Een mens moet eten, anders ga je dood. Het is een van mijn favoriete stelregels in dit leven. En dus eet ik dagelijks. Maar sinds ik moederziel alleen zit op Corfu, is er ineens de noodzaak om mijn eigen potje te koken. En dat valt niet mee voor iemand die nog geen ei kan koken.
Dus heeft Mirjam, moedertype die ze is, een aantal briefjes achter gelaten met daarop allerlei ‘simpele’ gerechten. Kip met rijst, gehakt met gebakken aardappels, spaghetti en zo voort. Zelfs heeft ze een hele uitgebreide verhandeling geschreven over het bereiden van kip met groente met behulp van een braadzak. Toch is in de eerste vijf weken van mijn gedwongen vrijgezelle bestaan het hele voorgaande rijtje nog niet aan bod gekomen. Allereerst is daar natuurlijk Penny (restaurant Archontissa) waar ik mij minimaal eenmaal per week meld om voor weinig veel te krijgen. Verder word ik nog regelmatig gevraagd door vrienden en kennissen die bang zijn dat ik van honger om zal komen als ze me niet uitnodigen voor een maaltijd. Maar dat zal in de loop van de komende tijd, als ze mij telkens in blakende welstand aan tafel zien arriveren, wel afnemen, houd ik rekening mee. En dus zal er gekookt moeten worden!
Nu ben ik er inmiddels achter dat macaroni zelfs voor een simpele ziel als ik te doen is. Na wat handige tips van de caissière in de plaatselijke supermarkt, ben ik in staat om een lekker bordje elleboogjes, berenkoppen en andere vormsels warm te serveren. Maar dan ben je er nog niet, ontdekte ik al snel. Ik ben zeker geen gastronoom, ben met het meest eenvoudige tevreden, maar slechts een bord macaroni naar binnen gooien gaat zelfs mij te ver. Er moet wat bij.
En dus heb ik het gewaagd om aan de hand van Mirjam’s handgeschreven instructies zelf gehakt te braden. In een drieste bui wil ik soms zelfs wat snippers van dit en snufjes van dat toevoegen. Terwijl de macaroni staat te pruttelen, ben ik met een ander pannetje in de weer om het toe te voegen vlees wat op te leuken. Ik sta versteld van mezelf.
En ik geniet! Vooral van de variatie. Ik eet, als ik thuis ben, dan wel bijna elke dag macaroni, maar toch is het elke keer anders. Laatst heb ik wat informatie ingewonnen bij Mirjam hoe ook alweer kaassaus te maken. Want macaroni met boterhamworst en gesmolten kaas is een van mijn lievelingsgerechten. En dus toog ik aan het werk met pan en spatel.
Er komt heel wat kijken bij het bereiden van kaassaus, zoveel weet ik inmiddels wel. Terwijl ik bezig was met boter, maggiblokjes, bloem, water, plakken kaas en honderd andere ingrediënten, stonden op andere pitten de macaroni – buisjes deze keer – en de boterhamworst te spetteren. Eigenlijk had ik er ook nog een eitje bij willen bakken, maar dan had ik vier pitten bezet en dan was ik vast in de stress geschoten, dus dat onzalige idee heb ik maar laten varen.
Omdat de procedure in eerste instantie toch niet het gewenste resultaat leverde, heb ik wat staan te goochelen met extra water, beetje meer boter, dubbele hoeveelheid kaasplakken en ja hoor, op den duur begon het gewoon op kaassaus te lijken. Helaas had de saus al mijn aandacht en concentratie opgeëist, waardoor de boterhamworst veel te hoog gestaan. De eens zo trotse blokken waren tot minuscule zwarte dobbelsteentjes verworden, maar die saus mocht er wezen. Als kers op de slagroom moest er nog een vleugje peper over de saus gestrooid worden, had Mirjam verteld. Helemaal tevreden met het resultaat begon ik enthousiast te strooien en wapperen met het pepervaatje, wat resulteerde in een enorme vlek peper in de saus. Na wat gemompel mijnerzijds heb ik zoveel als mogelijk verwijderd en daarna het hele mieterse zooitje bij elkaar gekieperd. Heerlijk gegeten. Het komt wel goed met deze jongen.
Wat trouwens de lekkerste variant van macaroni is? Kale macaroni met gesnipperde gehakt, een vleugje kerriepoeder, overvloedig besprenkeld met Maggi en een paar klodders mayonaise!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten