niet weten dat ik in een restaurant alleen maar een tafel voor twee kan bestellen en daarna ook nog in het Grieks de rekening vragen.Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-56540586103415031212014-08-22T14:52:00.000+03:002014-09-05T17:02:53.272+03:00Ik feest dus ik bestaDe Grieken houden van feesten, zoveel is ons wel duidelijk geworden in de jaren dat wij op Corfu wonen. Zo erg houden ze van feesten, dat ze weinig of geen aanleiding nodig hebben om een feest te initiëren. Wat doe je dus als er een feest aan zit te komen? Dan geef je van te voren een feest!<br />
Dit merkwaardige verschijnsel maakten wij <a href="http://green-island-corfu.blogspot.gr/2014/08/feesten-altijd-maar-feesten.html" target="_blank">tweemaal</a> mee tijdens onze werkvakantie in Agii Deka.<br />
Tijdens een lekkere maaltijd in ons vakantiedorp, liet Areti, eigenaresse en tevens naamgever van de taverna, terloops vallen dat er op vrijdag een groot feest gegeven zou worden.<br />
Ah, vroegen wij, Panigyri (dorpsfeest)?<br />
Nee, het was eigenlijk ter gelegenheid van de generale repetitie voor het jaarlijkse dansfeest.<br />
Huh?, zeiden wij in koor.<br />
Ja, zo doen wij dat hier, antwoordde ze. En als we wilden komen dan moesten we wel een tafel bespreken, riep ze terwijl ze zich weer terug spoedde naar haar potten en pannen. Nou, dat hebben we dan gelijk maar gedaan.<br />
Als wij om negen uur in de avond samen met twee vrienden arriveren, zijn we de enigen die een tafel bezetten bij Areti. We blijven natuurlijk toeristen. Wij maken ons echter geen zorgen, de vijfkoppige bediening geeft aan dat het druk gaat worden. Het geeft ons de gelegenheid om alvast een drankje te nemen en de sfeer te proeven.<br />
Na tienen beginnen de eerste Grieken binnen te druppelen en wij besluiten alvast maar te bestellen. Alle tafels om ons heen zijn besproken, dus we kunnen de grote drukte maar beter voor zijn.<br />
Ik bestel nog een tsipouro, een pittig Grieks drankje (te vergelijken met Italiaanse Grappa en Turkse Raki). Qua smaak lijkt het nog wel het meest op een mengsel van benzine en afbijtmiddel. Het verschil is alleen dat tsipouro bij inname minder dodelijk is.<br />
Small or big?, vraagt de leuke serveerster. De avond is nog jong en de sfeer zit er al lekker in, dus ik ga voor een grote. Zet ze even later een kwart liter van dit guitige goedje (40 procent) bij me op tafel! Ik zit de rest van de avond geramd.<br />
Terwijl wij ons tegoed doen aan een bijzonder uitgebreide maaltijd, raken alle tafels om ons heen en op het terras aan de straatzijde bezet. Vrienden, families en buren begroeten elkaar hartelijk, zoenen elkaar op beide wangen en starten geanimeerde gesprekken. De in groten getale meegebrachte kinderen rennen door, langs en over de tafels. Het volume van de muziek wordt een aantal decibellen opgeschroefd om boven het kabaal uit te komen. Ondertussen is er van enige dansactiviteit nog niets te bespeuren, te druk als iedereen nog bezig is enorme hoeveelheden vlees te verorberen en wijn en bier achterover te slaan. De serveersters kunnen de hoeveelheden eten en drinken maar nauwelijks aanslepen.<br />
Wanneer ik het laatste beetje tsipouro in schenk, de volgende dag is reeds begonnen, worden er op alle tafels stapels met gipsen borden neergezet. Dat is het teken dat er gedanst kan worden. Gelijk verschijnen de eerste dansers op het wegdek. Wegdek? Yep, de hoofdstraat van Agii Deka wordt voor deze gelegenheid gewoon gebombardeerd tot dansvloer.<br />
En het verkeer dan, wordt dat omgeleid, hoor ik vragen. Nope, dat komt aan rijden, ziet dat het even niet kan en wacht gewoon netjes tot er een gaatje ontstaat. Heerlijk, zo relaxt als men hier met elkaar omgaat.<br />
De geluidsman perst intussen de volumeknop tot het uiterste en binnen de kortste keren is de doorgaande weg van Agii Deka opgeëist door een dansende massa. Ik verwacht elk moment dat de arme speakers ontploffen en hun tweeters en woofers met veel kabaal over de verbaasde aanwezigen zullen uitbraken. Schetterend en krakend worden de bekende Griekse volksliedjes de ether in geslingerd. Oud en jong danst vrolijk de sirtaki met elkaar, terwijl de toeschouwers borden te pletter smijten op straat of handenklappend een kring vormen om de dansende massa. In een oogwenk is het asfalt bedekt met een zee van scherven. Tot mijn verbazing dansen sommigen op blote voeten, maar het lijkt ze niet te deren.<br />
Van enige oefening of programma is volgens mij geen sprake. Ik herken tenminste niets dat aan een generale repetitie doet denken. Het is een en al spontane actie, zonder regie, choreografie en leiding. Iedereen doet maar wat en zelfs ik ontkom niet aan de bedrijvigheid, als ik door de oude baas van de taverna bij de hand gepakt word en hij mij de eerste beginselen van de sirtaki probeert bij te brengen. Gelukkig heeft hij na enkele passen in de gaten dat ik geen enkel talent heb en laat hij mij weer vrij.<br />
In de woeste zee van dansende lijven onderscheiden de serveersters zich door hun rode werkshirt. Ze laten hun werkzaamheden voor wat het is en dansen vrolijk mee. Niemand die zich er druk om maakt. Geen gast doet zijn beklag dat er zo nu en dan even niet bediend wordt. En de baas, vindt zij het goed dat haar personeel de kantjes er vanaf danst? Vermoedelijk wel, want ook zij bevindt zich in de swingende massa en danst of haar leven er vanaf hangt.<br />
De dag is alweer anderhalf uur oud als ik de rekening ga vragen. Areti staat inmiddels weer met beide benen in haar restaurant, maar het beste lijkt er van af te zijn. Lijkbleek en met ogen hol van de slaap ziet ze er uit als een geest met slaapproblemen. Zweet stroomt tappelings langs haar gezicht terwijl ze vergeefs probeert haar paardenstaart te fatsoeneren. Het zou mij niet verbazen als ze op instorten staat. Ze runt het restaurant grotendeels in haar eentje, dus op een dag als deze moet je niet gek opkijken als ze vierentwintig uur aan een stuk door druk in touw zijn.<br />
Ze lijkt niet helemaal te begrijpen wat ik wil en dus herhaal ik mijn vraag. Langzaam wordt haar duidelijk wat ik wil. Maar je mag nog niet weg!, roept ze, geschrokken mijn arm vast grijpend alsof ik mijn laatste gang naar het executiepeloton moet maken. Het wordt nu pas gezellig!<br />
Even twijfel ik, maar de gedachte dat ik over een paar uurtjes een afspraak heb, doet me volharden in mijn besluit. Hoofdschuddend hoort ze mijn resolute verzoek aan. Nou, vooruit dan maar, roept ze. Hier heb je nog een tsipouro, ga nog even zitten, dan komt de rekening zo.<br />
Inderdaad wordt de rekening binnen een kwartier gebracht door een van de serveersters. Ze heeft een gelukzalige blik in haar ogen, alsof ze zojuist een huwelijksaanzoek van haar vriendje kreeg. Wij verbazen ons ondertussen over het bedrag dat onder aan de streep staat, iets meer dan vijftig euro. Daar zit je dan met zijn vieren een avond voor te schranzen en te peren!<br />
Wij nemen afscheid van onze vrienden, die nog even willen blijven. We kijken om ons heen in een poging Areti nog even te bedanken voor de geweldige avond, maar we zien haar nergens. Hm, misschien is ze ingestort en naar bed gedragen. Langzaam wringen wij ons door de bruisende massa, die onvermoeibaar blijft dansen, klappen en zingen.<br />
