Once upon a time in Corfu

De mannen lopen om elkaar heen, in een poging de beste positie ten opzichte van de zon en de opponent te krijgen. Na enkele omtrekkende bewegingen staan de stoere cowboys kaarsrecht tegenover elkaar, de jas van de man in het zwart als stille getuige op de voorgrond. Het ruisen van de prairiewind is hoorbaar, verder alleen razende stilte.
Nadat de kemphanen een paar passen dichter op elkaar toe zijn gekomen, kijken ze elkaar strak in de ogen. De contouren van het duel der giganten nemen vorm aan. De jaspanden worden opzij geslagen zodat de glanzende revolver zonder onderbreking getrokken kan worden, de vingers losgemaakt. Ondertussen verliezen de duellisten elkaar geen moment uit het oog.
Dan zoomt de camera in op het uit brons gehouwen gelaat van Harmonica (Charles Bronson). Plotseling wordt het ruisen van de wind verbroken door het geluid van een jankende mondharmonica, dat langzaam in volume toeneemt. Dan zijn alleen nog maar de diepliggende gedrongen ogen van Harmonica te zien.
Middels een flashback wordt de kijker een blik gegund in de gedachtewereld van de eenzame wreker Bronson. We komen bij het punt hoe het tot dit duel heeft kunnen komen, de ontmoeting tussen de jonge Harmonica en de gewetenloze moordenaar Frank (Henry Fonda). Als de jongen tijdens deze dramatische confrontatie in het verleden de harmonica in zijn mond geduwd krijgt, barst de muziek plotseling uit in een metaalachtige explosie van zware scheurende bassen en de klaaglijk krijsende harmonica. Tijdens deze muzikale eruptie wordt het de kijker plotseling in volle omvang duidelijk wat de drijfveer van Harmonica is om zijn tegenstander te doden.
Wanneer de muziek langzaam wegsterft komen we weer in het heden. Het korte moment van stilte wordt verscheurd door het schot van Harmonica’s revolver, waarmee hij een eind maakt aan het schrikbewind van de gewetenloze Frank.
Gelijk daarna krijgen we een prachtig beeld van de voluptueuze boezem van Claudia Cardinale met daarboven haar verschrikte reebruine kijkers. Een niet te versmaden plaatje, maar het absolute hoogtepunt van de film – we hebben het natuurlijk over Once Upon a Time in The West van Sergio Leone - is toch wel de prachtige combinatie van beeld en geluid tijdens Het Duel.
Kippenvel!

Gisteren hebben we hem weer eens gekeken, de moeder aller westerns. Buiten gutste de regen over de veranda en sloegen de takken door de onstuimige Corfu-winden tegen de ruiten. Binnen was het echter warm en knus. Gezeten bij een knapperend haardvuur, met een glaasje en wat te knabbelen binnen handbereik, zagen wij het kwaad overwonnen worden door het goed. Meer kan een mens niet wensen.
Wat een prachtig meesterwerk van Leone is dit toch! De film met het langste intro uit de filmgeschiedenis duurt ruim tweeëneenhalf uur, maar verveelt geen seconde.
Allereerst is daar natuurlijk de kersverse maar prachtige weduwe Jill McBain (Claudia Cardinale), die in plaats van op haar eigen bruiloft te arriveren, nog net op tijd is om haar nieuwe gezin te begraven. Zij blijft alleen achter, met een ogenschijnlijk waardeloze erfenis en de vraag wie haar echtgenoot en zijn drie kinderen heeft vermoord.
Hoofdmoot is toch wel de lange en eenzame zoektocht van Charles Bronson als Harmonica. Naarmate de film vordert, wordt duidelijk wat het doel is van zijn barre reis. Na veel geduld en ontberingen weet hij uiteindelijk de moordenaar van zijn broer omver te knallen in eerder genoemd duel.
Waarom ik de film, behalve de twee mooi door elkaar lopende verhaallijnen, zo mooi vind, is de ‘vette’ manier van filmen. Zeer langgerekte en omvangrijke scenes, trage dialogen met indringende blikken en lange stiltes tussen de zinnen en schitterende beelden van het Woeste Westen, waarvan overigens een hoop materiaal geschoten is in Spanje.
Het mooiste vind ik echter de vol in beeld gebrachte karakteristieke en markante koppen van de spelers, of ze nu voor het goede of voor het kwade in de mens staan. Expressie in optima forma. Ruige, getaande en doorleefde koppen, overvloedig voorzien van gezichtsbeharing, littekens als spoorbanen, wilskrachtige jukbeenderen, stalen kinnen en uitgesproken ongure trekken.
Nu hebben we het natuurlijk niet over Claudia Cardinale, die op haar mooist is in deze film. Wat een plaatje! Geen wonder dat ze door alledrie de mannelijke hoofdrolspelers begeerd wordt.
Als na 160 minuten de revolvers zwijgen, de doden zijn begraven en het stof is opgetrokken, zien we de zwijgzame Harmonica zijn eenzame tocht vervolgen, op zoek naar nieuwe horizonten.
Schitterende rolprent!

