Vrienden voor het leven

Wat heet een moeilijke start? Je ziet met eigen ogen hoe je broer en speelkameraadje vermoord wordt door een verscheurend monster. Dan ben je zelf aan de beurt en word je op het nippertje gered, letterlijk tussen zijn kaken vandaan.
OK, je redder pakt je zachtjes op en fluistert geruststellende woordjes. Ze neemt je mee en haar lieve hand is zacht en warm, maar je ziet dat het vreselijke beest ook meegaat. En het heeft zijn aandacht voor jou nog niet verloren, blijkt uit zijn hele gedrag. Het is dat de bazin van de hond, want dat blijkt het te zijn, als scheids optreedt en duidelijk in jouw voordeel fluit, anders had je het eind van de lange reis nooit gehaald.
In je nieuwe huis ben je ook nog heel niet op je gemak, al spreekt het idee van een dak boven je hoofd, dagelijks vers eten en een eigen toilet je wel aan. Maar dat vreselijke beest, die, die .... moordenaar woont daar ook. Dat loopt daar maar en dat loert maar, grommend en kwijlend. Als hij zijn kans schoon ziet, zal hij me verscheuren, gaat er maar door je heen.


En dan moet je ze nu eens zien:

Het Dappere Duo

David & Goliath

Eet smakelijk!

Mirjam is dus naar Nederland en ik moet vanaf nu een aantal maanden voor mezelf zorgen. Dat valt nog niet mee voor iemand waar al zijn hele leven voor gezorgd wordt. Mij is door mijn ouders namelijk nooit geleerd om mijn eigen potje te koken. Toen ik in 1979 met Mirjam trouwde, zag ik daar geen aanleiding in het eens te gaan leren. Zij is een uitstekende kokkin en wij hebben ons voorgenomen de rest van ons leven bij elkaar te blijven. En dus was er voor mij geen noodzaak met potten, pannen en schalen in de weer te gaan. We hebben ruim 31 jaar geleden al afgesproken dat zij kookt en ik zo nu en dan eens een spijker in de muur sla cq. een schilderijtje ophang. Dat is altijd goed gegaan en diegenen die weten hoe ik er uit zie, weten dat ik niet van honger omgekomen ben.
Nu is dat ineens allemaal anders, nu ze er voorlopig niet is om een warme maaltijd te bereiden. Wel heeft ze allerlei briefjes achter gelaten waarop staat hoe bepaalde dingen bereid moeten worden. Het gaat dus wel lukken om te overleven, al houd ik er ernstig rekening mee dat ik ga afvallen.
Bij alle instructies die ik op voorhand kreeg, hoorde ik tot mijn verbazing dat de keus van eten vaak 's ochtends al gemaakt wordt. Dit in verband met ontdooien van diepgevroren voorwerpen als gehakt, kip en sommige groenten. Aangezien Ik Mirjam maandagochtend op het vliegveld gezet heb, en dus wel andere dingen aan mijn hoofd had, is dat er de eerste dag van mijn eenzame bestaan niet van gekomen. Omdat ik ook erg aan het idee moet wennen dat wij elkaar een hele tijd niet zullen zien, heb ik besloten om 's avonds gelijk maar naar Penny, ons favoriete restaurantje te gaan. Penny weet er van en heeft mij op het hart gedrukt dat, wanneer ik maar behoefte heb aan moederlijke zorg, ik altijd bij haar terecht kan. Voor een bak koffie, een biertje, een praatje, maar vooral voor eten. Dat dit vriendelijk aanbod geen commerciële achtergrond heeft, blijkt uit de prijs die ik na een vorstelijk maal moest betalen: 8 euro. Inclusief twee bitterkoekjes met chocola (waar ik eigenlijk niet van houd), en, drukte ze me op het hart, geen fooi!
Maar vandaag moest ik er dus echt aan, ik moest zelf een keuze maken wat ik zou eten. Normaal is dat allemaal niet zo moeilijk. Mirjam vraagt op een gegeven moment wat ik wil eten, boerenkool met worst of spaghettischotel. Ik antwoord dan dat het me niet uitmaakt omdat ik het allemaal even lekker vind en krijg enkele momenten later wat heerlijks voorgeschoteld. Simpel zat. Maar nu dus niet.
Vanochtend dus maar eens gehakt uit de vriezer gehaald. Maar wat er bij genomen? Macaroni moet wel lukken, lijkt mij. Maar dat heb ik niet op voorraad, dus ga ik even voor het eten naar Anne-Kati, het kleine buurtsupertje op de hoek van de straat. Na enige bestudering van wat zakken met wat mij macaroni lijkt, neem ik die met de berengezichten. Ik vraag Anne-Kati hoe lang dit spul moet koken. Zij wijst mij aan dat het 9 a 10 minuten moet koken. Het staat ook in het Engels, kijk maar, zegt ze. Niet vergeten er een beetje zout en olie bij te doen, voegt ze er aan toe, anders wordt het een plakkerige bende. Da's waar ook, dat had Mirjam al gezegd, herinner ik me nu.
Terwijl de macaroni staat te pruttelen, bak ik het gehakt in een pan. Eerst de smeuïge materie in tweeën delen, is mij opgedragen. Nou, dat gaat wel. Maar shit, wat spettert die bende! Telkens als ik de boel een beetje op por, voel ik allemaal speldenprikken op mijn armen.
Met de mobiel naast me - wekker! - houd ik het hele proces in de gaten. Als ik het gehakt na een paar minuten sudderen wil keren, blijkt het al aardig zwart te zijn. Nou ja, een lekker korstje vind ik niet erg. En de volgende keer het gas niet constant op de hoogste stand. Als na enkele minuten de macaroni ook gaar lijkt, ik heb er een paar geproefd en die kon ik zonder afbrekende tanden verwerken, het hele zootje op een bord gedeponeerd. Ben ik vergeten het gehakt te zouten! Nou ja, met een flinke vleug kerriepoeder, een extra klodder mayonaise en veel Maggi zit er toch nog een beetje smaak aan.
Mochten lezers suggesties hebben om simpele, liefst heel simpele gerechten te bereiden dan houdt deze jongen zich aanbevolen....

Nieuw leven (2)

Onze nieuwe medebewoner doet het uitstekend. Klein als ze is, neemt ze inmiddels toch een belangrijke plaats in het gezin in. Als zij het tijd vindt om wat te eten, te spelen of aandacht wil, begint ze te mauwen. Als we niet snel genoeg reageren dan zet ze het op een krijsen, zo hard en hartverscheurend dat we niet weten hoe snel we haar uit de studio moeten halen. Niet dat hier op Corfu de dierenbescherming ineens op de stoep zal staan omdat ze ingeseind zijn dat er een jonge kat aan gevild wordt. Volgens mij bestaat een dergelijke club niet op ons lekkere eilandje. Maar onze overburen, die op pakbeet zestig meter afstand wonen, zouden het smartelijk gejank eens kunnen horen en vervolgens foute conclusies trekken. Voor je het weet heb je een slechte naam.

Is de deur naar de vrijheid eenmaal geopend en hobbelt ze achter ons aan het huis in, dan is het nog niet goed voor de nieuwe wereldburger. Helemaal niet goed zelfs, want er moet wel gelijk gegeten worden. Anders had ik net zo goed in de studio kunnen blijven, lijkt ze voortdurend uit te schreeuwen. Rusteloos hipt ze achter je aan of loopt je voor de voeten om haar standpunt duidelijk te maken: Honger! En dus beginnen we dan haastig pap te mengen, water te warmen en brokken te weken. Je kunt van zo’n jong mormel tenslotte niet verwachten dat ze met de pot mee eet. Maar haast heb je om eten neer te zetten, want regelmatig klimt ze in je blote benen – vanwege het zomerse weer lopen we nog steeds in korte broek – omhoog. Niet echt een fijn gevoel, die kleine maar scherpe poezennagels in je been, die, als ze naar beneden dreigt te zakken, zich steviger in je vlees kerven. Pijnlijk zelfs, en dat is ook de bedoeling. Als na de eerste aanval het schaaltje met pap nog niet in aantocht is dan neemt ze een dreigende houding aan. Opschieten James, ik word doodmoe van dat gespring, is de boodschap. Jawel mevrouw, tot uw dienst mevrouw. Wees een arm zondaar genadig.