Als wij ons bijna aan de feestgangers ontworsteld hebben, zien wij nog net vanuit een ooghoek hoe Areti zich met hernieuwde energie in de deinende mensenmassa stort.Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-81150460026096707382014-08-15T03:31:00.000+03:002014-08-17T21:18:15.848+03:00The sound of silence15 Augustus: Maria Hemelvaart. Een van de pakbeet tachtig belangrijkste feestdagen op Corfu. Het openbare leven op het eiland ligt dan stil, feestvierders als de Corfioten zijn en waarschijnlijk altijd zullen blijven.<br />
Dat is te merken als ik 's ochtends vroeg de deur uit ga voor een pittige wandeling. Geen kraaiende hanen, knetterende brommers, spelende jeugd, blaffende honden, claxonnerende bouwvakkers en andere geluiden die zo kenmerkend zijn voor een doorsnee werkdag op Corfu.<br />
Niet dat wij momenteel veel merken van alle leven. Wij zijn namelijk weer neergestreken in Agii Deka om nogmaals op de kippen van Babs en Karel te passen. Dat is onze favoriete bezigheid. Dat wij daarbij in hun prettige vakantievilla moeten verblijven om onze taak serieus te behartigen, nemen wij voor lief.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRpmWcHzmNm7Zdy0kwkdJYtC5X7EjkMZBeJz2MOxnWY4-TpTX3Vrfyb9_vp7ChyuVg122vJWNQhhRjITPTLFRb_lLpIMIz0mtf3tpjp9XU4c2SGi5UqnGLzIvcjHKcULKuCo6iJK0idg4/s1600/ad_foxy.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRpmWcHzmNm7Zdy0kwkdJYtC5X7EjkMZBeJz2MOxnWY4-TpTX3Vrfyb9_vp7ChyuVg122vJWNQhhRjITPTLFRb_lLpIMIz0mtf3tpjp9XU4c2SGi5UqnGLzIvcjHKcULKuCo6iJK0idg4/s1600/ad_foxy.jpg" height="213" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Kom je, baas?</td></tr>
</tbody></table>
Als ik koers zet richting de Golfbal (een reusachtige zender/ontvanger) bovenop de 'Tweede Pantokrator', zoals de berg door de eilandbewoners genoemd wordt, is het nog stiller dan normaal in dit gedeelte van Corfu. Ik noem het de 'razende stilte'. Het enige geluid dat ik zo nu en dan hoor, is mijn raspende ademhaling als ik een steil stuk weg beklim, verder niets.<br />
Het is onwerkelijk. De vogels zingen niet, de honden laten zich niet horen, insecten gaan in stilte voorbij, kerkklokken zwijgen in alle toonaarden. Ik kan het gras horen groeien. Er is blijkbaar nog geen verkeer op de weg, het is doodstil. Wacht, daar komt ineens een Griek op een bromfiets de berg af, mij tegemoet. Uit piëteit voor de serene stilte heeft hij zijn motor uitgeschakeld, al kan het ook uit economisch oogpunt zijn.<br />
Na enkele kilometers klimmen over de ruwe betonweg - ik ben inmiddels zo´n honderd meter gestegen - zie ik plotseling een kronkelend bergpad zich afscheiden van de weg. Dat is mij meestal te machtig en ook deze keer verlaat ik de gebaande paden. Wat zal ik tegenkomen? Een in verval geraakt klooster, een verlaten fabriekje, een afgelegen ruïne of iets anders mysterieus en uit de tijd?<br />
Het pad waarop ik mij begeef, is niet bepaald geplaveid. Het is bezaaid met kiezels en keien en is hier en daar overwoekerd door onkruid en struikgewas. Naarmate ik vorder, wordt de natuur vijandiger. Stekels zijn inmiddels formaat tandenstoker en scherpe dorens trekken mij regelmatig aan mijn shirt. De desolaatheid van de omgeving wordt versterkt door de aanwezigheid van een grote groep mieren, druk doende een ongeïdentificeerd zeer harig kadaver te ontmantelen.<br />
Ondanks dat ik inmiddels op bijna 400 meter hoogte ben, staat er geen zuchtje wind. Mede daardoor is de stilte nog steeds oorverdovend. Daarbij ben ik het enige menselijke wezen in de wijde omtrek. En dan komt een mens wel eens op diepere gedachten dan de dagelijkse dingen.<br />
Ik denk aan mijn oudste zus Bep, die helaas niet meer leeft. Deze wandeling had ze fantastisch gevonden. Natuurmens als ze was, had ze ongetwijfeld eetbare vruchten gevonden, een prachtig gevormde steen opgeraapt of een heel bijzonder plantje of mosje ontdekt. Ik zie haar voor me, gehurkt zittend met in de ene hand een paar bloemetjes, de ander reikend naar nieuwe schatten. Ze wilde ons nog zo graag een keer bezoeken toen wij net op Corfu woonden. Jammer genoeg liet haar gezondheid dat niet meer toe en is ze overleden toen wij hier net een half jaar woonden. Ze werd maar 66.<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOarwKWRe99zAHRPIKLRZTsFz_T56lJJFyBIXUw0Je1ARDKJvd8nbmdz129ZlyRrd5WyPude5bgEABBn0Wshcrmexa8NQ-p8wi0wC5mEqTUuSn-OujVOx_6gyi1ct6VMgQsMgPyCyNYmM/s1600/ad_garouna.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOarwKWRe99zAHRPIKLRZTsFz_T56lJJFyBIXUw0Je1ARDKJvd8nbmdz129ZlyRrd5WyPude5bgEABBn0Wshcrmexa8NQ-p8wi0wC5mEqTUuSn-OujVOx_6gyi1ct6VMgQsMgPyCyNYmM/s1600/ad_garouna.jpg" height="213" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ano Garouna</td></tr>
</tbody></table>
Ook komen allerlei gedachten bij mij boven als ik naar het dorpje kijk dat heel in de verte tegen een bergwand is aangeplakt (ik vermoed dat het Ano Garouna is). Hoe zal zo'n samenleving zijn ontstaan? Ooit moet daar iemand na omzwervingen op het eiland zijn neergestreken en daar de eerste paal in de grond hebben gehamerd om een bestaan op te bouwen voor zichzelf en zijn gezin. Een volgende moet gezien hebben dat hij het goed deed en eigende zich een belendend perceel grond toe en dat ging maar zo door.<br />
Hoe zal het leven er uit hebben gezien toen er nog geen gas, water en elektriciteit was? Geen auto's, of openbaar vervoer? Geen telefoon, of erger nog: internet! Zullen de mensen toen, en nu, hun dorp wel eens uit geweest zijn? Wordt het gezag nog uitgeoefend door een veldwachter met strenge pet, een grote snor en een glanzende sabel? Vinden jonge mensen het nog net zo leuk als toen ze kind waren om in zo'n afgelegen samenleving te wonen?<br />
Ik word in mijn gedachten gestoord als ik op een losliggende steen stap en bijna mijn enkel verzwik. Nieuwe niet alledaagse gedachten dringen zich op. Wat als ik hier een been breek of een paar meter naar beneden stort en zieltogend lig te creperen op een rotsige berghelling? Zoals gewoonlijk ben ik mijn mobiel vergeten. Mirjam lag nog te slapen toen ik op pad ging, dus het zal zeker tot ver in de middag duren alvorens zij zich zorgen zal gaan maken. Op hulp hoef je dus voorlopig niet te rekenen. Ga je kruipen, met je kapotte poot achter je aan slepend? Hoe veel pijn kan een mens verdragen om in de bewoonde wereld te komen? Ik weet het niet en wil het liever niet weten ook. Oppassen waar ik mijn voeten neerzet dus.<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2q85l1hfIsxrEIB4_LnINXhsZW2Sr4OA5dEhz3R1hETuHK4TmM-a5TXVwykeJb3kn39DWkYpDoQ0k4xY5C-U6e6VsWMqXNOB_q95nHl6Iv3Nf7kkUySBnAz0K2QapWrOQ5xZhzyLNTIA/s1600/ad_snakeskin.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2q85l1hfIsxrEIB4_LnINXhsZW2Sr4OA5dEhz3R1hETuHK4TmM-a5TXVwykeJb3kn39DWkYpDoQ0k4xY5C-U6e6VsWMqXNOB_q95nHl6Iv3Nf7kkUySBnAz0K2QapWrOQ5xZhzyLNTIA/s1600/ad_snakeskin.jpg" height="213" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Slangenleren jas</td></tr>
</tbody></table>
Dan vind ik een slangenleren jas midden op het pad. De vorige eigenaar heeft hem uitgetrokken en is weer verder gekropen. Het zou de huid van de hoornadder kunnen zijn, een van de giftigste slangen van Europa. Een beet van zo'n naarling moet binnen een half uur behandeld zijn, anders is het uit, over, einde oefening. Van mijn korte broek en teenslippers hoef ik niet veel bescherming te verwachten.<br />
Wat zal er door je heen gaan als je het leven razendsnel uit je voelt stromen nadat je door zo'n agressieveling te grazen genomen? Ik had dit moeten doen, dat niet moeten doen, meer tijd met vrouw en kinderen door moeten brengen, een vak moeten leren en andere spijtuitingen. Voornaamste gedachte lijkt mij: Shit, ik had mijn mobiel mee moeten nemen!<br />
