‘Gee, wat is het warm’, zeg ik tegen Alex, als we naar
buiten gaan om even een verfrissend biertje te scoren. Achtendertig graden in
de schaduw, toont de thermometer.
Dat had ik nog niet in de gaten toen ik een rondje om de
kerk maakte met de fiets. Wat heet:
Dafnilia, Gouvia, Tsavros, Dassia, Gardelades, Ermones en doodop weer naar
huis. Toch gauw een kilometer of 35, met wat pittige hoogteverschillen. Ik heb
eerst een uur bij zitten komen in een koel bad.
Maar goed, na een dutje in het koele water en eenmaal
afgedroogd, kom ik weer onder de levenden. Dan wordt er op de deur geklopt en strompel ik, ondertussen een verse
pennendekker aantrekkend, naar de deur. Alex, of we een biertje gaan doen.
Zonder mij af te vragen of een uur in de middag niet wat vroeg is voor een
alcoholische versnapering, trek ik een broek en een shirt aan en verlaat de
aangename koelte van ons airco’d huis.
Even later zitten we bij Time Out - toepasselijke naam - op
het terras en bespreken gewichtige zaken als leven, dood, relaties, werk,
economie en andere onderwerpen die G.B.J. Hiltermann voor televisiekijkend
Nederland aansneed. Onze glazen komen uit de diepvries, dus de halveliter Fix
van de tap smaakt uitstekend.
Maar het aloude gezegde luidt dat je op een been niet kan
staan, dus we nemen er nog een en snijden opnieuw een aantal actuele
onderwerpen aan, zoals de situatie in Griekenland in het algemeen en Corfu in
het bijzonder. Hiltermann zou goedkeurend geknikt hebben als hij zich nog op
dit ondermaanse bewogen zou hebben.
Tegen drieën maakt Alekos, de baas van Time Out, ons duidelijk dat
het tijd wordt om een uiltje te gaan knappen en dus nemen we bij mij thuis nog een
biertje. De dag is nog jong, we kunnen het dus niet te gek maken.
Als Alex na een uurtje het veld ruimt, moet ik plassen. Van
het bier waarschijnlijk.
In de badkamer ontdek ik dat ik vergeten ben de ramen af te sluiten. Een inbreker had hier geen enkele uitdaging in gezien en had waarschijnlijk een bedankbriefje achtergelaten voor de vriendelijke ontvangst.
In de badkamer ontdek ik dat ik vergeten ben de ramen af te sluiten. Een inbreker had hier geen enkele uitdaging in gezien en had waarschijnlijk een bedankbriefje achtergelaten voor de vriendelijke ontvangst.
Op Corfu speelt dat probleem echter nauwelijks of niet. De Grieken
op Corfu gaan er gewoon niet toe over om in te breken. Dat hoort niet, dat mag
niet, dat doen ze simpelweg niet. Als er heel zeldzaam eens ingebroken wordt
dan is het, het spijt mij te moeten zeggen, altijd een buitenlander.
En in Nederland? Met een beetje geluk had ik alleen een
boete gekregen voor uitlokking.
