Green Island Blog

donderdag 4 november 2010

Groeten vanuit Nederland

Hoi lui,

Hier weer eens een mailtje van Dick & Mirjam, deze keer vanuit Nederland. Nederland? Yep, Mirjam en ik zijn weer in Nederland. Maak je geen zorgen, we gaan weer terug naar Corfu. Ik iets eerder dan Mirjam, die blijft nog een paar maandjes genieten van het koude weer. Regen, wind, sneeuw en koude vindt zij heerlijk namelijk :-)

Volgens mij heb ik al laten weten dat Mirjam sinds half september in Nederland is. Ze werkt momenteel weer voor drie dagen bij haar oude baas Alphaplan en inmiddels ook nog eens twee dagen voor een bedrijf in Amsterdam. Gelukkig is er iemand in onze relatie die geld in het laatje brengt.
Was wel nodig ook hoor. Jullie zullen begrijpen dat wij deze stap ook alleen in uiterste nood genomen hebben. Het is niet zo dat we elke twee jaar een nieuwe auto willen kopen wat ons heeft doen besluiten te slapen op bedden waartussen 2000 kilometer afstand zit.
Met Mirjam gaat het goed. Ze is weer als een vis in de Alphense wateren, heeft inmiddels verschillende malen op Mila gepast en doet haar werk bij Alphaplan weer met veel plezier.
Binnenkort moet ze een cursus Paverpol geven aan collega's dus ook haar Corfu werkzaamheden kan ze hier uitvoeren. Het bedrijf in Amsterdam waar ze voor werkt, heeft al aangegeven dat ze vaker van haar diensten gebruik wil maken, maar dan op afstand. Dat is natuurlijk en prachtige opsteker! Kan ze gewoon vanuit Corfu geld verdienen in Nederland. Zoiets zoek ik ook nog.
Toch kijkt ze al uit naar het moment dat ze weer terug mag naar Corfu. Veel vruchtbomen in onze tuin staan momenteel krom van de zeer smakelijke en sappige vruchten. Dan is het balkon van Jimi's huis natuurlijk maar een kale boel. Daar helpt ook de meegebrachte krat vers geplukte sinaasappels en mandarijnen niets aan. Komt bij dat het op Corfu momenteel 23 graden is, hoorde ik gisteren van vrienden, terwijl zij op hun terras gezeten nog een flesje wijn open trokken. De verwachting is dat deze temperatuur in Nederland op zijn vroegst pas in augustus 2011 weer bereikt zal worden, waarna het weer snel bergafwaarts zal gaan. Voorlopig zit Mirjam dus nog met slechts vage herinneringen van buiten ontbijten, zwemmen in zee en de airco aan in de slaapkamer. Ze mist mij dan ook het meest als kacheltje, mailde ze me enige tijd geleden. Ik mis haar het meest als matrasje, al vind ik het ook altijd leuk om met haar te praten.

Zeer tegen de verwachting in heb ik mij de eerste twee maanden van mijn vrijgezellenbestaan (mag ik eigenlijk niet zeggen van Mirjam, dat wekt maar verkeerde verwachtingen in haar optiek) goed staande weten te houden. Ik kook zelfs een paar keer per week, al zijn die maaltijden vrij eenzijdig en niet allemaal even vitaminerijk. Gelukkig zijn daar altijd weer enkele goede vrienden die mij zo nu en dan uitnodigen voor een maaltijd, dus dan wordt e.e.a. weer aangevuld.
Soms vergeet ik 's ochtends vlees uit de vriezer te halen en dan neem ik genoegen met alleen brood. Ik heb gemerkt dat ik daar erg makkelijk in ben en raak zelfs gewicht kwijt! Waar het celibaat al niet goed voor is.
Soms kan je me aantreffen terwijl ik was sta op te hangen / vouwen / bergen, of betrap je me zelfs stofzuigend met de stereo op acht. Ik geef de katten en Plati op tijd hun pillen, sprenkel FrontLine in hun nek, vul hun vretensbaken regelmatig en heb mezelf tot nu toe nog niet, slechts gekleed in een onderbroek met gaten, buitengesloten. Gelukkig hebben we geen binnenplanten, voor hun welzijn moest anders gevreesd worden.
Niemand is zo verbaasd als ik dat ik erg goed tegen alleen zijn kan. Ik zit een groot deel van de dag achter de computer en bemerk dan ineens dat het alweer tijd is om te gaan slapen. Time flies when you're having fun. Ik durf zelfs te stellen dat mijn alcoholgebruik danig verminderd is. In tegenstelling tot veel mannen, die het op een zuipen zetten als hun vrouw een uurtje weg is, drink ik een stuk minder dan wanneer we samen zijn. Bikkel die ik ben!
Halverwege oktober is Michel, een goede vriend uit Nederland, gearriveerd en we hebben het berengezellig gehad. Druk aan de nieuwe site gewerkt, welke resultaten we jullie binnenkort hopen te laten zien, en veel lol gehad. De alcoholconsumptie is in die tweeënhalve week overigens weer iets gestegen.