Het is een genot om die kleine stuiterbal gade te slaan. Het maakt haar niet uit wat er voorhanden is, ze speelt overal mee. Een dwarrelend blaadje, een oud draadje of een steeds groter wordend gaatje is een bron van entertainment. Net als een klein mensenkind gaat ze het ene moment helemaal op in het spel met een afgezaagde schroefkop van een bezem, om het volgende moment naar binnen te draven en zich vol overgave op een stukje groen binddraad te storten. Om dat plotseling geen blik meer waardig te keuren en haar aandacht op een oude krant te vestigen. Want dat is het mooiste. Voor deze seconde.
Dan is er nog haar hele grote broer, een oude pluche leeuw met enorme manen. Dat is pas echt feest man! Je kan je nagels er in zetten zoveel je wilt, Broer protesteert nooit. Lekker klauwen aan zijn grote bek, hij wordt nooit boos. Of zich verstoppen onder het grote lijf, tussen de reusachtige voorpoten, lekker boksen met de harige staart. Het mooist vindt ze het nog wel als ik haar van een meter hoogte op de grote harige kop van de leeuw laat vallen. Gelijk klauwen de nageltjes zich stevig vast om te voorkomen dat ze eraf stuitert en een smak op de grond maakt. Al is dat wel eens voor gekomen. Maar dat deert haar ook niet. Ze krabbelt overeind en juicht: Nog eens!



Haar beste speelobject is, tot groot ongenoegen van het speelobject zelf, Plati. Nota bene persoonlijk verantwoordelijk voor de gruwelijke dood van haar broertje, of misschien juist wel daarom, moet Plati zich elke keer maar weer de plagerijen van dat rooie mormel laten welgevallen. Ligt ze net rustig te slapen, wordt er ineens in haar staart gebeten. Dan weer voelt ze een paar ferme speldenprikken als die ramp op poten haar van achteren bespringt. Om over alle onverhoedse aanvallen op haar staart nog maar te zwijgen. En nooit is het genoeg hè? Het is om dol van te worden.
Het enige voordeel dat Plati van de nieuwe huisgenoot heeft, is zo nu en dan de leftovers van het kittenmaaltje te mogen opeten. Maar dat stelt helemaal niets voor, zo’n muizenbeetje. Volgens Plati is het boze opzet dat het rotbeest ook nog eens bijna niets laat staan. Nee, Plati heeft spijt als haren op haar hele lijf dat ze ook deze harige wanhoopsfactor niet in tweeën gebeten heeft. Zeker als ze die pluizige luciferkop ook nog eens in haar etensbak vindt. Life ain’t easy for a dog named Plati.

Ik moet ermee stoppen. Er klinkt al enkele minuten een klaaglijk geschrei uit de studio….