Wat Once upon a time in the West te maken heeft met Corfu? Op 30 augustus 2003 las ik, gezeten op een terras aan het strand van Acharavi, dat Harmonica tijdens onze vakantie op Corfu op de voor een cowboy gezegende leeftijd van 82 jaar was overleden. Dat hij moge rusten in vrede.

Harmonica

Jolly Jill

Dit is een slechterik, dat mag duidelijk zijn

Enkeltje of retour?

Harmonica's brother

Mister Morton

The Killer

Slechterik nummer 2

Slechterik nummer 3

Cheyenne Robards

Slechterik nummer zoveel

Ook geen brave

En nog een paar booswichten

Maria's Monastery

Omdat weer.nl een mooie zonnige dag op Corfu beloofde, vonden wij het een goede gelegenheid onze wandelstappers weer eens aan te veteren. Na ampel beraad besloten wij wandeling 21 te maken uit de wandelgids Wandelen op Corfu: Langs de westkust. In de gids lazen wij over imposante kliffen, ongerepte natuur, een 15e eeuws klooster en moeilijk bereikbare strandjes. Nou, dan zijn wij verkocht.

We parkeren de auto op enkele honderden meters van het strand van Mirtiotissa, een dorpje aan de westkust van Corfu, grotendeels bestaand uit enkele her en der verspreide huizen en appartementen, twee taverna's en een klooster. De naam van het kloostertje leest als een spannend boek: The Monastery of Virgin Mary of Myrtidiotissa. Het klooster dankt zijn naam aan een herdersmeisje dat onder een mirtestruik een Maria-icoon vond.

Het hoofddoel van de expeditie

Het kloostertje is voor mij hoofddoel van de expeditie, dus besluiten we tegen het advies van de wandelgids in te gaan en de wandeling om te draaien: eerst naar het strand, dan het klooster en later door de heuvels aan de westkust via Vatos en Kellia weer om naar de auto.
Enkele minuten later klikt mijn camera de eerste plaatjes van een paradijselijk mooie baai. Een beroemde schrijver heeft het eens beschreven als misschien wel de lieflijkste baai ter wereld. Om zoiets te zeggen moet je wel alle baaien van de wereld gezien hebben, maar ik kan een heel eind met hem meekomen. Volmaakt afgeschermd door een steile groen begroeide rotswand ligt een prachtig vlak zandstrand aan het mooiste blauwe water dat je ooit gezien hebt. Het paradijselijke wordt nog eens benadrukt door enkele geheel blote mensen die zich onbespied wanen en zich overgeven aan de zon en het kristalheldere water van de Ionische Zee. Ik besluit mijn zoomlens dan maar een keer niet te gebruiken uit respect voor de naaktrecreanten die op nieuwjaarsdag lekker hun hobby bedrijven.
In de verte zien we tot mijn verbazing het klooster al liggen. Ik verwachtte het pas aan te treffen na een barre tocht door woeste bossen, langs steile bergwanden en overwoekerde, nauwelijks begaanbare paden, maar dit ziet er uit als appeltje eitje. Ach, een mens mag ook wel eens geluk hebben.