Zo denkende ploeter ik verder op het pad tot ik een bocht rond en zie dat het ineens ophoudt. Hoe ik ook tuur naar een opening of doorgang, ik zie geen enkel teken van een pad meer. Slechts rotsen en een overvloedige plantengroei, zo ver het oog reikt.<br />
Mijn laatste diepe gedachte van die dag is: Met welk doel is men ooit begonnen dit pad aan te leggen?<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2YTDaIxONvTnM61TaE_8lyiL1_oRuTW0PlAmInqO8Befeoo6MjhuovvU9osTuNzmepjhnX_eMt5Ah4LQ8jyqVNR2inDiDgvHze3-MFuBHVeLIRUT59pi-SOpah_tTmVUEN3w5Od7xpx8/s1600/ad_golfball.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2YTDaIxONvTnM61TaE_8lyiL1_oRuTW0PlAmInqO8Befeoo6MjhuovvU9osTuNzmepjhnX_eMt5Ah4LQ8jyqVNR2inDiDgvHze3-MFuBHVeLIRUT59pi-SOpah_tTmVUEN3w5Od7xpx8/s1600/ad_golfball.jpg" height="426" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">De 'Golfbal'</td></tr>
</tbody></table>
Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-48215928243862432052014-07-28T15:07:00.002+03:002014-07-28T15:12:12.942+03:00Trouw rouwenEn daar sta je dan, midden in de nacht moederziel alleen op vliegveld Eindhoven. Gelukkig hoefde ik niet mee te maken dat ik de achterlichten van de laatste bus nog net uit het zicht zag verdwijnen. Nog voor het landingsgestel Nederlandse bodem raakte, was bus 400 met bestemming Station Eindhoven reeds vertrokken van de luchthaven.<br />
Wat wil je ook, als je vliegtuig een kleine tweeënhalf uur vertraging heeft? Vanwege de aankomst van de lijkkisten met de slachtoffers van de vliegtuigramp in Oekraine, is het hele luchtvaartschema voor de derde dag op rij danig uit de hand gelopen. Met mij als een van de voornaamste slachtoffers, bedenk ik als ik andere passagiers naar hun auto's zie lopen. Anderen worden geknuffeld door de familie of vrienden die ze op stonden te wachten om ze naar hun eindbestemming te brengen. Weliswaar met een vertraging van een paar uur, maar dan zijn ze toch maar waar ze zijn willen. Ik ga mijn eindbestemming Alphen vandaag niet halen.<br />
Ik draai me om en zie een reusachtig conservenblik boven de luchthavenhal uitsteken. Tulip Inn staat er met grote letters op. Nou ja, ik hoef in ieder geval niet op zoek naar een hotel.<br />
<br />
Na een prima overnachting en een copieus ontbijt wandel ik op mijn gemak langs de hoofdingang van Luchthaven Eindhoven. Daar ligt een enorme bloemenzee, hier en daar onderbroken door een teddybeer of speelgoedpoppetje. Het lijkt of er een bloemenwinkel is ontploft, maar het is omdat Nederland massaal rouwt. Het gebeurt natuurlijk niet elke dag dat er 194 Nederlanders wegvallen, letterlijk en figuurlijk.<br />
Even later zit ik in de trein die mij van Eindhoven naar mijn eerste overstapplaats Utrecht zal brengen. Eenmaal comfortabel gezeten, merk ik niet veel meer van de nationale rouw die Nederland al anderhalve week verlamt. Overal om mij heen zie ik opgewekte gezichten van mensen die heel andere dingen aan hun hoofd hebben dan rouw. <br />
Een jong stel, zwaar bepakt en bezakt met rugtassen en riemen om het hele zooitje bij elkaar te houden, staan een beetje te ruziën of ze de onderste of bovenste zitlaag van de dubbeldekker zullen nemen. Want boven heb je het mooiste uitzicht, betoogt de zwaar behaarde jongen, zich intussen met weidse gebaren uit zijn tuigje wurmend. Maar onder heb je meer bagageruimte, legt het meisje met twee schattige gevlochten staartjes uit. Dat argument won het blijkbaar, want enkele minuten later dalen beiden af naar de onderste laag van de coupé. Waar ze al snel verder bakkeleien welke kant de trein op zal gaan. Dat is belangrijk, want zij kan niet tegen achteruit reizen. <br />
Twee stroblonde deerntjes met zwaar Brabants accent bespreken op voor iedereen in de coupé verstaanbaar volume de zegeningen en kwellingen van het werken in de zorg. Want mijnheer Jansen wil alleen maar koffie drinken en daarna onder de douche, liefst met haar, verzucht de een. Nou, wat de ander onlangs nog meemaakte terwijl zij de de bloemetjes water gaf bij mevrouw Scheepers-van Zijp. Deze struise dame, die onlangs nog haar 90ste verjaardag vierde, gaf in een moment van ontboezeming toe dat ze wel eens een slippertje had gemaakt met een collega. Haar man heeft het gelukkig nooit geweten, en dat wilde ze ook graag zo houden, merkt de blonde verzorgster lachend op.<br />
Een stel voor mij klaagt ondertussen steen en been over de aanhoudend hoge temperaturen waardoor Nederland al dagenlang geteisterd wordt. De luchtvochtigheid is moordend en je hebt de hele dag geen zin om van je reet te komen, aldus de man. Blijkbaar heeft hij zich daar toch toe kunnen zetten, getuige het feit dat hij, toegegeven, op zijn reet in een trein zit. En donder dat raam effe dicht, die klotewind slaat op mijn spieren, snauwt hij zijn gade na enig zwijgen toe.<br />
Nee, hier in de trein van Eindhoven naar Utrecht is niets te merken van het drama met de <i>MH017</i>. De enige persoon in mijn directe omgeving die nog van enige feeling met de vliegtuigramp blijkt geeft, is een licht getinte dame die <i>Doemvlucht</i> leest.<br />
<br />
Toch gaat heel Nederland gebukt onder de ramp, als je de landelijke media mag geloven. De <i>NOS</i> en alle andere TV-zenders tonen elke kilometer die de stoet met lijkwagens aflegt tussen Eindhoven en Hilversum. Waar je kijkt staan mensen langs de snelwegen hun medeleven te betuigen. De personen die niet rouwend langs de voorbijtrekkende stoet staan te somberen, zitten massaal voor de televisie om toch maar niets te hoeven missen van de aankomst van de kisten met stoffelijke resten op Luchthaven Eindhoven. De kijkcijfers van dergelijke uitzendingen zijn om je vingers bij af te likken en naar verluid heeft de directeur van <i>Dela</i> heel even overwogen de reclamestilte te doorbreken en er tegen beter weten in een commercial tegenaan te smijten. Draagt Elkanders Lasten.<br />
Bekend Nederland laat zich uiteraard ook niet onbetuigd en draagt, de ogen nat, zelfgeschreven gedichten of liedjes voor, gadegeslagen door een rouwende natie. Anderen geven in ferme bewoordingen hun mening weer en het is dat ze zo'n druk schema in het schnabbelcircuit hebben, anders zouden ze zelf naar Oekraïne afreizen om daar persoonlijk orde op zaken te stellen.<br />
Ook op de zogenaamde social media is het een drukte van belang met mensen die over elkaar heen buitelen om hun diepe gevoelens van verdriet en medeleven te uiten door bij elk berichtje over de ramp op de Like-knop te klikken.<br />
De papieren media biedt dagelijks nieuwe feiten en weetjes aan in een steeds uitdijend dossier en kruipt zelfs weer een beetje uit het dal waarin het zich sinds de digitalisering bevindt. Nederland rouwt massaal.<br />
Toch is het volgens mij niet anders dan een mengeling van krokodillentranen en ramptoerisme. Slechts een bijzonder klein percentage van de Nederlandse bevolking kent iemand van de direct betrokkenen, slachtoffers of nabestaanden. Een bijzonder klein gedeelte van de rouwende massa zal er misschien op kunnen bogen in dezelfde straat te wonen als de verre achteroom van een familie waarvan de dochter en haar gezin tot de slachtoffers behoren. Een enkeling kan gloedvol - en uit eerste hand! - vertellen over een voormalige buurman, de dienstdoende douanier die een van de verongelukte passagiers nog doorgelaten heeft ondanks een in de handbagage opgeborgen nagelschaartje. Maar dichterbij de slachtoffers komt slechts een miniem gedeelte van de 17 miljoen Nederlanders. Dat zijn de echt rouwenden, kapot, wanhopig, verslagen door het leven.<br />
