Andere werelden

Na viereneenhalf jaar Corfu bemerken wij steeds meer wat voor grote verschillen er zijn tussen Nederland en onze nieuwe leefomgeving. En dan praat ik niet alleen over het weer. Wat een luxe heb je in modern Nederland! Alles is even strak afgetimmerd en georganiseerd. Dat merk je als je weer eens terug bent in Nederland.

Neem alleen al het openbaar vervoer. Terwijl ik sta te wachten bij de duidelijk herkenbare halte vind ik tot mijn verbazing een roestvrijstalen matrixbord met daarop de nummers van de buslijnen die deze halte allemaal aan doen. Ook zie ik hoe laat mijn bus komt, met daaronder de info over een volgende bus. Meer tijd om te ontdekken heb ik niet, want de bus komt al geruisloos voor rijden.

Bij het instappen laat ik mijn OV-chipkaart zien aan de keurig in het pak gestoken chauffeur. Legt hij zuchtend uit dat ik het ding voor een apparaat langs moet halen en dan snel doorlopen naar achter. Radeloos zoeken mijn ogen in het rond en vinden niets dat bij mijn verwachtingen aansluit. Links!, roept de chauffeur geïrriteerd. Godzijdank geeft het eerste voorwerp waarvoor ik mijn pas houdt inderdaad een luide piep. Ik vraag nog aan de chauffeur of ik aan een koord moet trekken om de bus tot stoppen te manen. Hij kijkt me aan of hij water ziet branden. Weet de man veel dat dit zo’n beetje de laatste herinnering is die ik heb aan het reizen met de bus?

Terwijl de bus uiterst soepel en geluidloos vaart begint te maken, neem je plaats op een luxe zitting die vroeger alleen voor Koninklijke reizigers weggelegd was. En je schuift wat onwennig heen en weer op het pluche, bang dat je elk moment weggejaagd kan worden door de strenge chauffeur, die je ongetwijfeld in de gaten houdt via een satelliet. Als zijn reprimande echter uitblijft, durf je uiteindelijk voorzichtig de omgeving in je op te nemen. Dan ontdek je een geheimzinnige blokjescode naast je. Daarmee kan je, na deze gescand te hebben met je mobieltje, tijdens je reis de digitale snelweg op. Maar mijn mobiel kan dat niet, dus kijk ik naar een groot tv-scherm voorin de bus. In strakke letters en kleurige lichtbeelden volg ik de route die de bus aflegt, de haltes met verwachtte aankomsttijd, de weersverwachting voor de komende veertien dagen, de stand van de dollar ten opzichte van de yen en andere onontbeerlijke informatie als je in een bus zit. Voor de visueel gehandicapten roept een zwoele vliegveldstem nog eens alle stopplaatsen op en hoeveel seconden te vroeg of te laat de bus daar arriveerde. Bizar.

Wil je echter op Corfu met de bus mee dan ga je bij een verroest bord langs de kant van de weg staan waarvan je vermoedt dat het een bushalte is. Je hoopt ondertussen dat het niet een vergeten reclamebord van een inmiddels failliet restaurant is en je wacht af. Sta je daar twee uur later nog dan weet je dat het inderdaad niet om een bushalte gaat. De meest buslijnen rijden namelijk om het uur.

Met wat geluk verschijnt er op den duur een bus aan de horizon en je begint driftig te gebaren dat je mee wilt. De buschauffeur vraagt kortaf waar de reis heen gaat. Als je hem dat vertelt, zal hij zeggen dat hij een andere bestemming heeft. En waarom je hem staande gehouden hebt terwijl voorop zijn bus toch in vergeelde Griekse letters is aangebracht wat zijn reisdoel is. Dus stap je, hoofdschuddend gadegeslagen door tachtig medereizigers, weer uit en wacht op dingen die komen gaan.

Maar uiteindelijk is daar dan toch jouw bus. Tot je niet geringe blijdschap begint de chauffeur, na hem een paar dubbeltjes overhandigd te hebben, aan een vooroorlogs apparaat te frunniken, haalt een aantal hendels over, draait aan een slinger en overhandigt je een buskaartje.

En terwijl de bus, enorme rookwolken uitbrakend, onder luid geknars hortend en stotend op gang komt, wankel je door het gangpad naar achteren. Vallen zul je niet, daarvoor zit de bus veel te vol.

