Hallo bikkels!
Bikkels? Hoezo bikkels? Nou, ik vind dat je dat rustig mag stellen als je de Nederlandse winters overleeft. Het was al begonnen toen ik in november in Nederland arriveerde, met bergen sneeuw, striemende winden en bittere kou. En het is er na mijn vertrek in december ook niet veel beter op geworden, heb ik van die en gene gehoord. Ook de krant maakte regelmatig in woord en beeld duidelijk dat koning Winter met harde hand regeerde. De winter van 1963 is nog niet geëvenaard, denk ik, maar de editie van 2010/2011 mocht er wezen.
Hier is het een heel milde winter geweest. Tijdens mijn solitaire periode hier heb ik heel vaak buiten ontbeten, heerlijk als het zelfs ’s ochtends al was. Hoogtepunt was wel die dag in december dat ik in de stad moest zijn voor wat boodschappen en daar heerlijk rondgewandeld heb in een t-shirtje met korte mouwen. Onvoorstelbaar, dat hadden wij nog niet eerder meegemaakt. Tijdens onze eerste twee winters hier hadden we zo nu en dan wel eens een keer dat we buiten konden zitten, maar dat waren dan ook de gelegenheden dat je gelijk naar buiten vloog om alvast een beetje zon te pikken.
Nu was het meer regel dan uitzondering. Gelukkig bleef dit lekkere weer ook toen Mirjam weer terug was. Het zou toch wel heel sneu geweest zijn als het dan ineens ingestort zou zijn.
Momenteel is het fris hier, misschien wel frisser dan bij jullie. Dat komt door de noordenwind. Zonnig is het ondertussen wel en totaal onbewolkt. Op de voor veranda is het dus alsnog goed vertoeven en het moet me van het hart: het is een feestje als Mirjam aan het eind van de middag voorstelt nog even in het laatste restje zon op de veranda een drankje te nuttigen. De verwachting is dat het vanaf morgen weer warmer wordt met veel zon in het verschiet.
Dit was kortom een winter zoals wij die eigenlijk verwacht hadden. OK, ’s nachts koud, maar dan slaap je, en overdag in een dun truitje de straat op en alvast je gezicht laten bruinen.
De toestand is hier ondertussen niet veranderd, het is nog steeds roerig in Griekenland. Niet dat het te vergelijken is met Libië of andere broeihaarden hoor. Ons leven loopt niet meer gevaar dan normaal. Als we ons op de wegen begeven bijvoorbeeld. Je merkt het vooral als je gebruik maakt van een openbare instantie. Vorige week gingen we de waterrekening voor onze huisbaas betalen. Kom je daar in het bedompte hok waar vier beambten zich bezig houden de kleine ruimte volledig te voorzien van sigarettenrook. Als je door de giftige wolken eindelijk het loketje gevonden hebt dan kijkt de man die daar achter zit je vragend aan en zegt zo onverschillig mogelijk: Neh? (Ja?) nou, het lijkt mij duidelijk dat ik de waterrekening wil betalen, denk je dan, terwijl je zegt wat je bedoelingen zijn. Not possible, we’re on strike, zegt de bullebak. Waarna hij zich omdraait naar zijn lotgenoten en een nieuwe sigaret opsteekt.
Wat veel gekker is, een vriendin van ons had dit laatst in het ziekenhuis. Afspraak met de dokter vanwege een zeer onwillige en pijnlijke knie en maar wachten. In een wachtkamer die opvallend rustig was, dus ze vermoedde al onraad. Na een uur toch maar eens een Griek aangeschoten die zich als dokter vermomd had en gevraagd of dokter Kannipoupos er was. Hetzelfde antwoord dat wij kregen bij het loketje voor de waterrekening.
Schandalig? Inderdaad, dat ook dergelijke beroepsgroepen (ook hier doen ze de eed) geen enkele interesse in hun patiënten hebben is een grof schande. Maar dat is Griekenland. Het is een van de favoriete bezigheden van de Griek, staken.
Een troost, als ze niet staken dan ben je als klant je leven helemaal niet meer zeker. We hebben verhalen gehoord van Nederlandse vrienden die hier jaarlijks naar de IKA gaan om hun ziekenfondsboekje te laten vernieuwen. Nou, berg je maar als je dan na uren wachten aan de beurt bent. Door ervaring wijs geworden nemen de meesten alle papieren die ze kunnen vinden mee, van hun geboortebewijs tot aan hun eerste pokkenprik. APK, zwemdiploma’s, het eerste tandje in een luciferdoosje, brommercertificaat, oorkonde van de vrijwillige brandweer en noem maar op. En toch weten die nare mannetjes altijd wel iets te vinden dat ze met een grijns van oor tot oor kunnen zeggen: incomplete! Come back another time! Als je dan nog even tegensputtert, word je bij kop en kont beet gepakt en op straat gesmeten. Figuurlijk dan, de meesten verlaten het pand vrijwillig.
Nee, de Griekse ambtenaar is ons een beetje tegen gevallen. Kleine mannen met grote monden en slechte manieren. Gelukkig staan dergelijke vervelende gevallen niet in verhouding tot het genieten dat wij hier doen.
Mirjam heeft werk mee kunnen nemen hierheen, dus dat is een gunstige ontwikkeling. Binnenkort kan ze weer een flinke prak verwachten en dat vooruitzicht geeft ons moed. De inkomsten zijn nog steeds niet zoals ze moeten zijn om onze rekeningen te kunnen betalen, dus het is een welkome ontwikkeling dat ze door het Amsterdamse bedrijf waarvoor ze in Nederland gewerkt heeft zeer gewaardeerd wordt.
Ik ben heel druk met de nieuwe Engelse website en die wordt heel mooi (vind ik). Ik heb er hoge verwachtingen van. Ik denk dat we de Grieken ermee weg kunnen blazen. Hopelijk smeken ze ons om hun geld in onze broekzakken te mogen proppen om toch maar op die mooie site te mogen. De toekomst zal het leren.
We zitten tegenwoordig samen op kantoor en dat is heel gezellig. Samen koffie drinken, lunchen en zo nu en dan eens een praatje natuurlijk. Moet kunnen als de baas er niet is. Hoogtepunt van de week is als we aanbeland zijn op de vrijdagmiddag. We hebben namelijk de vrijdagmiddagborrel ingesteld! Op een door ons beiden te bepalen tijdstip trekken we de stekkers eruit en gaan we aan de drank. Hapje erbij, lekker het weekend inluiden. Gezellig joh! Net echt.
Wat ook fantastisch is: werkoverleg. Op dinsdagochtend slapen we uit en blijven we wat langer op bed liggen. Zonde van de tijd? Neuheu, we praten de week door, onze strategie en wat we nog kunnen en moeten. Vergaderen dus, maar dan op een wat ongebruikelijke plaats. Ik heb altijd een hekel gehad aan vergaderen, maar de laatste tijd zie ik er erg naar uit.
Jullie snappen, wij zijn best tevreden hier. Ondanks de Grieken, zeg ik er wel eens achteraan. Onze tevredenheid ten spijt hebben we voor onszelf inmiddels wel de conclusie getrokken dat het in 2011 moet gebeuren. Anders is het uit over einde oefening. Het wordt een spannend jaartje dus. We willen allebei graag hier slagen, maar lukt het dit jaar niet dan moeten we terug. Niet het eind van de wereld, maar we hopen dat er dit jaar een kentering in onze situatie komt.
Hoe dan ook zullen we dit jaar nog een keer naar Nederland komen. Familiebezoek, wat financiële en andere zaken regelen en natuurlijk onze kleine Mila helemaal suf knuffelen. Gee, dat poppetje is eigenlijk het enige dat het moeilijk maakt voor mij om hier te zijn. Houd me ten goede, we zien iedereen graag, maar we hebben hier genoeg afleiding om ons niet eenzaam en verlaten te voelen. Maar dat kleine mensje dat we via Skype zien opgroeien, dat mis ik erg.
Daarom zien we beiden uit om weer voor een paar weken naar Nederland te komen. Nu bedacht ik me ineens dat het een goed idee is om woningruil voor te stellen. Wie heeft er zin om een paar zelf te bepalen weken in een leuk vrijstaand huis in een enorme tuin op een warm eilandje te vertoeven, in de wetenschap dat je de buren niet hoeft te vragen de plantjes te bewateren en de goudvissen te voeren? Of wellicht weet je iemand die dat graag zou willen. Wij hebben een herder die dagelijks wat voer behoeft en regelmatig een blokje om wil, net als een buitenkat die een paar brokjes verwacht. Heb je interesse, laat weten.
Een criterium hebben we wel, wij willen pas na juni naar Nederland. Daarna is de keus aan jullie. De lijn is geopend, we horen graag van jullie.
Rest ons niets anders dan iedereen weer het allerbeste te wensen en hopelijk tot ziens!
Yia Sou,
Dickos ke Maria
Geen opmerkingen:
Een reactie posten