Door de massale nieuwsgaring in deze zaak en de natiebrede verspreiding daarvan is de kans dat onze uitingen van 'medeleven' in beeld komen plotseling levensgroot aanwezig. En dus spoeden wij ons in groten getale naar de bloemenwinkel en leggen ons boeketje op een daarvoor door de overheid aangewezen plek neer, of plunderen de speelgoedbox van de kinderen, in de hoop daar een opvallend beertje te vinden. 'Kijk, mijn bosje anjers is in beeld!', of, 'Mijn roze beertje was nog op het 7 uur journaal!'. <br />
Wil je er je huis niet voor uit dan kan je altijd Facebook en Twitter nog verstoppen met berichten over je buitengewone gevoel van medeleven. Hiermee hopen wij het beeld te scheppen van de oprecht betrokken en intens verdrietige Nederlander, begaan met het lot van wildvreemden. Want w willen er natuurlijk wel bij horen. Merkwaardig verschijnsel.<br />
<br />
Op de rij naast mij zitten twee knapen die al ter hoogte van 's-Hertogenbosch verwikkeld geraakt zijn in een lange conversatie over welke jongerencamping de beste is voor een onbezorgde en voordelige zuipvakantie. Terschelling lijkt het meest kans te maken.<br />
Mijn voornaamste zorg op dit moment is of het station dat we binnenrijden Utrecht Centraal is.Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-33375829734946634882014-07-12T19:54:00.001+03:002014-08-10T12:31:30.413+03:00Schatgraven<br />
Omdat een fotoklusje in Pentati, midwest Corfu, redelijk snel geklaard was, besloot ik daarna iets meer zuidelijk te gaan om Paramonas en omgeving op de gevoelige plaat vast te leggen. Binnenkort heeft Green Island daar ook enkele accommodaties en dus wil ik er wat informatie en foto’s voor verzamelen.<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEukei7mx_W6E1ZQMcCJlUy13kJdl9uM8SJ4DGWl_ozFc9HZww6q0q49VrxPanGczB3kh9ZZd6FwjiiLZ2viEVY4AtRMCBhwZxBcJ_6bVE3SyhsDh2gkaZ7Gne61c8FYkyrE_jQJlD_IU/s1600/corfu_paramonas_01.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEukei7mx_W6E1ZQMcCJlUy13kJdl9uM8SJ4DGWl_ozFc9HZww6q0q49VrxPanGczB3kh9ZZd6FwjiiLZ2viEVY4AtRMCBhwZxBcJ_6bVE3SyhsDh2gkaZ7Gne61c8FYkyrE_jQJlD_IU/s1600/corfu_paramonas_01.jpg" height="208" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Laat ik toch maar gaan</td></tr>
</tbody></table>
Na enkele stranden in de buurt, zoals Prasoudi , Kanouli en Alonaki Beach gekiekt te hebben, heb ik eigenlijk niet zoveel zin meer. De zon staat hoog aan de hemel, Paramonas* ligt in het binnenland van Corfu, moet je daar door zo’n dorpje gaan lopen ploegen en zwoegen. Nee, we gaan naar huis Dickie.<br />
Maar even later zie ik het dorpje tegen de bergwand aan geplakt liggen en ik denk: laat ik toch maar even gaan.<br />
Tien minuten later parkeer ik de auto in de gezellige hoofdstraat van Paramonas. Wat een leuk dorp weer! Ik heb er al zoveel gezien, maar ik blijf me verbazen hoe leuk het altijd is om weer een nieuwe te ontdekken. Ik voel dat altijd een beetje als het vinden van een schat, als een ontbrekend stuk van een verzameling. Ik heb er weer een!<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJvllmYzK2elHLKlWUEoB6KYWQ3VVlZxMAi5JHi9pFz6B2A1_dzn7cygCzcWlOlkur2qaxUFzDO30bnTFqdOwWRkR76GAhX_5HNunSJ6WdevIFG-sAc0-746xU2CeUHGFIo-1D4WAuBb8/s1600/corfu_paramonas_02.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJvllmYzK2elHLKlWUEoB6KYWQ3VVlZxMAi5JHi9pFz6B2A1_dzn7cygCzcWlOlkur2qaxUFzDO30bnTFqdOwWRkR76GAhX_5HNunSJ6WdevIFG-sAc0-746xU2CeUHGFIo-1D4WAuBb8/s1600/corfu_paramonas_02.jpg" height="208" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Parkeren alleen voor klanten</td></tr>
</tbody></table>
Ik maak een paar mooie plaatjes van het kerkpleintje en de oude binnenstad met haar smalle straatjes. Terwijl ik op een grappig opschrift bij een supermarkt sta scherp te stellen, word ik aangesproken door Spyros, een van de 30.000 mannen op Corfu die zo heten. Hij vertelt een en ander over de vreugden en verdrietjes van het leven in Paramonas. Ik bedank hem voor de informatie en loop weer verder, op zoek naar een plek waar ik even wat kan drinken alvorens naar huis te gaan. Ik heb een tong van soldatenleer, bemerk ik ineens.<br />
Ik vind een bijzonder ongezellig barretje en even later zit ik heerlijk buiten, onder het genot van een glaasje ouzo en een literfles water. Als ik later twee euro afgerekend heb, loop ik Spyros weer tegen het lijf. Hij wijst op mijn camera en daarna over de daken richting de rijkelijk met groen beklede bergwand. Ik begrijp niet direct wat hij bedoelt, maar dan roept hij Monasteria, monasteria! Ah, een klooster dus! Ik bedank hem nogmaals hartelijk, maar wil nu toch echt naar huis.<br />
Net voor ik de dorpstraat uit rijd, zie ik een bordje naar rechts wijzen: Monasteria Pantokrator. Tot mijn eigen verbazing geef ik een ruk aan het stuur en sla af. Even kijken of het klooster niet te ver uit de slinger ligt. De roep van een nieuwe schat is sterker dan ik.<br />
Minuten later hobbel en stuiter ik over een bergpaadje dat bezaaid ligt met grit, rotsen en keien. Maar goed dat Mirjam er niet bij is, die had al kogels zitten zweten.<br />
Het wordt mij op den duur toch ook te gek als er veuren ter grootte van rivieren op mijn pad komen en ik besluit te voet verder te gaan.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4DWXIIjUpX3_6oAuby5nnOFLsHWs1qsY0EQuT4R6r1flL1T9ZsLhq0ft8j9pRUizzDa8C6QX-xVk0fiyCMLKtpaJ11BUd1khrQcNoI_KuBFxd78gDn0k7_XJq71bphNTakKQhrxX22xg/s1600/corfu_paramonas_05.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4DWXIIjUpX3_6oAuby5nnOFLsHWs1qsY0EQuT4R6r1flL1T9ZsLhq0ft8j9pRUizzDa8C6QX-xVk0fiyCMLKtpaJ11BUd1khrQcNoI_KuBFxd78gDn0k7_XJq71bphNTakKQhrxX22xg/s1600/corfu_paramonas_05.jpg" height="208" width="320" /></a>Waarom bouwden die klere monniken hun kloosters toch altijd zo verrekte hoog? Ik loop al zeker een half uur omhoog over een rotspad zo hevig bezaaid met kiezels en keien dat een maanzaadbroodje er niets bij is. En dat op mijn lekkere teenslippertjes met zolen van bordkarton. Mijn voetzolen schroeien de tent uit, onder mijn linkervoet ontwikkelt zich een blaar ter grootte van een airbag en duizend keer stap ik precies met mijn ooit gebroken hielbotje op een steentje. Pijn!<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0Ibgq2QBkSLkaH34k8SAwKP4N8cbiS6p8xNgJcjXTtZs9A5bfviiDw6IghpM7E9zbU-z30_Eq2WSkJWH4TZVa_hheW6wa4UTb2Mvn772rM_dJs_MIdJgGdqvn4-7ZTbM9covM_JlPH_U/s1600/corfu_paramonas_03.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0Ibgq2QBkSLkaH34k8SAwKP4N8cbiS6p8xNgJcjXTtZs9A5bfviiDw6IghpM7E9zbU-z30_Eq2WSkJWH4TZVa_hheW6wa4UTb2Mvn772rM_dJs_MIdJgGdqvn4-7ZTbM9covM_JlPH_U/s1600/corfu_paramonas_03.jpg" height="208" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Richtingaanwijzer op Corfu</td></tr>
</tbody></table>
Dan kom ik bij een tweesprong aan. Ik kan rechtsaf een donker bospad op, of links gaan en het rotspad blijven volgen. Men is zo voorkomend geweest een dubbele richtingaanwijzer te plaatsen, alleen is men vergeten er iets op te zetten. Dat schiet lekker op.<br />
Het bospad ziet er overwoekerd en onbegaanbaar uit. Ik besluit het rotspad maar te blijven volgen. Zuchtend vervolg ik mijn weg.<br />
Als er achter die bocht nog geen klooster zichtbaar is dan is het uit, over, einde oefening. Ik ben toch niet gek!<br />