De meeste bussen op Corfu zijn gespeend van alle mogelijke luxe en comfort ten einde zoveel mogelijk staanplaatsen te bieden. Zo ook de bus waarin jij je bevindt. Hier geen gedecideerde vrouwenstem die je vertelt waar jouw bus zich op dat moment bevindt. Hooguit vang je boven de herrie van de vooroorlogse motor wat gerochel op van een zwaarlijvige Griek die zwaar tegen je aanleunt en kwistig ziektekiemen over zijn directe omgeving staat te hoesten. Zeker ook zul je er geen LCD-scherm aantreffen met informatie over de te volgen route. Dat moet een verrassing blijven, wat het soms ook wordt.

Als je mazzel hebt, heeft de chauffeur van tevoren gegeten. Anders kan het wel eens gebeuren dat hij bij een bakkerij stopt om een paar belegde broodjes te scoren om die vervolgens in de schaduw van een lommerrijke boom op zijn gemak te consumeren.

Nog zo’n wereld van verschil: de horeca. Zaterdagavond gingen we met Jim & Lin naar De Burgemeester, een gezellig restaurant in de Julianastraat. Het bedienend personeel loopt onberispelijk strak in het pak, met aan de heup een digitaal bestelblokje in een soort van pistoolholster. De inrichting van het restaurant ziet eruit of het net uit de verpakking komt en alles staat ordelijk opgesteld, zoals het hoort. Zo is ook de conversatie van de gasten. Op gedempte toon worden lopende zaken behandeld, slechts zo nu en dan onderbroken door een correct lachje.

Nadat onze bestelling digitaal is verwerkt, worden de overheerlijke gerechten al snel geserveerd op de tonen van een beschaafd pianomuziekje.

Na een copieus maal vegen we met een spijtig gevoel de laatste stukjes haas door een restje saus, als de jongedame die ons bedient de borden al komt weghalen. Het is dan ook al negen uur geweest, dus enige haast lijkt geboden. In de hoop het niet te gek te maken, durven we toch nog een nagerecht te bestellen. Terwijl ik nog de laatste restjes overheerlijke Crème brûlée op mijn lepeltje probeer te wippen, bemerken we dat we inmiddels de enige gasten nog zijn.

Tegen de tijd dat wij het restaurant verlaten, het is inmiddels half elf, worden in de restaurants op Corfu net de eerste flessen wijn ontkurkt en glazen ouzo geserveerd. Waarna alle aanwezigen op luide toon het totale falen van de Griekse politici beginnen te bespreken, of een uitgebreide discussie starten over de nadelige gevolgen van de lange natte winter op de olijvenoogst. Als de eerste gerechten op tafel komen, hebben de inmiddels gearriveerde muzikanten net hun welkomstdrankjes voor zich staan en beginnen hun instrumenten te stemmen.

Tegen het ochtendgloren, na uren van eten, drinken en dansen, als de overgebleven gasten de glazen nog een keer bijvullen, komt de Nederlandse restaurateur inmiddels zijn bed alweer uit.

En dan die prijzen! Met Jim dronk ik vier vaasjes, de man twee dus, en stapte veertien euro lichter weer op de fiets. Samen met twee andere vrienden was ik zo driest om per persoon een hoofdgerecht te bestellen, waarna we bijna honderd euro mochten afrekenen.

Enkele weken geleden was ik met een bevriend stel in een bijzonder sfeervol restaurantje in Corfu Stad. Daar bestelden wij met ogen groter dan onze maag elf gerechten en spoelden dit weg met zes halve liters bier en een liter wijn. Er moest een extra tafel bijgeplaatst worden om alle lekkernijen kwijt te kunnen. Toen wij wilden afrekenen, kwam de eigenaar met een bedrukt gezicht naar ons toe en zei dat hij de drank voor eigen rekening nam omdat het bedrag anders te hoog was. Waarna we zestig euro afrekenden, de restanten in een aantal aluminiumfolie bakjes propten voor thuis en boerend en bulkend het pand verlieten.

Toch komen we altijd weer graag in Nederland. Hier zijn zoveel lekkere dingen te koop die we op Corfu niet hebben: Stroopwafels, Aromat, Spekpannenkoeken, Duizend Dropsoorten, Kibbeling, Tom Pouce, Patatje Hete Kip, Ontbijtkoek, Mega Mergpijpen, Oud Amsterdam, Witte Bolletjes, Ketel 1, Uitsmijter Ham/Kaas met een Palm ernaast en nog iets waar ik nu even niet op kan komen.

En: iedereen spreekt zo goed Nederlands.