En toen, donderdag 4 november, in alle vroegte op de boot gestapt en naar Venetië. In gedachten zing ik Going Home (Ten Years After):
Gonna see my baby, see my baby fine
Gonna take my baby, wanna take my baby mine
Gonna take my woman, treats me real kind!

Met een aantal halveliters en een fles ouzo binnen handbereik vloog de 24 uur die de reis duurt om. Helaas werden we ’s ochtends gewekt met de mededeling dat het schip vanwege zware mist de haven niet in mocht en dus begonnen we met een vertraging van ruim twee uur aan de 1300 kilometer door Italië, Oostenrijk, Duitsland en Nederland.
Dankzij deze vertraging hadden we al snel door dat we het niet in een keer gingen redden en dus zijn we in Würzburg (Duitsland) van de snelweg afgegaan en hebben een hotel geënterd. Was maar beter ook, mijn nachtblindheid in combinatie met vermoeide ogen maakte de situatie op de Duitse snelwegen er niet veiliger op. Op een gegeven moment maakte Michel mij er op attent dat we op de vrachtwagenbaan reden en vroeg of ik de borden en de speciale strepen op de weg gemist had. Borden? Speciale strepen? Ik had al mijn aandacht nodig om de weg nog te onderscheiden in het donkere gat waarin ik mij na zonsondergang bevind. Nadat we achter een stoet trucks aan weer netjes op de snelweg kwamen, zijn we bij de eerstvolgende afslag maar gaan eten. Tijdens dit heerlijke maal heeft Michel er meerdere malen op aangedrongen eens een ogentest te doen. He, tegen nachtblindheid is niets te doen hoor!
De volgende dag zijn we in alle vroegte weer vertrokken. Met 160 gemiddeld was de verwachting dat we nog even op het gemak een paar dozen jenever (voorraad voor Corfu!) konden scoren in Kleve alvorens met licht nog thuis te zijn, maar de Duitse wegenbouw besliste anders. Zonder enige waarschuwing of omleiding liepen we met duizenden tegelijk in de fuik op de A3, de belangrijkste en drukste verkeersader van Duitsland. Daar hebben we vier uur gedaan over vijf kilometer, dus dan weet je dat er om je heen regelmatig met De Heer gesproken wordt. Ook wij hebben ons niet onbetuigd gelaten en onze herziene mening over de doorgaans zo degelijke Duitser, doorspekt met krachttermen, de ether in geschreeuwd. Het is maar goed dat we de oorlog niet hebben meegemaakt, anders hadden we dat er ook nog bij gehaald. Nee, complimenteus waren wij niet op dat moment, ondanks de verleende gastvrijheid en het mooie landschap. Urenlang heb ik met het idee gespeeld nooit meer een fles jenever in Duitsland te kopen. Je wilt een dergelijke economie natuurlijk niet steunen. Maar toen we met het vallen van de avond Kleve eindelijk in het vizier kregen, en onze woede tot iets onder het kookpunt gedaald was, ben ik toch door de knieën gegaan. Gelijk maar twee dozen ingeslagen, voorlopig zien die Duitsers mij niet meer terug.

En nu zit ik dus hier in de Stortemelk en geniet zo nu en dan eens van het prachtige uitzicht (11 hoog!) over Alphen en omstreken en verbaas me over de vele veranderingen in dit aardige dorpje aan de Rijn. Het is leuk weer oude vrienden en bekenden te (gaan) ontmoeten, Nederlandse maaltijden (eerste avond nasi, tweede avond mousaka bij Joni en Polle) te nuttigen en nergens een berg of zelfs lichte verhoging om mij heen te kunnen waarnemen. Wat is Nederland plat! Het noodzakelijke gebruik van mijn winterjas is wel een zware tegenvaller.
Het ga jullie goed. Misschien ontmoeten wij elkaar nog eens. Zo niet tot schrijfs!

Gia Sou,
Dick & Mirjam