Net voorbij de volgende bocht vind ik een vliegend hert en twee bochten verder ligt een dode slang op het pad. OK, zelfs dood zijn het prachtige dieren, maar niet de schatten waarnaar ik op zoek ben. En ik sjok weer verder.<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiZX9uEGPgyzi_TveVeZuJp6WKqfKJUN0OlM4VRkrsicCmx6pLXbJh2rd0pkNLpoQs5hanXa4WLrP24fUyuXSTexIcl5dqPPYq1Pukyy9UgyLNvxPny1fwaT5vwhc0zPRvk5wAIeKfyo0/s1600/corfu_paramonas_04.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiZX9uEGPgyzi_TveVeZuJp6WKqfKJUN0OlM4VRkrsicCmx6pLXbJh2rd0pkNLpoQs5hanXa4WLrP24fUyuXSTexIcl5dqPPYq1Pukyy9UgyLNvxPny1fwaT5vwhc0zPRvk5wAIeKfyo0/s1600/corfu_paramonas_04.jpg" height="208" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Een volgende bocht</td></tr>
</tbody></table>
Ik heb het van mijn moeder geërfd, vermoed ik, als ik opnieuw een bocht omsla en weer doorloop. Die wilde ook altijd weten wat er aan het eind van het landschap lag.<br />
Ik ben al bijna een uur aan het ploeteren en zweten, maar nog steeds geen klooster in zicht. Kolere, hoeveel bochten zal ik nog moeten slechten alvorens ik toe moet geven dat het er vandaag niet in zit?<br />
Mijn voeten staan in de fik, zweet stroomt tappelings van me af en brandt in mijn ogen. Ik voel een vaag hoofdpijntje opkomen en zo nu en dan krijg ik kramp in mijn kuiten. Ik ben er uit, na de volgende bocht is het echt afgelopen. Ik mag ook dat hele rot eind nog eens terug.<br />
In de verte zie ik ..., een kiosk? Een bushokje? Ernaast iets dat op een informatiebord lijkt. Zal ik het klooster uiteindelijk toch gevonden hebben? Met hernieuwde kracht zet ik er de pas in, maar kom bedrogen uit. Welk licht op het idee gekomen is hier een prieel op te richten weet ik niet, maar het slaat nergens op. Het is net zo functioneel als een telefooncel op de bodem van de oceaan.<br />
Van het informatiebord word ik ook niets wijzer en dus begin ik aan de moeizame terugtocht.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcIhL1FxPsjrYJ-wFXsrba0Hm-BxofsjLfpfJIWIdmLtaAH7tN6IDfgupFqYKGcxMTCIuqr7c11_qTFwjkf-aVrVAPrGvE8P9nsyRvsy2-TCjrfrA-Hl8CaOsPEwggCtuS7JveKKv7b1g/s1600/corfu_paramonas_06.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcIhL1FxPsjrYJ-wFXsrba0Hm-BxofsjLfpfJIWIdmLtaAH7tN6IDfgupFqYKGcxMTCIuqr7c11_qTFwjkf-aVrVAPrGvE8P9nsyRvsy2-TCjrfrA-Hl8CaOsPEwggCtuS7JveKKv7b1g/s1600/corfu_paramonas_06.jpg" height="208" width="320" /></a></div>
Vind ik geheel onverwacht toch nog een schat! Een schildpad steekt het pad over en maakt iets meer haast nu hij mij in het oog krijgt. Met een snelheid die mij zelf verrast, lig ik het volgende moment op mijn platte buik. Het beestje vermoedt blijkbaar onraad want begint gelijk richting het struikgewas te kruipen. Omdat ik nog niet echt heb kunnen aanleggen voor een mooi shot, til ik hem even op en zet hem weer terug op het pad. Hij trekt zich direct terug in zijn schild als de Rode Zee voor Mozes. Het geeft mij de gelegenheid om weer plat te gaan en scherp te stellen. Het dier lijkt zijn kans plotseling waar te nemen, steekt kop en poten weer naar buiten en zet het op een rennen, richting de schuin aflopende kant. Voor ik overeind gekrabbeld ben en hem tegen kan houden, bereikt hij het hoge gras en flikkert het volgende moment naar beneden, de schuine helling af. Na een aantal lelijke buitelingen blijft hij drie meter lager liggen. Wet van Murphy: ondersteboven. Machteloos graaien zijn poten in het rond.<br />
Ik voel me toch wel verantwoordelijk en zoek naar een gelegenheid om ook af te dalen. Na enig zoeken vind ik een plek waar ik met enige moeite en hulp van een stevige overhangende tak voorzichtig af kan dalen naar de spartelende schildpad. Even later bereik ik het ongelukkige reptiel en bevrijd hem uit zijn benarde toestand. Bij wijze van dank probeert hij mij nat te pissen, maar dat neem ik hem niet kwalijk.<br />
Na wat geklauter mijnerzijds staan we beiden weer op het pad. Ik zet hem de goede kant op en loop gauw weg alvorens hij een nieuwe poging doet zich van de rotsen af te storten.<br />
Totaal naar de Filistijnen kom ik weer waar ik mijn auto tweeëneenhalf uur eerder achterliet. Ik plof neer op de voorstoel en grijp mijn mobiel. Nu eerst maar die schat thuis bellen dat ik over een uurtje thuis kom.<br />
*) Paramonas blijkt overigens niet te kloppen. Nader onderzoek leerde dat ik mij lekker heb opgehouden in Agios Matheos, het buurdorp van Paramonas. Niet alleen mijn richtinggevoel is waardeloos, ook mijn geografische kennis. Misschien heeft een en ander met elkaar te maken.Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-54888489551007959622014-06-16T15:28:00.000+03:002014-07-16T11:31:54.189+03:00Zoekt en gij zult vindenWij zitten momenteel dus in het huis van Karel en Babs, vrienden die hun zomers verblijf op Corfu nog wel eens afwisselen met een weekje Peloponnesos. Of wij de kippen wilden voeren tijdens hun afwezigheid. Eh, ja hoor.<br />
De zaterdag voor vertrek richting <i>Agii Deka</i> (Tien Heiligen), een klein bergdorpje in centraal Corfu, zou ik nog even wat afleveren bij vrienden in Afra, ons buurdorp. Door omstandigheden kwam ik deze keer van een andere kant en verdwaalde hopeloos in Afra, een gat met een populatie van rond de 700 inwoners. Scheldend en tierend heb ik daar een half uur in de rondte gereden, ervan overtuigd dat ik op den duur het huis wel zou vinden, al dan niet met opzet, dan wel per ongeluk. Not dus. Wel kwam ik op zelden betreden gebieden van Corfu, eindigde bij verbaasde Grieken op hun erf of liep dood op afgelegen en overwoekerde zandpaden. Het huis van onze vrienden bleek een brug te ver voor mijn onderontwikkelde richtinggevoel.<br />
Zelfs had ik moeite om de weg naar mijn eigen huis te vinden. Op zulke momenten vervloek ik mijn slecht uitgevoerde ingebouwde kompas.<br />
Dat probleem deed zich gelukkig niet voor toen wij eenmaal koers zetten naar ons vakantiehuis. Mirjam weet precies waar het is en zegt dus op de juiste momenten of ik links, rechts of rechtdoor moet. Alleen dat zorgde er voor dat wij ruim op tijd bij Karel en Babs arriveerden.<br />
Bij alle instructies die wij meekregen voor hun vertrek naar de ferry, vertelde Karel dat er op de weg naar Stavros een uitstekende bakker zit. Elke dag vers brood (ook op zondag), gebakken in een olijfhout gevoede oven, eerlijk en ambachtelijk bereid, dus zonder conserveringsmiddelen, kleur-, geur-, smaak- en braakstoffen. Probleem is alleen de bereikbaarheid van bakker <i>Theo</i>. Afhankelijk van zijn slaapgewoonten is hij al of niet aanwezig in de bakkerij. Is het de avond ervoor erg laat geworden, dan kan het zomaar zijn dat Theo een uurtje of wat later zijn broodjes de oven inschuift. Ander probleem is dat de bakkerij niet als zodanig is te herkennen. Geen uithangborden, neonreclame, blikvangers en schreeuwende reclames, niets. Maar het kan niet missen, de bakkerij is gevestigd op nummer 46.<br />
Maandagochtend stap ik in de auto en rijd het meanderpad naar beneden af tot ik bij een stille kruising kom. Ik steek over en slinger naar boven, richting Stavros, een samenraapsel van de minidorpjes <i>Dafnata</i> en <i>Komiata</i> en nog wat negorijen daar omheen. Onrustig stuitert mijn blik heen en weer, op zoek naar nummer 46. Ik zie op een gegeven moment 33 staan op een verroest bordje dat met een spijker aan een vervallen huisje hangt. Het is gelijk het laatste nummerplaatje dat ik tegen kom.<br />
Na een stijging die zelfs <i>Lance Armstrong</i> tot zijn huig aan toe afgeladen met doping tot waanzin zou hebben gedreven, doorkruis ik een straatje met daaraan enkele huizen, een ingestorte schuur en een taverne. Geen sterveling te bekennen.<br />
Dan kom ik bij een parkeerplaatsje en zie in een oogopslag waarom dat daar is aangelegd. De weg houdt namelijk op te bestaan. Dat wil zeggen, twee aan de weg gebouwde huizen staan zo dicht op elkaar dat zelfs een speelgoed Smart er niet doorheen kan. Bij de doorgang prijkt een bord met daarop de naam van het plaatsje, Komiata. Langzaam wordt duidelijk dat ik bakker Theo gemist heb.<br />