De lieflijkste baai ter wereld, volgens Durrel

We beginnen aan de afdaling, die heel steil is. Strandgangers moeten wel heel erg aangetrokken zijn tot dit strandje. Eens moet je weer omhoog namelijk en dat valt niet mee na een dag zonnen, zwemmen en zwelgen.
We passeren twee kleine strandjes, van elkaar gescheiden door een rotspartij. Dan beginnen we aan de beklimming naar het klooster. Even later betreden wij het kloosterterrein en vinden het .... gesloten. Dat is een tegenvaller, heeft ongetwijfeld met het seizoen te maken. Ik maak een paar foto's en constateer dat het klooster tijdens de vakantieperiode blijkbaar goede zaken doet. De buitenmuur is namelijk geheel vernieuwd, ontdekken wij als we de Wandelgids opslaan om te zien of wij wel bij het juiste klooster staan. Nou ja, niet getreurd, het eiland bestaat niet alleen uit kloosters, er blijft genoeg Corfu natuurschoon over om van te genieten.
We vervolgen onze weg door schitterende olijfgaarden, langs oude vervallen huizen en schitterende vergezichten over de stranden van westelijk Corfu. Over onze schouder zien we wel dat de weersverwachting geen rekening heeft gehouden met het grillige klarakter van Corfu; vanuit het zuiden komen zware grijze wolken binnenkruipen. Het zal onze tijd wel uitdienen, vermoeden wij en komen na een pittige klim uit bij een aantal zendmasten die fier de lucht in wijzen. Ze lijken ons met hun blauw-witte achtergrond te waarschuwen voor een weersverandering. Inderdaad zien we zuidwaarts kijkend dat Corfu inmiddels is ingepakt door een loodgrijze deken. We laten ons dus niet verleiden om een zijsprong te maken naar een steil en moeilijk begaanbaar pad dat naar het klooster van Sint George leidt. Een volgende keer maar weer.

Elfensofa

Na verloop van tijd naderen wij de buitenwijken van Vatos en lopen tegen een bordje aan dat wijst op een donkeytrail naar Kellia, het buurtgehucht van Vatos. Het is wel niet helemaal eerlijk, maar nood breekt wetten. We besluiten van de wandelroute af te wijken en een stukje af te snijden.
Onderweg naar beneden zien we twee prachtige natuurverschijnselen. Een direct onder onze neus. Op een afgeknotte olijfboom groeit een schitterende elfenbank naar de volwassenheid. Van een afstandje is het net of de boom met sneeuw is bedekt. Van dichtbij lijken het harige parasolletjes. Ik kan nauwelijks geloven dat dit een elfenbank wordt, maar ik weet ook niets van natuur. Mirjam is echter heel stellig, dus ik heb geen twijfels.
Het andere natuurverschijnsel is ook heel bijzonder. Bijna heel Corfu is inmiddels gehuld in dikke grijze watten, en in de buurt van Troumbeta zien we zware regenwolken zich legen. Maar in de Ropa Vallei, het laagste gedeelte van Corfu, schijnt nog altijd het zonnetje. Met als aarbei op de taart een mooie regenboog. Pracht gezicht!

Tijdens regen komt zonneschijn

Een half uur later, na een wandeling door een steeds donkerder wordend bos, stappen we zwetend in de auto, terwijl we bijkans verblind worden door de felle zonnestralen. Hoe is het mogelijk. Verwachtten wij een kwartier geleden nog een zwaar pak regen op onze falie, lopen we nu weer onder een stralend en vrolijk zonnetje.
Na vijfhonderd meter gereden te hebben, vallen de eerste regendruppels op de voorruit en voor we thuis zijn, giet het water. Wonderlijk Corfu.