Nieuw leven

Het zal je maar gebeuren: zo ben je met je even oude broertje aan het spelen in de struiken en lijkt je leventje zich zorgeloos af te spelen. Het zonnetje schijnt en de temperatuur is niet zo warm meer dat je lekker kan ravotten met elkaar. Je achtervolgt je even roodharige broertje die probeert te ontsnappen door in een tak te klimmen.
Maar dan schiet er ineens iets door de struiken waar je je kapot van schrikt. En je krijgt niet de tijd om van de schrik te bekomen want iets groots en harigs met enorme blikkerende tanden rukt je speelkameraadje voor je verschrikte ogen de lucht in en bijt hem met een vreselijke houw dood. De laatste adem van je vriendje ontsnapt hem in doodsnood met een rauwe kreet, maar je hoort het niet. Je bent verlamd van schrik en niet in staat een list te verzinnen om uit de buurt van de dodelijke kaken te blijven. Je maakt je alleen maar klein, in de hoop dat het verscheurende monster jou niet in de gaten heeft. Maar omdat je zenuwen op knappen staan, slaak je toch een angstkreet.
En dan richten de duivelse en bloeddorstige ogen zich op jou. Je voelt de schroeiende en stinkende adem van het roofdier in je gezicht als zijn muil zich wijd opent. Stijf van angst zie je de enorme opening van zijn bek, de vochtige lap van een tong. Maar vooral de enorme hoektanden verlammen elke vezel van je lichaam. Met een snelle beweging van zijn kop sluiten zijn kaken zich om je borstkas en rug en je weet dat dit het einde is. En je leven was nog maar net begonnen.
Maar dan ineens hoor je een schreeuw: Plati, laat los!
Even nog voel je de spanning van de kaken toe nemen, het monster lijkt zijn kansen te berekenen om alsnog met een hap je ruggengraat te verbrijzelen. Dan een hardere kreet: Los Plati! En dan verslapt de reusachtige druk die je alle adem benam en val je uit de bek van het roofdier op de grond. En word je opgeraapt door zorgzame mensenhanden die je beginnen te aaien terwijl een vriendelijke stem allemaal geruststellende woordjes fluistert. Rustig maar, het is voorbij. Alles komt goed.

Iets dergelijks overkwam ons nieuwe poesje toen Mirjam een wandeling met Plati maakte door de heuvels van Agios Ioannis Corfu. Het was mij al eens eerder opgevallen dat onze goedige herder, die door veel vrienden en bekenden de liefste hond van Corfu genoemd wordt, toch nog over jachtinstincten beschikt. Ik kwam bij de bakker vandaan en liep langs het steile pad omhoog richting de dorpskern. Met een reactie die je bij een dergelijke grote hond niet zou verwachten, schoot Plati ineens met zijn kop in het lange gras. Het volgende moment lag er een rat met een verbrijzelde ruggengraat ondersteboven aan mijn voeten te spartelen. De in doodsnood verkerende rat keek mij niet begrijpend aan. Wat hij had gedaan om dit gruwelijke lot te verdienen, leken zijn ogen mij toe te schreeuwen. Net toen ik hem uit zijn lijden wilde verlossen, ging er een laatste siddering door hem heen en stierf hij.
Omdat ik niets heb met ratten, complimenteerde ik Plati, die mij verwachtingsvol wachtend aankeek, met haar nuttige bijdrage aan de maatschappij.

Ook deze keer dacht Plati er dus goed aan te doen de aanval te openen toen ze wat geritsel in de struiken vernam. Nu was het enthousiasme echter minder groot en werd ze keihard terug gefloten. Nadat ze het poesje gered had uit Plati's dodelijke kaken, heeft Mirjam het pakbeet vijf weken oude mormel mee naar huis genomen en als nieuw gezinslid voorgesteld.
Naar omstandigheden maakt ze het inmiddels heel redelijk. Aan de smartelijke dood van haar broertje of zusje lijkt ze totaal niet meer te denken. Ze heeft de hele studio onder ons huis voor zichzelf en vermaakt zich met de spaken van een fietswiel, een oude emmer van de Paverpol en rond slingerende takjes, lapjes en touwtjes. Eten kan het al redelijk zelfstandig, zolang het maar pap is. Als we haar voeden, halen we haar naar de veranda, waar ze schranzend, snorrend en schrokkend het kopje pap tot de laatste vlok leeg eet.
Voor het slapen gaan nog even spelen dat het een lieve lust is. Zorgeloos en onbewust van het gevaar begeeft ze zich naar de reusachtige harige moordenaar van het jonge broertje en krabt wat aan zijn poot of bijt eens in zijn staart. Plati houdt de nieuwe huisbewoner ondertussen zeer geïntrigeerd in de gaten. Ze snapt er niets van. Die keer na de bakker deed ze het zo goed toen ze die harige bol wol met lange dunne staart te grazen kreeg. Waarom ze deze 'rat' niet mag doodbijten, die zelfs beschermd en gekoesterd wordt door de baasjes, zal wel altijd een raadsel voor haar blijven.