Ik stap uit, met de gedachte dat er in het kleine dorpje toch wel een bakker moet zijn. Maar zodra ik door het smalle poortje kom, sta ik op een pleintje met een aantal smalle straatjes die als de armen van een octopus alle kanten op gaan. Voordat ik hopeloos verdwaal in Komiata en tot de avond loop te dolen en dwalen op zoek naar mijn auto, keer ik om en besluit in de kleine concentratie huizen te zien of ik een levende ziel tegen kom waaraan ik kan vragen waar zich bakker Theo ophoudt.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyp7hpQqnKCLbhWgGNK2XNLcSUugRva0UcgwyrB28W-qPNrCqSDQ3CpaI41BMryWacv8o_sgZEt61_0JEK6CBqTG5r4jOUGXstqK-8iPnRUwifs3sB0CJXfIa6QgbeRsucSg7GfHseJGY/s1600/corfu_agii_deca_38.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyp7hpQqnKCLbhWgGNK2XNLcSUugRva0UcgwyrB28W-qPNrCqSDQ3CpaI41BMryWacv8o_sgZEt61_0JEK6CBqTG5r4jOUGXstqK-8iPnRUwifs3sB0CJXfIa6QgbeRsucSg7GfHseJGY/s1600/corfu_agii_deca_38.JPG" height="240" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tuco, eh, Kostas</td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
En ja hoor, daar komt net een man naar buiten met zijn dochtertje aan de hand. Hij doet mij denken aan Eli ' <i>Tuco </i>' Wallach in de western <i>The Good, the bad and the ugly</i>. Ik vraag hem naar de artopoieiou (Grieks voor bakker).<br />
- Ah, you're from Holland huh?, vraagt hij.<br />
- Yeah, that's right, antwoord ik enigszins verbaasd.<br />
Tuco schudt mij hartelijk de hand en stelt zich voor als Kostas. Ik vertel hem mijn naam.<br />
- I know, zegt hij, and you live in Agios Ioannis!<br />
De verbazing moet van mijn gezicht zijn af te lezen, want hij vervolgt: Karel told me, you know!<br />
Daar dacht ik toch even dat ik in een nacht een beroemde Corfioot geworden was, maar er is gelukkig een simpele verklaring voor.<br />
Hij legt uit waaraan de bakkerij te herkennen is: een heel laaghangend dak. Kijk, daar kan ik wat mee, want dat sluit zeker de helft van de huizen van Corfu uit.<br />
We maken nog even een praatje en hij nodigt mij uit eens te komen lunchen of zelfs te dineren in zijn eenvoudige etablissement met dito kaart. Dat ben ik zeker van plan, druk ik hem op het hart, maar nu eerst de bakker zien te vinden.<br />
En ik slinger weer naar beneden terwijl ik pogingen doe de haarspeldbochten te overleven, een laaghangend dak te ontdekken en ondertussen te genieten van de prachtige vergezichten over afwisselend Benitses, de prachtige bergdorpjes, Corfu Stad en de Ionische Zee. Wat is Corfu mooi!<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGNjbWqjGEAey54dBsQIjM9bFp9nldMjGdR4VVIx13MOJngRiYqS5UE8pm2AuZccg7VpeExehX0MZwjKGT6EfUKFJ8LB3h4agy1PMRIByr0BCLSwQYvBd2DjDJlW-LyplfpPdlhe_doAE/s1600/corfu_agii_deca_20.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGNjbWqjGEAey54dBsQIjM9bFp9nldMjGdR4VVIx13MOJngRiYqS5UE8pm2AuZccg7VpeExehX0MZwjKGT6EfUKFJ8LB3h4agy1PMRIByr0BCLSwQYvBd2DjDJlW-LyplfpPdlhe_doAE/s1600/corfu_agii_deca_20.jpg" height="240" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Dit is duidelijk de bakkerij</td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
Tot mijn eigen verbazing ontdek ik net voor een scherpe bocht een vrij langgerekt huis met een laaghangend dak. In niets is het te herkennen als een bakkerij en ook een nummerbordje met daarop het bevrijdende getal 46 ontbreekt, dus ik twijfel. Maar aan de overkant van de weg zijn twee dames druk aan het werk en ik besluit hen te raadplegen. De een, geheel in het zwart gekleed en vegend, de ander gehuld in een vormeloos ruitjeshemd, verschoten korte broek en klassieke groene rubberlaarzen en emmerdragend. Beiden kijken mij aan als ik stop en de muziek - <i>Perfect Strangers</i> van Deep Purple - zachter draai.<br />
Of dit de <i>artopoieiou</i> is, vraag ik. Neh (Ja), zegt de jongste, die toch ook minstens 70 lentes telt volgens mijn schatting. Perimenete (Wacht!), roept ze mij toe, en begint luidkeels '<i>Evangelia</i>' roepend, emmer in de knoestige knokkels, af te dalen naar een huis dat achter het bakkerspand ligt. Na op toenemend volume tien keer Evangelia geroepen te hebben, wordt het iedereen binnen een straal van 500 meter duidelijk dat Evangelia niet thuis is. Nee, legt de behulpzame dame in redelijk goed Engels uit, Evangelia is afwezig. De volgende keer moet ik ook iets eerder komen, is het advies.<br />
Ik beloof dat ter harte te nemen en vervolg mijn weg, verder naar beneden. Dan maar door naar het lager gelegen dorpje Agii Deka, waar naast ons favoriete restaurantje <i>Areti's Place</i> een bakkerij schijnt te zitten.<br />
Daar aangekomen zie ik op een terras een stokoude dame op een gammel stoeltje zitten, met naast zich een nog ouder exemplaar, hangend in een constructie die voor rolstoel door moet gaan. Er is echter heel wat fantasie voor nodig om in de verzameling verschoten skai en kromme roestige buizen een vervoermiddel voor invaliden in te herkennen, ondanks dat er vier wielen onder zitten. Toch bezit ze het goggomobil als de Paus zijn naar hem vernoemde transportmiddel. Beide dames knikken mij vriendelijk toe als ik vraag of dit de artopoieiou is.<br />
Nog zie ik kans de verkeerde deur binnen te stappen, namelijk die van het naastgelegen <i>kafèneion</i> (Grieks koffiehuis waar eigenlijk voornamelijk sterke drank verkocht wordt), maar de oplettende dames, die daar al heel wat mannen te gronde hebben zien gaan, behoeden mij voor deze rampzalige misstap en manen mij naar de juiste deur.<br />
Daar kan ik eindelijk overgaan tot aanschaf van twee overheerlijke broden, een wit en een bruin.<br />
Net als ik in mijn auto stap, word ik gepasseerd door een witte Honda Accord, die direct stopt en achteruit rijdt tot hij op gelijke hoogte met mijn auto is. Het grijnzende hoofd van <i>Kostas</i>, de tavernebaas uit Komiata, vraagt mij of ik de bakker, ondanks zijn duidelijke aanwijzingen, niet kon vinden. Gelukkig kan ik naar waarheid vertellen dat die reeds gesloten was.Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-13656497354693620132014-05-25T23:31:00.000+03:002014-07-28T15:17:20.174+03:00Niet te gelovenMijn favoriete Nederlandse auteur Godfried Bomans schreef eens een verhaaltje over een sprookjesverteller. De man vertelde gloedvol wat hij allemaal zag tijdens zijn regelmatige wandelingen. Onder andere waren aan hem verschenen een zilveren zeemeermin, een blauwe draak en zelfs een witte olifant. Zijn dorpsgenoten vonden het fantastisch en luisterden ademloos wanneer hij begon te fantaseren over alle wonderlijke ontmoetingen.<br />
Maar wat gebeurde? Op een avond komt de verteller achtereenvolgens een zilveren zeemeermin, een blauwe draak en een witte olifant tegen! Hij kwam wat bedrukt terug in het dorp en toen de dorpelingen hem vroegen wat hij nu weer gezien had, antwoordde hij: Vandaag heb ik helemaal niets gezien.<br />
Een soortgelijke verteller hebben wij hier op Corfu ook. Het is een Nederlander die in de wandelgangen door veel van zijn landgenoten Jan Fantast genoemd wordt. De Britten noemen hem John the Liar, maar dat gaat te ver. De verhalen die hij vertelt, zijn namelijk allemaal waar gebeurd .... in zijn beleving.<br />
