Mirjam is dus naar Nederland en ik moet vanaf nu een aantal maanden voor mezelf zorgen. Dat valt nog niet mee voor iemand waar al zijn hele leven voor gezorgd wordt. Mij is door mijn ouders namelijk nooit geleerd om mijn eigen potje te koken. Toen ik in 1979 met Mirjam trouwde, zag ik daar geen aanleiding in het eens te gaan leren. Zij is een uitstekende kokkin en wij hebben ons voorgenomen de rest van ons leven bij elkaar te blijven. En dus was er voor mij geen noodzaak met potten, pannen en schalen in de weer te gaan. We hebben ruim 31 jaar geleden al afgesproken dat zij kookt en ik zo nu en dan eens een spijker in de muur sla cq. een schilderijtje ophang. Dat is altijd goed gegaan en diegenen die weten hoe ik er uit zie, weten dat ik niet van honger omgekomen ben.
Nu is dat ineens allemaal anders, nu ze er voorlopig niet is om een warme maaltijd te bereiden. Wel heeft ze allerlei briefjes achter gelaten waarop staat hoe bepaalde dingen bereid moeten worden. Het gaat dus wel lukken om te overleven, al houd ik er ernstig rekening mee dat ik ga afvallen.
Bij alle instructies die ik op voorhand kreeg, hoorde ik tot mijn verbazing dat de keus van eten vaak 's ochtends al gemaakt wordt. Dit in verband met ontdooien van diepgevroren voorwerpen als gehakt, kip en sommige groenten. Aangezien Ik Mirjam maandagochtend op het vliegveld gezet heb, en dus wel andere dingen aan mijn hoofd had, is dat er de eerste dag van mijn eenzame bestaan niet van gekomen. Omdat ik ook erg aan het idee moet wennen dat wij elkaar een hele tijd niet zullen zien, heb ik besloten om 's avonds gelijk maar naar Penny, ons favoriete restaurantje te gaan. Penny weet er van en heeft mij op het hart gedrukt dat, wanneer ik maar behoefte heb aan moederlijke zorg, ik altijd bij haar terecht kan. Voor een bak koffie, een biertje, een praatje, maar vooral voor eten. Dat dit vriendelijk aanbod geen commerciële achtergrond heeft, blijkt uit de prijs die ik na een vorstelijk maal moest betalen: 8 euro. Inclusief twee bitterkoekjes met chocola (waar ik eigenlijk niet van houd), en, drukte ze me op het hart, geen fooi!
Maar vandaag moest ik er dus echt aan, ik moest zelf een keuze maken wat ik zou eten. Normaal is dat allemaal niet zo moeilijk. Mirjam vraagt op een gegeven moment wat ik wil eten, boerenkool met worst of spaghettischotel. Ik antwoord dan dat het me niet uitmaakt omdat ik het allemaal even lekker vind en krijg enkele momenten later wat heerlijks voorgeschoteld. Simpel zat. Maar nu dus niet.
Vanochtend dus maar eens gehakt uit de vriezer gehaald. Maar wat er bij genomen? Macaroni moet wel lukken, lijkt mij. Maar dat heb ik niet op voorraad, dus ga ik even voor het eten naar Anne-Kati, het kleine buurtsupertje op de hoek van de straat. Na enige bestudering van wat zakken met wat mij macaroni lijkt, neem ik die met de berengezichten. Ik vraag Anne-Kati hoe lang dit spul moet koken. Zij wijst mij aan dat het 9 a 10 minuten moet koken. Het staat ook in het Engels, kijk maar, zegt ze. Niet vergeten er een beetje zout en olie bij te doen, voegt ze er aan toe, anders wordt het een plakkerige bende. Da's waar ook, dat had Mirjam al gezegd, herinner ik me nu.
Terwijl de macaroni staat te pruttelen, bak ik het gehakt in een pan. Eerst de smeuïge materie in tweeën delen, is mij opgedragen. Nou, dat gaat wel. Maar shit, wat spettert die bende! Telkens als ik de boel een beetje op por, voel ik allemaal speldenprikken op mijn armen.
Met de mobiel naast me - wekker! - houd ik het hele proces in de gaten. Als ik het gehakt na een paar minuten sudderen wil keren, blijkt het al aardig zwart te zijn. Nou ja, een lekker korstje vind ik niet erg. En de volgende keer het gas niet constant op de hoogste stand. Als na enkele minuten de macaroni ook gaar lijkt, ik heb er een paar geproefd en die kon ik zonder afbrekende tanden verwerken, het hele zootje op een bord gedeponeerd. Ben ik vergeten het gehakt te zouten! Nou ja, met een flinke vleug kerriepoeder, een extra klodder mayonaise en veel Maggi zit er toch nog een beetje smaak aan.
Mochten lezers suggesties hebben om simpele, liefst heel simpele gerechten te bereiden dan houdt deze jongen zich aanbevolen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten