Met de muziek mee

Wij zijn in aanraking gekomen met de politie. Met de Nederlandse politie nog wel, op Corfu! In groten getale, met een man of 80, waren ze in vol ornaat uitgerukt om eenmaal boven Corfu de landing in te zetten. Gelukkig niet om enkele openstaande boetes te innen of ons met traangas, handboeien en taser tot rede te brengen. Dan was een man of tien wel genoeg geweest, dwars als ik kan zijn.

Nee, dit bataljon gezagsdragers kwam hier in de verschijning van het Nederlandse Politie Orkest. En dan niet om hier uitgebreid de lekkere warme stranden en het mooie binnenland van Corfu te ontdekken. In tegendeel, er moest gewerkt worden! In het kader van de vriendschappelijke banden tussen Nederland en Griekenland werd er een mini-toernee gehouden door het orkest, waarbij verschillende locaties op Corfu zouden worden aangedaan. Vanwege de uitstekende acoustiek besloten wij de uitvoering in het theater te bezoeken.

Geheel naar de tradities en gewoontes van de Grieken duwen wij bijna een half uur na de aangekondigde aanvangstijd de deuren van de imposante theaterzaal open. Alle aanwezigen zijn nog geanimeerd met elkaar in gesprek of begeven zich opgewekt door de gangpaden. Op het podium is nog geen sterveling te bekennen. Wel lopen er door de zaal heel wat geuniformeerde agenten rond, allen beducht op een misstap van een der aanwezigen. Maar het is tekenend voor de goede sfeer dat er niet een bij is die met een gummiknuppel zachte klapjes in zijn hand geeft ter voorkoming van ongeregeldheden. Ik verwacht eigenlijk elk moment aangehouden te worden met de vraag mijn ID te tonen en of ik gedronken heb. Op beide vragen zou ik met nee moeten antwoorden.

Wij hebben nog ruimschoots de tijd om een mooi plekje te zoeken en van gedachten te wisselen met enkele landgenoten en andere muziekliefhebbers.
Maar dan worden alle aanwezigen verzocht hun plaats in te nemen. Het orkest is reeds geïnstalleerd, het wachten is slechts op de dirigent. Als die onder luid applaus heeft plaatsgenomen op zijn verhoging, kan het spektakel een aanvang nemen.

Wat een wonderlijk gezicht als het orkest eenmaal begonnen is met musiceren. Alle muzikanten zijn in full regalia, oftewel met de bekende blauw gebiesde broek, daarboven een maagdelijk wit overhemd met daarop de gouden epauletten en het embleem van de Nederlandse politie fier op de borst. Het geheel wordt correct gecompleteerd met een strak geknoopte stropdas. Gezien de aangename temperaturen op Corfu maalt er niemand om dat colbert en strenge pet in het koude Nederland achtergelaten zijn.

De hulpmiddelen die een straatagent normaliter ten dienste staan tijdens de uitoefening van zijn taak, zoals fluit en gummiknuppel, waren vervangen door respectievelijk blaasinstrumenten of percussiemiddelen. Aan het enthousiasme waarmee een boomlange agent de zware pauken beroerde, was duidelijk waar te nemen dat hij zich in het mooie theater van Corfu ontspannen kon laten gaan. Dit in tegenstelling tot wanneer hij zijn ronde doet door enkele achterstandswijken in de grote steden, waar de slagkracht van zijn gummiknuppel, soms tot zijn spijt, tot een minimum moet worden beperkt.

Ook de volharding en overgave waarmee een blonde klarinettiste op haar gouden instrument zat te blazen, maakte alle aanwezigen duidelijk dat in de muziek haar werkelijke roeping ligt en niet bij het terugfluiten van raddraaiers en ander gespuis.

Bereiken ons via de media nog wel eens berichten dat er tussen de verschillende geledingen bij de Nederlandse Politie een surplus aan onmin en onenigheid is, dat zich uit in een schrijnend  gebrek aan samenwerking, was daar op die zwoele avond in het Dimotiko Theatro Kerkyras niets van te merken. Als een eenheid gekomen, werkten alle afdelingen van het orkest onder leiding van de bevlogen dirigent harmonieus met elkaar samen, ongeacht rang, stand of divisie.

Het geboden programma daarentegen was zeer gevarieerd en divers. Van de zware klassieke werken tot de meer populaire jongens als Marquez en Hadzidakis, maar ook een medley van Elvis werden alle soepel ten gehore gebracht. Speciaal voor de Nederlandse aanwezigen werd zelfs een register van Nederlandse evergreens opengetrokken. Alle aanwezigen zongen vanzelfsprekend mee met onvergetelijke nummers als Boer er ligt een kip in ‘t water, Van voor naar achter, van links naar rechts, Klein klein kleutertje, Ik zag twee beren en andere onsterfelijke Hollandse Hits.

En zo genoten twee totaal verschillende nationaliteiten op deze gedenkwaardige avond van een kleurrijk vuurwerk van hoge kwaliteit, schoonheid en variëteit. Het ene moment sierde een lieflijk bloemfonteintje in de vorm van een triangel het muzikale zwerk, gevolgd door een luide zeventigklapper van de drummer. Dan weer kietelde een frêle belletje onze oren, om vervolgens afgewisseld te worden met de zware kanonslagen van bombardon en basdrum.

Wat opviel was dat er geen strijkinstrumenten als viool en contrabas deelnamen aan het muzikaal vuurwerk. Niet vreemd natuurlijk voor een orkest bestaande uit wetshandhavers. Strijkers zijn immers verboden?