Toen wij hem tijdens een van onze eerste vakanties op Corfu leerden kennen, wisten wij natuurlijk nog niet dat zijn fantasie wel eens met hem op de loop ging. Eens vertelde hij mij over een wandeling door Amsterdam, lang geleden. Plots werd zijn aandacht als door een onzichtbare magneet getrokken door een in de etalage van een lommerd opgesteld Grieks icoon. En hoe merkwaardig het ook mocht klinken, hij had helemaal niets met Griekse iconen, hij wilde dat ding hebben. En dus vervoegde hij zich aan de balie van de lommerd en kwam voor de somma van tien gulden in het gelukkige bezit van het icoon.<br />
Thuis gekomen verloor het voorwerpje echter al snel zijn glans, want binnen de kortste keren verhuisde het naar de zolder. Waar het jarenlang bleef, totdat onze Jan een aflevering zag van Kunst en Kitsch en zich plotsklaps het icoon op zolder herinnerde.<br />
Met de gedachte ‘Je weet maar nooit’ toog hij met het icoon onder zijn arm naar de studio en hoorde daar dat het zonderlinge voorwerp minimaal enkele duizenden euro’s waard was!<br />
Hij vertelde het op een toon waaruit geen verrassing bleek. Ergens, diep vanbinnen, had hij het altijd al wel geweten. Alleen zijn totale onthechtheid van materiële goederen en een grondige afkeer van koude drukte hadden voorkomen dat hij het ding ooit te gelde gemaakt heeft.<br />
Ik geloofde hem onvoorwaardelijk, want deze dingen gebeuren nu eenmaal, al heb ik het zelf helaas nooit mee mogen maken.<br />
Toen wij elkaar tijdens een volgend verblijf op Corfu weer spraken, en wij het hadden over onverwacht waardevolle dingen, herinnerde ik hem aan de voltreffer met het icoon. Zijn vrouw, die met een half oor had zitten luisteren, keek als gestoken op en vroeg: Hoeveel was het waard, zeg je? Ik antwoordde dat de veilingmeester het volgens Jan op duizenden euro’s schatte, waarop zij zei dat het slechts om enkele tientjes ging. Oeps!<br />
Toch liet Jan zich niet uit het veld slaan en schudde kalm het hoofd. Dui-zen-den euro’s, sprak hij bedaard. Zijn vrouw kon hoog en laag springen, het bleef duizenden euro’s.<br />
Toen begon ik langzamerhand te twijfelen aan het waarheidsgehalte van zijn fantastische vertellingen. Maar het is natuurlijk wel bijzonder vermakelijk om te horen. Enkele van zijn succesverhalen wil ik jullie niet onthouden.<br />
<br />
<h2>
Het Pakketje</h2>
Jan is altijd uitermate succesvol geweest in het leven, dat lijdt geen enkele twijfel. Toch heeft zich dat nooit geuit in fabelachtige rijkdom, een toppositie in de politiek of het bedrijfsleven. Getuige het feit dat hij zich een tijdlang heeft bezig gehouden met het bezorgen van pakketjes in dienst van de toenmalige PTT, bleef hij gewoon.<br />
Zijn roem was hem echter blijkbaar vooruit gesneld want op een gegeven moment werd hij gevraagd een pakketje naar Finland te brengen. Kijk, dat is weer eens wat anders dan Lammenschans of Bos en Lommer.<br />
De inhoud van het pakketje was zo geheim dat zelfs Jan nooit te weten kwam wat er in zat. Toch heeft dat hem er niet van weerhouden onverwijld in zijn PTT-wagen te stappen en met gezwinde spoed naar de kop van Scandinavië te rijden. Natuurlijk had een expressendienst ingeschakeld kunnen worden, maar de kans op falen was dan toch groter geweest.<br />
Enige haast om het pakketje te bezorgen was blijkbaar geboden, want alle grensposten, dit voorval dateert van voor de EU, werden voor hem geopend. Welk land Jan ook aan zijn zegekar bond, hoeveel kilometers file er ook stond bij de douane, overal kreeg hij vrije doorgang van driftig saluerende grenswachten. En Jan jakkerde onvermoeibaar door, totdat hij zijn missie volbracht met het overhandigen van het geheimzinnige pakketje aan een hoogwaardigheidsbekleder.<br />
Het is heel wel mogelijk dat Jan er, zonder het te weten, persoonlijk voor verantwoordelijk is geweest dat de indertijd wankele wereldvrede bewaard is gebleven. Toch stond hij zich daar niet op voor. Nadat hij namelijk zijn taak tot ieders tevredenheid had uitgevoerd, is hij terug gereden naar Nederland, alwaar hij zijn dagelijkse werkzaamheden weer heeft opgevat.<br />
Als blijk van buitengewone dank kreeg hij hoogstpersoonlijk de creditcard van de toenmalige directeur van PTT tot zijn beschikking. Het siert hem dat hij daarvan nooit gebruikt gemaakt heeft.<br />
<br />
<h2>
Jan Soldaat</h2>
Ook Jan heeft natuurlijk zijn zwakke momenten gehad en daar schaamt hij zich niet voor. Een van die uitzonderlijke momenten had hij begin jaren vijftig, toen hij als dienstplichtig militair diende gedurende de oorlog in Korea. Hij praat er liever niet over, want het stelde eigenlijk niets voor. Toch hoefde je meestal niet heel erg aan te dringen om het verhaal te horen. Wat ging er mis?<br />
Na een mortieraanval, waarbij zijn hele regiment omkwam, raakte Jan zwaar gewond. Gelegen in een greppel, onder stapels ledematen en lijken van minder fortuinlijke soldaten, moest Jan lijdzaam toezien hoe de Noord Koreaan dreigde het conflict in zijn voordeel te beslechten. Toch was deze allerminst benijdenswaardige positie voor Jan geen reden om te gaan somberen en bij de pakken neer te liggen. Omdat hij door zijn benarde toestand aan de waarnemingen van de vijand onttrokken was, kon hij zich in alle rust beraden op zijn toekomst. Op miraculeuze wijze heeft hij zich toen weten te ontworstelen aan de misère waarin hij verkeerde. Met de nodige wilskracht en vindingrijkheid is Jan er uiteindelijk in geslaagd zich in leven te houden met het nuttigen van slangen en insecten, boomwortels en verschillende grassoorten.<br />
Dankzij een maandenlang heroïsch gevecht met de elementen overleefde hij de talloze gevaren waaraan hij werd blootgesteld en slaagde er uiteindelijk in om de jungle te bedwingen. Kort daarna wist hij, met behulp van generaal MacArthur en zijn troepen weliswaar, de zich voortslepende oorlog tot een voortijdig einde te brengen.<br />
<br />
<h2>
Ziet hem vliegen</h2>
Vanzelfsprekend is Jan altijd van alle markten thuis geweest. Hij was succesvol als eigenaar van een drukkerij, als marktkoopman en bedrijfsleider. Als vakbondsman bij KPN heeft hij de toenmalige topman Ir. Dik regelmatig in het stof doen bijten, maar die vatte dit altijd sportief op.<br />
Daarnaast was hij scherpschutter, beheerste de kruisboog beter dan Wilhelm Tell, was een bijzonder begaafd accordeonspeler en darter en een zeer fervent verzamelaar van postzegels. Zijn verzamelingen worden nog altijd begeerd door top filatelisten over de hele wereld, die zich verdringen om onmetelijke sommen neer te tellen om zijn verzameling over te nemen. Tot nu toe heeft hij ze van het lijf weten te houden, maar als het bedrag boven de miljoen komt dan wil hij zich beraden. Een mens blijft zwak natuurlijk.<br />
Ook heeft hij een aantal geheime bouwtekeningen van vliegtuigen in zijn bezit waarvoor de luchtmacht tot op de dag van vandaag nog een vermogen zou betalen. Om over de Russen nog maar te zwijgen. Ongeacht de bedragen laat Jan zich echter niet gek maken en bewaart de uiterst waardevolle blauwdrukken in een plastic zak van de Hema. Na zijn dood moeten zijn kinderen maar uitmaken wat ze ermee doen, is zijn stelling. <br />
Toen hij eens breedvoerig gewag maakte van zijn voorliefde voor vliegtuigen en alles wat daarmee te maken heeft, vertelde een vriend van mij, die deze passie met hem deelt, over de Gloster Meteor, een Britse straaljager. Als jongetje van vijftien lag hij ’s nachts wakker van het idee dat binnenkort het beroemde straalvliegtuig over zijn geboortedorp zou vliegen. Enthousiast vertelde hij dat hij op de grote dag stond te wachten tot eindelijk de Gloster aan de horizon verscheen. Toen het eenmaal zo ver was, heeft hij dan ook uitbundig staan zwaaien, aldus onze vriend.<br />
Nou, antwoordde Jan, dan kan het zomaar zijn dat je naar mij hebt staan zwaaien. Ik heb dat ding namelijk naar Nederland gevlogen.<br />
Alsjeblieft! Dan sta je toch even paf als eenvoudige sterveling die het al heel wat vindt dat je wel eens in een vliegtuig gezeten hebt. Toch bracht Jan het alsof hij dit handige transportmiddel regelmatig gebruikte om zijn dagelijkse boodschappen te doen.<br />
<br />
<h2>
Vader Jan</h2>
Uiteraard heeft Jan enkele uiterst succesvolle kinderen, alhoewel er een is blijven hangen in de bedenkelijke kringen van postlopers, vakkenvullers en perenplukkers.<br />
Verder zijn zijn nazaten allemaal bijzonder geslaagd te noemen. Van hersenchirurg tot topstukken in het internationale bankwezen, allemaal hebben ze Jan zijn genen en dus ook zijn doorzettingsvermogen, briljante geest en vastberadenheid.<br />
Een van zijn zonen is topmanager bij een grote Nederlandse winkelketen. Dankzij zijn inspanningen is het bedrijf inmiddels opgeklommen van een noodlijdend warenhuis tot een wereldspeler van formaat. Eens komt dan ook de dag dat de oprichter van het bedrijf, die niet meer is dan een welwillende amateur, de fakkel zal overdragen aan Jan Junior. Eigenlijk is hij al de baas, maar hij laat het niet merken, bescheiden als hij is.<br />
Het mag duidelijk zijn dat deze topmanager een druk bezet man is. Toch wist hij zich op een gegeven moment even vrij te maken van zijn werkzaamheden en besloot een bliksembezoek aan zijn grote voorbeeld en tevens verwekker af te leggen.<br />
Het is tekenend voor de verstandhouding tussen vader en zoon dat junior, na enige tijd op Corfu doorgebracht te hebben, zijn werkgever belde met de mededeling dat hij zijn verblijf met enkele dagen wilde verlengen.<br />
De grondlegger van het concern moest even slikken, want wat moest het bedrijf zonder haar beste werknemer? Toch stemde hij in met het plan, op voorwaarde dat hij hem zelf zou mogen ophalen met zijn privé vliegtuig én dat hij zijn vader kon ontmoeten. Dat vonden vader en zoon prima.<br />
Toen de schathemelrijke eigenaar eenmaal op Corfu geland was, werd hij persoonlijk opgewacht door Jan, die hem bij wijze van welkom een blik zeldzame feta overhandigde. Nadat de succesvolle ondernemer bekomen was van de emotie om zo’n belangrijke kosmopoliet als Jan in levende lijve te ontmoeten, nam het gesprek een informeel karakter aan. Al snel ging het over vliegtuigen en aldus bracht Jan te berde dat hij zelf regelmatig met kistjes als deze vloog.<br />
Dat was niet tegen dovemansoren gezegd en het volgend moment zat Jan weer op zijn vertrouwde plaats achter de stuurknuppel. Met de ene hand ontspannen op de gashendel, met de andere een sjekkie rollend, steeg Jan op tot een hoogte die gewoon is voor engelen en andere machtige personen. Daar voelt hij zich pas werkelijk thuis. Na enkele rondjes boven Corfu gemaakt te hebben, zag hij dat het goed was en zette een volmaakte landing in.Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1408011389926319867.post-24671788587396975462014-05-17T15:31:00.001+03:002014-09-05T17:11:58.034+03:00Florence NightingaleOm vier uur in de ochtend klinkt een bekend deuntje in mijn oren. Een mobieltje die nu even als wekker fungeert. Verschrikkelijk tijdstip om je warme mandje te verlaten, maar we moeten wel. Vliegtuigen hebben de nare gewoonte geen begrip te hebben voor passagiers die zich nog een keer om willen draaien. Zuchtend en steunend strompel ik naar de douche en moet denken aan De Raggende Mannen:<br />
<i>Kijken in de spiegel<br />
Naar een vale kop<br />
Een ongeschoren kop<br />
's Ochtends vroeg...</i><br />
Ik plens koud water in mijn giechel en sputter en proest als een half verzopen hond. Horror.<br />
<br />
Hm, we zijn toch te laat op weg gegaan, zien wij in groene blokletters op het dashboard LCD-tje alvorens de sleutel uit het contactslot te halen. Kwart over vijf reeds! Nou ja, het is pas eind februari, dus we hoeven ons niet te haasten. Het vakantieseizoen is nog lang niet losgebarsten, wie maakt ons wat? We verheugen ons al op de rust en ruimte van Schiphol die wij gewend zijn op een tijdstip als dit.<br />
<br />
Als we de vertrekhal binnenstappen, worden we overvallen door de aanblik van duizenden krioelende mensen. Sommigen staren nerveus omhoog naar de reusachtige monitoren waarop de honderden vluchten voor de komende uren aangegeven staan. Anderen duwen met verbeten trekken trolleys die bijna bezwijken onder de last van stapels reusachtige koffers. Weer anderen slepen met veel kabaal hun reisgoed achter zich aan, daarbij niemand ontziend in hun blinde drang om op tijd bij de juiste gate te staan. Allemachtig wat een drukte.<br />
Als we eenmaal bij de juiste balie staan, werpen we een blik op een lange slingerlijn van mensen naast ons, allemaal wachtend om weer een paar voetjes voorwaarts te schuifelen. Oei, als dat allemaal naar de douane moet, en wij mogen achteraan sluiten, dan wordt het een mission impossible, realiseren wij ons. Omdat ook onze rij niet echt opschiet, ik zie wel mensen aansluiten maar niemand weggaan, beginnen we na een paar minuten zelfs een beetje jeuk te krijgen. Wanhoop maakt zich langzaam van ons meester.<br />
Om kwart voor zes zijn we eindelijk aan de beurt. Het knappe meisje achter de balie wenst ons een goedemorgen en glimlacht ons allervriendelijkst toe terwijl zij onze paspoorten checkt. Ze vraagt ons de handbagage een voor een op de weegschaal te zetten. Tot onze schrik heb ik bijna een kilo overgewicht. Dat kunnen we er nog wel bij hebben.<br />
Overgewicht, the story of my life, zucht ik haar toe en ze glimlacht nog breder. Geen probleem, zegt ze vriendelijk en slaat de benodigde groene labeltjes om de handvatten van onze koffers.<br />
Ik knik richting de lange slinger van mensen, die er uit ziet als de wachtrij voor de Python in de Efteling op een topdag. Wat denk je, gaan wij op tijd zijn?, vraag ik.<br />
Ze werpt een blik op onze tickets, kijkt eens opzij en kijkt nog eens naar onze vluchtgegevens. Traag schudt ze nee. Nee, dat gaan wij niet redden, zegt ze eerlijk.<br />
Ah, probeer ik deze jobstijding te verwerken als was het de vaststelling dat ik een dubbeltje was verloren. En is daar niets aan te doen?, vraag ik met mijn meest trieste blik.<br />
De baliemedewerkster kijkt nogmaals naar de kluit wachtenden. Alleen als ik een goed woordje voor u doe bij mijn collega, antwoordt ze. <br />
En wil je dat doen voor ons?, wil ik graag weten.<br />
Natuurlijk wil ik dat voor jullie doen, zegt de schat, ondertussen opstaand. Kom maar mee!<br />
In blinde blijdschap graaien wij onze koffers bij elkaar en volgen haar, de hele concentratie gefrustreerd wachtenden passerend.<br />
Even verderop spreekt onze beschermengel een streng om zich heen ziende man met een smetteloos wit overhemd en gemillimeterd kapsel aan. Wij wachten op eerbiedige afstand, schuldbewust naar de vloer starend, onze zweethanden steunend op het handvat van onze trolleys.<br />
Komt u maar hoor!, horen wij haar verlossend roepen. Wij weten niet hoe snel wij onder het door onze redster omhoog gehouden afscheidingslint door moeten kruipen.<br />
Het is dat het niet mag, anders zou ik je zoenen, bedank ik haar wat knullig.<br />
Nee meneer, dat mag inderdaad niet, lacht ze ondeugend. Dan spoedt ze zich weer terug naar haar balie met gestaag groeiende rij. Ik kijk die fantastische meid nog even na en draai me dan om naar de poort die ons toegang verschaft naar het vliegtuig dat ons naar Corfu zal brengen.Mister Dick@http://www.blogger.com/profile/07659657605368572928noreply@blogger.com0